Lady Heinsbroek

Ik ben dol op vraaggesprekken die uit louter lucht bestaan.

Hoe Herman al jong de rode draad in zijn leven ontdekte: nobody is gonna fucking tell me in my life how it goes any more. Hoe hij sindsdien altijd 'zijn eigen ding' is blijven doen. Hoe hij rijk werd van Arcade in het algemeen en van Wegener in 't bijzonder. En hoe de LPF ten slotte niet meer om hem heen kon.

Je had de indruk dat zijn gesprekspartner helemaal niets had hoeven doen: die blaasbalg ging vanzelf open en dicht.

Dat bevredigt natuurlijk niet, dus de interviewer nam na afloop mevrouw Heinsbroek nog even apart.

Wat dacht zij (Judith Wiersema, 34, 'een fijngeboetseerd gezicht, onderzoekende ogen, lang zilverblond haar') van haar man?

En ineens was het even of ik lucht tekort kwam.

Hun huwelijk, begreep ik, was dertien jaar spannend geweest en zelfs 'absoluut vechten', omdat ze totale tegenpolen waren. Maar had na al die tijd niet het gevaar gedreigd dat de druk een beetje van de ketel begon te raken? Dat zei ze niet direct. Ze zei: 'Ik zag hem opbloeien toen hij minister werd. Hij kreeg de passie terug. Thuis ontstond weer duidelijkheid. Hij miste zijn gezin wel, maar als hij er was, dan was hij er ook echt.'

Opgebloeid. Passie terug. Eindelijk weer duidelijkheid. En als de Bentley uit Den Haag de oprijlaan opreed, was Herman er weer als vanouds.

Dus hoe zou het vóór juli 2002 zijn geweest?

Er waren dagen dat Herman haast lusteloos door zijn met pilaren geschraagde reusachtige huis moet hebben gedwaald, van de massageruimte naar de bioscoop naar het fitnesshonk met zeven apparaten, van het fitnesshonk via de kinderspeelplaats naar de wijnkelder, en van de wijnkelder naar de hobbykamer met duizenden cd's en langspeelplaten.

Absoluut vechten was er nauwelijks meer bij. De duidelijkheid ontbrak. En passie leek er alleen nog op sommige avonden als Hoogendijk en Des Bouvrie langskwamen. Als Ferry dan had verteld hoe hij vijf Appels op de kop had getikt, en Jan een design voor nieuw wc-papier had laten zien, begonnen ze bij een goed glas gedrieën stoom af te blazen over het doorgeslagen gedoogbeleid, over criminelen die hun straf uitzitten als in suites van een vijfsterrenhotel, over de chaos in het asielbeleid, en over Pim Fortuyn die als eerste hun onderbuikgevoelens onder woorden had gebracht.

Dromen hadden ze genoeg. De vraag was hoe ze er concreet hun eigen ding van konden maken.

Ongelooflijk maar waar: Balkenende, of all people, bracht in feite de passie terug, zij het voor slechts 87 dagen.

Dat het al zo gauw voorbij zou zijn, had de minister van Economische Zaken misschien wel kunnen voorzien.

'Eigenlijk', blies hij in het Magazine, 'was ik alleen maar geschikt als minister-president. Als

teamspeler ben ik het best als ik de baas ben. Dat zit in mijn karakter. Ik leid de boel, of ik doe niet mee.'

Misschien bedoelde hij zelfs wel dat hij het best zonder team de baas kon zijn.

En zou hij dan nu - net weer opgebloeid en gerepassioneerd - pas op de plaats moeten maken tussen al die grammofoonplaten en fitnessapparaten?

Dat zei hij tegen de Volkskrant.

Maar Judith zei godzijdank:

'Herman vindt dat ik hem te veel push in de richting van een nieuwe partij. Maar ik werd er heel blij van, ik dacht meteen: yes! wie moet het anders doen?'

Zoals lady MacBeth er ook gek van werd dat haar man de hele dag maar werkloos om het huis hing.