Na afloop verontschuldigt Lester zich voor de keukengeluiden. Eigenlijk niet nodig, want ze passen ongewild goed bij haar verhaal over een meisje dat opgroeit in een gezin met een kampverleden. Het familieleven speelt zich af rondom een eettafel waaraan wordt gelachen, gediscussieerd en ruzie gemaakt. Maar vooral: gegeten. Eten is belangrijk. Aan een eettafel vertelt ze nu haar familiegeschiedenis. De actrice is van Joods-Surinaamse afkomst. Haar ouders overleefden het kamp. 10 Duizend zakdoeken is een aangrijpende, persoonlijke vertelling geworden. Lester is een plezierig vertelster. Op bewonderenswaardig nuchtere, vaak humorvolle wijze beschrijft ze hoe haar ouders hun verdriet verwerkten. En passant veroordeelt ze de onverdraagzaamheid van nu.

Met de vaak simpele anekdotes en bitterzoete liedjes maakt ze de dubbele gevoelens van oorlogsslachtoffers inzichtelijk. Het mooist is de voorstelling als Lester in haar eentje haar verhalen vertelt. Een extra lijntje over haar dochter die in het museum met de oorlog wordt geconfronteerd of indringende achtergrondmuziek op spannende momenten heeft de voorstelling niet nodig. In alle eenvoud, met simpele theatrale middelen, werkt Lesters verhaal het best.

Merijn Henfling