Klokkenluider eindigt in camper

Ad Bos, klokkenluider van de bouwfraude, staat voor zijn camper, terwijl zijn vrouw Joke buiten de aardappels schilt. In de verte, voorbij de weilanden, is zijn vorige behuizing te zien – een villa met ondergrondse garage. ‘Hier staat geen bitter mens. Ik zou het de volgende keer weer doen. Recht is recht, en krom is krom. Ik heb zeker geen spijt.’

Zo ver is hij dus gekomen, na de onthulling van de miljoenenfraude binnen de Nederlands bouwsector: wonend in een vijf meter lange tweedehands Eifelland-camper van het type Ducato Maxi, dichtbij een voormalige koeienstal iets buiten Egmond. Zijn villa moest hij al eerder verkopen en het huisje dat daarop volgde, heeft hij van de zomer van de hand gedaan.

De camper leek de enige oplossing, want zijn vermogen, opgegaan aan advocaatkosten, is verdampt en nergens kan hij aan de slag – al doet zijn huidige advocaat, Cees Korvinus het gratis.

De vraag is alleen of hij hier mag blijven, op dit laantje achter een boerderij. De buurvrouw wil Joke en Ad Bos daar weg hebben, zo heeft hij begrepen, en is een handtekeningenactie begonnen. ‘Zo’, zegt Joke terwijl ze een geschilde aardappel in een teil water mikt. ‘Nu weet ik gelijk hoe een asielzoeker zich voelt: opgejaagd. Zelfs hier zijn ze naar ons op zoek. Maar ze krijgen ons er echt niet onder. We worden steeds sterker, Ad en ik.’

Hij had zo’n prachtige baan bij het wegenbouwbedrijf Koop Tjuchem. Hij was het beste jongetje van de klas, totdat een arbeidsconflict in 1998 de partijen uit elkaar dreef. Een maand later had hij een afspraak bij Justitie, de NMa en de politie. In november 2001 verkondigde hij in het televisieprogramma Zembla dat de bouw door en door verrot was, en van corruptie en malversaties aan elkaar hing.

Nu zes jaar later – en de bouwsector zich heeft hersteld van de affaire – lopen er nog drie juridische procedures tegen hem en heeft hij een hartaanval en een mislukte politieke carrière achter de rug. Dat politici of NMa-bazen telkens roepen iets voor hem te doen, of te regelen dat er een klokkenluidersregeling komt – hij gelooft er niet meer in.

Toestemming van de gemeente om van de koeienstal een zomerhuisje te maken of om een stoeterij te beginnen, daarmee zou hij al dolgelukkig zijn. ‘Ze houden in Nederland niet van klokkenluiders. Ze willen wel alles weten, maar als ze het eenmaal weten, dan – krrrt – gaat je kop eraf.’