Kruipend verovert Romeo wulpse, halfnaakte Julia

Halt deine Klappe, snauwt Paris tegen Mercutio, de broer van Julia. Het morrende volk joelt, want het lijdt honger en ruikt bloed. Met handen als klauwen reikten ze in de scène daarvoor al naar de aristocraat Paris die, ongevoelig voor hun leed, aan een met damast en zilver gedekt tafeltje zat te eten.

Niet alle scènes in Ollers bewerking van Shakespeare's Romeo en Julia zijn zo realistisch. Gelukkig maar. Oller bakt ze in Romy & July slechts af en toe bruin. De Spaanse choreograaf maakte dit dansstuk vorig seizoen bij Metros. Vanuit zijn voorkeur voor verhalende dans vroeg Introdans-leider Ton Wiggers hem dit bij zijn groep in te studeren.

Oller plaatst het drama van dit noodlottige liefdespaar uit Verona in het heden. Een berg oude autobanden verwijst naar een marginaal bestaan in een sloppenwijk, een bloemenstalletje daarentegen naar een kleurig burgerleven. De achterwand wordt gevormd door de buitenkant van een stadion, de arena waarin tegenwoordig de stamvetes worden uitgevochten.

Geslaagder dan dat wat naïeve toneelbeeld van Ignasi Christià is de vrije manier waarop de choreograaf omgaat met de muziek. Oller heeft aan enkele piano- en orkestdelen uit Prokofjevs Romeo en Julia enkele aria's toegevoegd uit Gounods en Berlioz's opera's Roméo et Juliette. Dat kan goed, want hij houdt het verhaal niet geheel intact.

Het aantal personages heeft hij teruggebracht tot vijf. Een groep van zes dansers staat voor het volk, of voor Julia's familie, of voor zomaar wat mensen die de handeling reliëf geven. Ze draven op in een voetbalwedstrijd die de schermscène vervangt, en brengen via Ollers organische moderne-dansstijl vaart in het geheel.

Daardoor valt het minder op dat Romy & July inhoudelijk wat mager is, wat puberaal. Tebaldo, die wordt vertolkt door de kaalgeschoren Lauro Marcenaro, schiet Mercutio neer zoals in een actiefilm. En broeder Laurentius is een mafkees die dribbelpasjes maakt. Met zachte hand brengt hij de prille geliefden op tijd tot elkaar.

Hun liefdesscène en -duet redt de voorstelling. De liefde is wild verbeeld: met Romeo (Stefan Ernst) die met een bos bloemen in zijn mond over de grond kruipt om zijn Julia te veroveren, met de onbezonnen jonge Julia (Geraldine Victoire) die zonder gêne met haar meidenborsten bloot danst. Romeo blijkt geen macho maar een aandoenlijke jongeling die tot over zijn oren verliefd is. De wanhoop aan het slot gaat hem minder goed af, maar deze naturel spelende geliefden hebben je dan al zo ingepakt, dat het niet meer uitmaakt.

Zo mooi als Oller de liefde laat bezingen en dansen, zo moeizaam gaat hij om met het thema van de macht. Daar lag voor hem juist het accent. Dat thema heeft hij geforceerd en duister uitgewerkt. Of lag dat aan de rolbezetting? Yuri Huyg mag een uitstekende danser zijn, als het opvliegerige Mercutio had hij getemperd moeten worden. En Marcenaro blijft ondanks zijn stoere uiterlijk als Tebaldo bleekjes, terwijl Detlev Alexander van Paris een man maakt die soms onbegrijpelijk koel, woedend èn vertwijfeld is.

Isabella Lanz