Maas & mensen

Toch ben ik meer dan welkom, zegt eigenaar Atef Salib, zelf Egyptenaar van geboorte. Habibi Ana - 'Mijn lieve schat' - wil ook veel blanke mannen lokken. Burgemeester Job Cohen was er al, toen het café begin mei geopend werd, en het Tweede Kamerlid Peter Rehwinkel ook. Het is er een stuk gemoedelijker dan in de doorsnee homotent, zegt Salib. 'Dat je moeilijk in contact komt met Arabieren is een vooroordeel. Alleen: als je niks vraagt krijg je ook geen antwoord.'

Aan de bar staan blanke mannen met vlasblonde snorretjes. Ze rekenen zich rijk met hun zonnebankbruine armen. En filosoferen over een gemeenschappelijke douche en ander zinnelijk genot. Ze werpen steelse blikken naar met goud behangen borsthaar. Hun eigen ruitjesoverhemden geven geen geheimen prijs. 'Knopie dicht - daar zit je dan.'

Zijn café is een succes, zegt Salib. De door hem gevreesde negatieve reacties bleven uit. Eindelijk is er een plek waar Arabische jongens hun coming out kunnen beleven. En eindelijk is er een ontmoetingsplaats voor Arabieren én Nederlanders. Er kwamen ook al toeristen uit Frankrijk, Italië, Engeland en Amerika - met dank aan CNN, dat een reportage uitzond over het café.

En de CNN-beelden van de laatste weken? Twin Towers? Bush-bravoure? Bin Laden? Miltvuur? Strijd tegen het terrorisme? Nee, schudt hij, daarvan sijpelt niks door. In Habibi Ana speelt religie geen rol, in Habibi Ana wordt niet gediscussieerd. De mannen-in-ruitjesoverhemden wagen toch een bescheiden poging. 'De vakbond zou echt eens iets moeten doen aan de belangen van het personeel in shoarma-tenten.'

Vlakbij de uitgang zit, pal onder het bordje 'Nood-uit', een lobbes op een barkruk. Hij kijkt verlangend naar de verrichtingen op de dansvloer, maar durft geen initiatief te nemen. Een hoogblonde vijftiger in witte coltrui gaat voortvarender te werk. Hij plukt behoedzaam aan de tepels van een Marokkaanse jongen. Die twijfelt of hij op de avances zal ingaan. Er zijn, in Habibi Ana, geen andere zorgen dan de zorgen om een gemiste kans op avontuur. 'Als de Derde Wereldoorlog uitbreekt, verstop ik me hier!'

En toch. Aan de bar zit ook een jongen in pak. Net terug van zijn werk bij Singapore Airlines, en nu aan de apfelcorn met ijs, dringend op zoek naar afleiding. Het is, zegt hij, geen sinecure om elke dag weer nieuwe veiligheidsinstructies te krijgen, en steeds maar geconfronteerd te worden met valse bommeldingen, zodat vliegtuigen tussenlandingen moeten maken. Daar wordt inmiddels nauwelijks nog ruchtbaarheid aan gegeven, want de media voeden met alarmerende berichten al voortdurend de angst. Hij zucht: 'Ik ben tegen de Amerikaanse aanvallen. Iedereen in mijn omgeving is tegen de aanvallen.'

Atef Salib haalt zijn schouders op. 'De islam kan er niks aan doen. Het is de schuld van het terrorisme.' Verder spreken is niet mogelijk. Er wordt gejoeld om een buikdanser. Een blonde dertiger roept dat hij het geweldig naar zijn zin heeft. En complimenteert zijn iets minder blonde vriend. 'Jij zou Omar Sharif kunnen zijn!' En dan, tegen mij: 'En jij een Berber!' Hij gaat de dansvloer op, om Marokkaanse pasjes te kopiëren. Steeds meer melkwitte mannen imiteren de heupbewegingen van Arabische jongens. Ze grijpen naar een waaier. Ze verlangen naar exotisme.

Dit is hun sprookje van duizend en één nacht, in de zevende hemel, aan de Amsterdamse Lange Leidsedwarsstraat. Dit is, denk ik, misschien de enige plek waar westerlingen in de schoenen willen staan van Arabieren.