Koppige virtuoos maakt fans boos
Een artiest van wereldformaat, en een eigenheimer: dat is Caetano Veloso, een van de grondleggers van de moderne Braziliaanse muziek, waarin zowel de wortels van de samba als de mogelijkheden ervan in het rocktijdperk worden verkend....
Veloso's laatste cd, A Foreign Sound, bevat alleen Engelstalige nummers: standards van Cole Porter, Gershwin en anderen, maar ook songs van Dylan en Nirvana, op eigenzinnige manier geinterpreteerd en soms met een ironische bedoeling. Soms werkt het, soms niet, maar het lijkt onmiskenbaar dat het album niet meer is dan een aardige voetnoot in een bijna veertigjarige carri. Niettemin wijdde hij het grootste deel van zijn optreden eraan, en vooral de vele Brazilianen in de zaal waren hier niet voor gekomen niet geheel onredelijk, als je hem voor het eerst live meemaakt wil je het beste horen wat hij te bieden heeft.
En dat is dit repertoire niet, hoe mooi hij The Man I Love ook zong, met die honingzoete, verleidelijke stem. Soms ging het ook gruwelijk mis, zoals in It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding): het arrangement was klunzig, en Veloso's poging om de snerende rock & roll-voordracht van Dylan te evenaren was ronduit belachelijk. Zo'n tekst lees je trouwens ook niet van een vel papier, met een brilletje op. Zodra hij in het Portugees ging zingen werd meteen duidelijk dat hij alle nuances van die vloeiende, sensuele taal aanvoelde, en in het Engels vlakker en gekunstelder klonk.
Dat vond ook een groot deel van het publiek, dat steeds meer protesten schreeuwde en stampij maakte. De ster ging daar niet goed mee om. Hij liet het zaallicht aandoen en begon te preken, probeerde zijn keuze te verdedigen maar zag zich ook genoodzaakt meermalen 'kop dicht' te roepen. In twee talen.
Pas als hij weer op samba's overschakelde, uit zijn eigen rijke oeuvre of van anderen, was men weer tevreden. En terecht, want Adeus Batucada, Manha de Carnaval en het nieuwe Diferentamente waren adembenemende hoogtepunten. Telkens kwam het Amerikaanse materiaal echter opnieuw ijzerenheinig terug: omdat het programma vaststond, omdat hij dacht de Nederlanders ermee te plezieren, of puur uit eigenwijsheid.
Waarschijnlijk het laatste, want na de afsluiter, de leuke parodie op het quasi-Braziliaanse kitschnummer Carioca, was zijn eerste toegift, heel pesterig, Love Me Tender. Je moet het maar durven.
