Leukere - jongere - vrouwen zijn er wél genoeg

Geregeld spreek ik af met vriendinnen. Dankzij geïnteresseerde vragen, empathische opmerkingen, grappige observaties en complimenten over elkaars verschijning, zien wij elkaar liever komen dan gaan. De koppen bij elkaar, als betreft het een samenzwering - en dat is het ook - bespreken wij onze (pre)occupaties, ons gewicht, drankgebruik, al of niet onberaden koopgedrag en, onder het onbeschaamd uitwisselen van foto's, onze kleinkinderen.

Sporadisch komen flarden politiek ter sprake: 'Wat vind jij nou van die opmerking van Rutte?' 'Mmm, sorry, maar ik vond het niet zo erg; ik word met de dag rechtser.' 'Ja, eigenlijk had Bolkestein indertijd gelijk.' Zelfs wijlen Janmaat komt even op de onaantrekkelijke proppen.

En gisteren nog maakten we ons vrolijk over de op een te laag toerental afgedraaide stem van onze ex-minister van Veiligheid en Justitie en het voluptueuze voorkomen van diens ex-staatssecretaris. Maar niet te lang.

Soepeltjes gaan we over op interessantere onderwerpen, zoals Netflix-series. 'Die Engelse versie van House of Cards vond ik beter.' 'Nou, geef mij Kevin Spacey maar.' 'Een toupet?' 'Nou en of.' 'Gay?' 'Tuurlijk! Maar wat een fantastische acteur.' 'En hoe vind je dat mens dat zijn vrouw speelt, met die harde kop en lange armen?' 'Lange armen, harde kop.'

Soms ook komen onze mannen aan de beurt, maar niet meer zo vaak als vroeger, toen we, al klagend, meer dan eens overwogen het roer drastisch om te gooien, meneertje weg te doen en een nieuw leven te beginnen. Inmiddels zijn we daarvoor te oud. Bovendien zijn leukere mannen ver te zoeken. En hoho, wat verbeelden wij ons eigenlijk wel? Moeten wij niet een toontje lager zingen? Misschien - eigenlijk weet ik het wel zeker - zitten ook onze wederhelften in gedachten weleens liever met een blondine aan een bar in plaats van afgesnauwd te worden in de keuken. Leukere - jongere - vrouwen zijn er wél genoeg.

Nog liever bestuderen wij andermans handel, wandel, wel, wee en uiterlijk. Roddelen bij de dorpspomp, daarvan krijgen de meeste meisjes (een enkel hoogstaand wezen niet te na gesproken) nooit genoeg.

Onlangs hebben we een oud gezelschapsspel in ere hersteld: namen raden. In dit geval van dames die ons niet aanstaan. Hierbij trekken we al bij voorbaat een meewarig volksvrouwengezicht, begeleid door een quasimedelijdend hoofdschudden: 'Zo zielig...'

Wie zijn die beklagenswaardige schepsels? In wier schoenen zouden wij absoluut niet willen staan? Ik doel nu niet op de teenslippers van alleenstaande moeders aan de onderkant van de samenleving met kinderen in de leeftijd van een half tot zes jaar. Niet op de pantoffels van oma's met een open been. Niet op de helemaal-geen-schoenen van bedelaressen in India met een zuigeling aan de borst. En gek genoeg ook niet op de peperdure laarzen van oudere meisjes met nasale stemmen uit Amsterdam-Zuid achter een met 'kids' volgepropte bakfiets, een mobieltje aan hun oor. Wel zijn wij gepast jaloers op hun mooie benen, kerngezonde glanshaar en maatje 36, maar weer niet op het feit dat zij afhankelijk zijn van hun broodheer die, na legio aanvaringen met hoofdpijn, zijn heil bij de overbuurvrouw heeft gezocht.

Nee, onze voorkeur gaat uit naar beroemderigheden. Die iedereen zo'n beetje kent en die unaniem irritant worden bevonden. Na een summiere omschrijving drukt degene die de naam van het slachtoffer raadt, net als op de televisie, razendsnel op een denkbeeldige bel en maakt een navenant geluidje.

Daar gaan we.

Schrijvend Kuifje uit het diepe zuiden des lands, twee keer weduwe, die... Trrring.

Bejaarde, iets te geestige ex-medewerkster aan een televisiekunstprogramma met een uilenbr... Trrring.

Platinablonde, jonge, nog lang niet ex-televisiepresentatrice op stiletto-h... Trrring.

Acteurstelg met uitgesproken kaaklijn die in haar columns veel te vaak over haar ouders schrijft, vooral over haar moe... Trrring.