Legendarische schrijver van 7.202 filmrecensies
Hij was een geliefd publiek figuur, publiceerde in honderden kranten. De dood van Roger Ebert wordt omschreven als het 'einde van een tijdperk'.
'De films zullen niet meer hetzelfde zijn zonder Roger.' President Barack Obama was een van de eersten die twitterden over de dood van filmcriticus Roger Ebert. Steven Spielberg en Oprah Winfrey omschreven Eberts dood als het 'einde van een tijdperk'. Het zegt veel over de legendarische status die Ebert genoot, als veteraan van zijn vak.
Ebert, die afgelopen donderdag op 70-jarige leeftijd aan schildklierkanker overleed, had een ontzagwekkende staat van dienst.
Van 1975 tot 2006 presenteerde hij (met onder anderen zijn in 1999 overleden rivaal Gene Siskel) diverse filmprogramma's op de Amerikaanse televisie; voor de Chicago Sun-Times schreef hij vanaf 1967 zo'n tweehonderd filmrecensies per jaar - 7.202 in totaal. Die recensies werden in honderden andere Amerikaanse en buitenlandse kranten gepubliceerd.
Eberts populariteit groeide enorm toen hij zijn eigen website startte en daar al zijn oude én nieuwe recensies ging publiceren; hij verwierf er wereldwijd een miljoenenpubliek mee.
Ebert (827 duizend volgers op Twitter) wist precies waarin goede films zich van slechte onderscheiden. 'Geen goede film is te lang, geen slechte film kort genoeg', liet hij als motto op zijn pennen graveren.
Toch omschreef hij zijn recenseer-methode als 'relatief, niet absoluut'. Films moesten altijd binnen de context van hun genre beoordeeld worden, vond hij. Zijn stukken doorspekte Ebert regelmatig met persoonlijke anekdotes en hij schrok er niet voor terug om een recensie in de vorm van een gesprek, brief of songtekst te gieten.
Verder bleef Eberts stijl consistent; zijn recensies uit de jaren zeventig en tachtig hebben dezelfde warm-menselijke, waar nodig messcherpe toon als de stukken die hij aan het einde van zijn leven schreef. Terwijl hij en de filmrecensent Gene Siskel op televisie het vermaarde 'thumbs-up-thumbs-down'-systeem invoerden, voorzag Ebert zijn geschreven recensies van nul tot vier sterren.
Vermaard is de tirade in zijn nulsterrenkritiek van Rob Reiners North (1994): 'I hated this movie. Hated hated hated hated hated this movie. Hated it. Hated every simpering stupid vacant audience-insulting moment of it.'
Ebert, die als eerste filmcriticus ooit de Pulitzer Prize kreeg (in 1975) én een plek op de Hollywood Walk of Fame (in 2005), was een geliefd publiek figuur. Van zijn jarenlange strijd tegen kanker maakte hij geen geheim; ook nadat een deel van zijn kaak moest worden verwijderd en hij zijn spraakvermogen verloor, bleef hij persvoorstellingen en premières bezoeken, zijn jaarlijkse filmfestival Ebertfest leiden en avondcolleges geven aan de Universiteit van Chicago. Hij liet een speciaal spraakprogramma ontwikkelen, dat op basis van samples uit zijn tv-optredens en dvd-commentaren zo veel mogelijk zijn eigen stem benaderde.
Behalve recensies schreef Ebert ook scripts, vele filmboeken en zelfs een ode aan de romantiek van de rijstkoker. Afgelopen dinsdag liet hij in zijn blog weten dat zijn snel verslechterende gezondheid hem de afgelopen periode tot verregaande rust had gedwongen.
De tijd van tweehonderd recensies per jaar was toen definitief voorbij. 'Nu kan ik doen waar ik altijd al over fantaseerde: alleen de films bespreken die ik ook wíl bespreken.'
undefined
