Laibach

An Introduction To... Laibach/ Reproduction Prohibited

Mute Records/Pias

Het hilarische hardrocklied The Final Countdown (Europe, 1986) is ontelbaar vaak gecovered, maar nooit zo pompeus als in de uitvoering van Laibach uit 1994. Op de verzamel-cd An Introduction To... Laibach/ Reproduction Prohibited van de Sloveense avant-garde- en industrialband klinkt het keyboardthema nog strontvervelender dan in het Zweedse origineel.

Dat geldt ook voor de kopersectie, die uit een heel goedkope synthesizer wordt geknepen. Een meerstemmig kathedraalkoor vergrijpt zich aan de melodie terwijl de bassende zanglijn nasaal en met zwaar Duits accent wordt voorgedragen, als de grafrede voor een gevallen soldaat: 'Vee're leafink togezer, but shtil iz ferwell.'

De verzamelde covers van Laibach zijn helemaal in stijl van de band, die in 1980 in Ljubljana werd opgericht en een paar jaar later in voormalig Joegoslavië al werd beloond met de dissidentenstatus. Laibach haalde graag het bloed onder de nagels vandaan, en kwam daar in de postpunkjaren ver mee.

Laibach flirtte potsierlijk met het nazisme, in symboliek en songteksten. De band maakte hoekige techno voor duistere punkkelders, haakte aan bij de linkse popscene en werd een voorbeeld voor industrial-, dance- en metalbands, van Rammstein tot The Prodigy. Toen de band tegen fout klassiek en operette aanschoof, werd de theatraliteit nog opzichtiger.

In de dertigjarige carrière van de band, die ook een bandlid of dertig moet hebben versleten, heeft de cover altijd hoog in het vaandel gestaan. Laibach is van mening dat muziek eindeloos reproduceerbaar is. De band zet de luisteraar daarbij graag aan het denken over grijsgedraaide popliedjes.

Zo wordt de Queen-hit One Vision, in Duitse bewerking en met bijpassend beukend marsritme, een uiterst dubieus strijdlied: 'Ein Fleisch, ein Blut, eind wahrer Glaube. Ein Rasse und ein Traum, ein starker Wille.' Wat had Queen destijds eigenlijk in gedachten?

Hetzelfde geldt voor Live is Life van Opus, dat bij Laibach een hersenspoelend, orwelliaans angstlied wordt: 'When we all give the power, we all give the best.' Pardon?

Een afgrijselijk Italiaanse smartlap als Mama Leone van ene Bino wordt er na behandeling van Laibach ook niet mooier op, maar klinkt wel stukken komischer. Donder en bliksem, veel paukenslagen.

Het is fijn de wringende covers van Laibach, die als single verschenen tussen 1987 en 2006, bij elkaar op een album te hebben. Dat Laibach ook live nog lang niet klaar is met het teisteren van de popwereld kunnen we morgen overigens zien op het festival Incubate in het Tilburgse pop- en dance-centrum 013.

undefined