Lijk

Gerritsen, van wie Het Syndicaat eerder fraaie teksten ensceneerde, voert in Lijk de nazaten van een ontbonden gezin op. Twee zussen en een broer komen een paar keer per jaar bijeen, de ouders zijn lang geleden met hun auto tegen een boom gereden.

Gerritsen en regisseur Danie Wagenaar delen een fascinatie voor het onvermogen van de taal. De behendigheid waarmee mensen rookgordijnen van woorden om hun emoties en drijfveren leggen, verheffen ze tot een bizar en wreed komisch spel. In Lijk wordt daar het element van de thriller aan toegevoegd.

Gerritsen ontleedt alle verbale trucs en wendingen die ieder van ons in zekere mate gebruikt. De karakters beschrijven dikwijls hun gedachten en hun manoeuvres. Voeg bij dit cerebrale en verbale schaakspel een kuil, gegraven in de achtertuin, en een jachtgeweer dat ostentatief aan de wand hangt en je kunt gaan zitten wachten op de eerste dode.

Het duurt vrij lang voor de toeschouwer geraakt wordt door wat deze drie elkaar en zichzelf aandoen. Dat gebeurt ten slotte als de broer in een monoloog zijn hart lucht over het verschijnsel familie. Hij houdt daar best van, alleen niet van de zijne. Door de ironie heen klinkt voor het eerst wanhoop. Tot die tijd dreigen de spitsvondigheden en de knappe taal zichzelf in de voet te schieten terwijl de makers wel degelijk de pijn willen tonen die deze drie tot elkaar veroordeelt.