Luisterbuisjes
Buisjes! En dan knippen we zijn neusamandel er ook gelijk uit. Het oordeel van de KNO-arts komt niet onverwacht. Sterker nog, het lijkt gewenst, want al jaren trekt onze kleuter zich weinig aan van wat hem wordt gevraagd....
De twijfel tussen niet horen en niet luisteren als reden voor dit gedrag slaat voorlopig door in het voordeel van de oren. Dat stelt de kwaliteit van de ouderlijke macht niet ter discussie. Bovendien hebben zijn broer en zus duidelijk minder last van luisterproblemen. Die eten zowel de boterham met kaas als de boterham met chocoladepasta op, terwijl hij, ondanks alle beloften, na de smeuïge pasta plotseling geen trek meer heeft. Tijd voor actie.
Aan informatie geen gebrek. Op vrolijk blauw papier beschrijft het ziekenhuis de details van het veranderingsproces. De plaatselijke bibliotheek houdt er een verzameling kinderboeken over ziekenhuizen op na, waarvan de plaatjes hem wel interesseren. Gelukkig kan hij nog niet lezen en mogen we het hem in onze eigen woorden vertellen. Het lijkt een routineklusje.
Wanneer hij de avond tevoren in slaap is gevallen, bekruipt ons de twijfel. Hij moet even onder narcose. De anesthesist houdt toch wel goed in de gaten dat hij ook weer wakker wordt? We kunnen hem echt niet missen. En zal de kinderchirurg wel bedenken dat er een fijn jongenskoppie voor hem ligt en niet alleen maar een nauwe gehoorgang waarin een buisje moet worden gewurmd? Zal hij later vinden dat hij goed is voorgelicht? En zullen de buisjes ook luisterbuisjes zijn? Daarover stond niets in die blauwe bladen.
De volgende ochtend blijkt hij niet de enige te zijn die voor gehoorproblemen naar het ziekenhuis moet. Zoveel kinderen doet de twijfel weer toenemen over de hoeveelheid aandacht die ze voor ons kind kunnen opbrengen. Stel dat het één op de honderd keer niet helemaal goed gaat, dan is er toch één die ochtend de klos.
Wat zou kunnen helpen, is dat onze zoon als eerste aan de beurt is. Een sticker met zijn naam op zijn broek moet hem beschermen tegen foutief medisch handelen. De eerste kinderen gaan tamelijk onbevangen de behandeling in. Zij hebben het kermende gehuil van de kinderen die er even verderop in de gang weer uitkomen nog niet kunnen horen. Zelf wordt hij na afloop ook huilend wakker, met zere oren en een zere keel.
Afgezien daarvan is hij er goed doorheen gekomen.
Eenmaal thuis knapt hij snel op en begint hij weer te lijken op onze stoere, eigenwijze knul. Uiteraard proberen wij zijn herstel te bespoedigen door hem voor zijn moedige gedrag te belonen met kleine cadeautjes. Hij voelt aan dat hij op enig medelijden kan rekenen. En, hoewel het ziekenhuis voorspelde dat hij de eerste tijd niet veel zal eten, vraagt hij al gauw om een boterham. Met chocoladepasta.
