Columnjoy delima
Langzaamaan werd duidelijk dat niemand de onderbroek met vlek durfde op te eisen
Door seks als een geheim te behandelen, blijven veel jonge mensen onnodig onzeker. Actrice Joy Delima (26) schrijft erover in klare taal. Deze week: afscheiding.
Toen ik op de toneelschool zat had mijn klas een traditie. Elk jaar gingen we met z’n tienen, vijf mannen, vijf vrouwen, naar een vakantiehuis. Het was de ochtend waarop we zouden vertrekken en we waren druk bezig met de grote schoonmaak toen een van de jongens ineens vroeg: ‘Eh, van wie is dit?’ Tussen twee vingertoppen bungelde een zwarte Hema damesshort met in het kruis een zichtbare opgedroogde afscheidingsvlek. ‘Niet van mij’, klonk het hier en daar. Nog niet alle vrouwen waren beneden, dus hij legde de boxer weer op de grond zodat de eigenaar ’m kon meenemen. Maar toen we klaar waren voor vertrek en alles was schoongemaakt lag de zwarte short nog steeds op de grond. Inmiddels werd hier en daar kinderachtig gelachen, ook door mij, en hoorde ik sommige mannen kokhalsgrapjes maken of ‘ieuw’ zeggen. ‘Jongens, gaat nou echt niemand zeggen van wie die is?’, zei een van de vrouwen. ‘Hij is van jou, toch?’ Alle ogen richtten zich op een andere vrouw. ‘Nee, hij is echt niet van mij!’, zei ze snel.
Langzaamaan werd duidelijk dat niemand de onderbroek durfde op te eisen en werd hij uiteindelijk weggegooid. Ik voelde opluchting, weet ik nog. Het was niet mijn slip en dus was mij dit genante moment bespaard gebleven. En als het wél mijn slip was geweest, had ik het waarschijnlijk ook niet durven toegeven. Want ja, in mijn ondergoed zat precies dezelfde vlek. Er werd die ochtend voor mijn gevoel iets bevestigd, namelijk: afscheiding is vies en niemand wil het zien of erover praten. Dat heb ik eigenlijk mijn hele leven gedacht. Misschien soms nog steeds. Ik weet nog hoe ik als puber online foto’s probeerde op te zoeken van hoe afscheiding eruit moest zien. Die foto’s vond ik niet. Of de fase waarin ik porno keek puur en alleen om te zien of de slipjes van de acteurs ook een vlek hadden in het kruis. Dat was nooit zo. En zo begon ik mijn afscheiding te verbergen, alsof het een remspoor was.
Als ik bijvoorbeeld weet dat ik seks ga hebben, dan maak ik vantevoren mijn slipje schoon in de badkamer. En als ik dan vervolgens mijn slipje uittrek bij mijn bedpartner, dan gooi ik die slip alsnog zo ver weg dat alleen ik ’m daarna nog met moeite terug kan vinden zodat diegene mijn afscheiding niet hoeft te zien. Zelfs als ik naar de huisarts ga of mijn bilnaadhaar laat laseren, berg ik mijn slipje zo goed mogelijk op, uit het zicht.
Toen ik mijn moeder gisteren vertelde over mijn schaamte keek ze me verbaasd aan. ‘Waarom zou je je in godsnaam schamen voor zoiets natuurlijks als afscheiding?’ Ik had er geen antwoord op. Begrijp me niet verkeerd, ik weet ondertussen dat afscheiding juist gezond en normaal is en sinds ik me heb verdiept in de werking en functie van mijn cervixslijm (afscheiding dus), kan ik er zelfs uit opmaken in welke week van mijn cyclus ik zit. Maar toen ik laatst een poll hield onder mijn Instagramvolgers, wist meer dan 40 procent niet wat vaginale afscheiding was. Zelfs mensen met een baarmoeder, en dus ook afscheiding, hadden geen idee. Dat maakte me verdrietig. De zin ‘Je bent zo nat’ wordt maar al te graag gebruikt in porno en tijdens seks, maar als datzelfde nat opdroogt tot een vlek, herkennen we het niet en maken we er ineens kokhalsgeluiden bij.
Je kunt een taboe niet doorbreken, als je niet eens weet waar dat taboe op rust. Dus lees je in en doorbreek het.
