Knie wordt kneen
In 2001 werd het stadsdialect van Venlo nog onder de aandacht gebracht door een vertaling van het Evangelie volgens de bekende auteur Marcus, en onder redactioneel alziend oog van het Nederlands Bijbelgenootschap.
Tegenwoordig pakken ze in Limburg de promotie van de streektaal wat wereldser aan, met name door de keuze van misschien wel wat minder klassieke maar dan toch beter gelezen schrijvers. In de reeks Literair Limburg zullen acht korte teksten verschijnen van auteurs met een Limburgse achtergrond, waarbij iedere tekst vergezeld gaat van een vertaling in een Limburgs dialect.
Deel één, eerder dit jaar verschenen, was Connie Palmens De psychiater (een hoofdstuk uit haar debuut De wetten) met een vertaling in het dialect van Sint-Odiliënberg, haar geboorteplaats. Voor 2011 zijn nog vertalingen aangekondigd van werk van Paul van Loon en Twan Huys.
Als tweede deel is Moeders knie verschenen, het eerste verhaal 'voor volwassenen' van de in Limburg woonachtige productieve en gelauwerde jeugdboekenschrijver Jacques Vriens (1946). Het is een ingetogen vertelling over de laatste levensdagen van een eigenzinnige vrouw, die altijd trouw is gebleven aan haarzelf, ondanks een overspelige echtgenoot en een precieze pastoor.
Ze heeft nooit, zoals ze op haar doodsbed mijmert, een knieval gemaakt voor 'hoeren en wijwater'. De dialectversie, 't Kneen van mien moder, is gesteld in het stadsdialect van Venlo, waar Vriens zijn vroege jeugd heeft doorgebracht.
Een nadeel van de uitgave is dat de Nederlandse en de dialectische tekst niet parallel lopen. Wie zich werkelijk voor het dialect interesseert, bladert zich suf. Terwijl het toch mooi zou zijn als je in één oogopslag kunt lezen hoe een eigenzinnig leven in het Venloos wordt samengevat tot 'hore en wiewater'.
Jacques Vriens: Moeders knie.
Uitgeverij B for Books; 80 pagina's; € 9,90.
ISBN 978 90 851 6200 1.
undefined
