Leonard Slatkin en Sylvia McNair swingend tussen Strauss en Strauss

Voor een feestelijk begin van het jaar moest je deze week in de Doelen zijn. Sylvia McNair, Amerikaanse sopraan van wereldklasse, zong er met het Rotterdams Philharmonisch Orkest een selectie uit The Great American Songbook, een verzameling hits uit de bloeitijd van Hollywood en Broadway.

Dat was bij haar vorige concert in de Maasstad, twintig jaar geleden, wel anders. Toen stond Mozarts Mis in c op het programma met chef Jeffrey Tate bij het Rotterdams Philharmonisch Orkest. In die tijd leende McNair haar lyrische stem aan Mozarts en Mahlers onder leiding van dirigenten als Gardiner en Haitink. Maar ook toen al klopte haar hart voor het tintelend lichte Amerikaanse repertoire van Gershwin, Kern en de andere coryfeeën van The Great American Songbook.

Dat Mozart en Gershwin elkaar stemtechnisch niet bijten, werd tijdens het nieuwjaarsconcert zonneklaar. Met Leonard Slatkin als doorgewinterde dirigent in licht en klassiek zong McNair The man I love, 's Wonderful, But not for me. Haar stem heeft het bescheiden vibrato dat een barokopera kan laten sprankelen maar dat, met microfoon, ook prettig dicht tegen het natuurlijke timbre van zangers uit de jazz en de pop aanligt. Bovendien heeft McNair ook de technische bagage om echt hoog te zingen en ingewikkelde harmonische variaties aan de nummers toe te voegen. En over swing hoef je McNair niets te vertellen, daar is ze zo te horen mee geboren.

Het Rotterdams Philharmonisch Orkest was aangevuld met jazzmusici, maar bleek in eigen gelederen net zo goed verrassingen te hebben. Een klarinettist bijvoorbeeld die, met zonnebrilletje op, ging staan voor een gave solo. Na de pauze wijdde het orkest zich aan Leonard Bernsteins Ouverture Candide. De spanning was voelbaar, het resultaat geweldig vooral door de fenomenale gedrevenheid van de musici.

Leonard Slatkin praatte het programma ontspannen aan elkaar met een grap hier en een anekdote daar. In een bloemlezing uit het beroemde Nieuwjaarsrepertoire van de Weense walsen- en polkadynastie Strauss bracht hij de geraffineerde ritmische nuances aan die van zo'n wals of polka een dans maken. Muzikaal interessant was de virtuositeit die hij ontketende in een razendsnel gespeeld Perpetuum mobile: musikalischer Scherz van Strauss jr. Nu nog een geluidstechnicus met kritische oren en het nieuwe jaar kan niet meer stuk.

nieuwjaarsconcert

3/1 De Doelen, Rotterdam (herhaling 6/1)

undefined