Kim in het nauw
Na een periode van confrontatie is het tijd om via een dialoog te pogen Noord-Korea tot inkeer te brengen.
'We zullen de moed tonen om onze meningsverschillen met andere landen vreedzaam op te lossen - niet omdat we naïef zijn over de gevaren, maar omdat betrokkenheid in staat is achterdocht en angst duurzaam weg te nemen.' Dat zei de Amerikaanse president Obama begin dit jaar, toen hij als president werd ingezworen.
Zijn voornemen komt in herinnering nu Noord-Korea aan zijn oorlogsretoriek ook daden begint toe te voegen. Eerst was er de herstart van een kerncentrale, daar komt nu de blokkade bij van Zuid-Koreaanse fabrieken in een door Noord- en Zuid-Korea gedeelde industriële zone. Die dadendrang vraagt om een antwoord van de internationale gemeenschap, de VS en China voorop. Waaruit moet dat bestaan: confrontatie, dialoog of een mix van beide?
Tot dusver is het Amerikaanse antwoord er vooral een van confrontatie geweest. Militaire oefeningen met Zuid-Korea gingen gewoon door, anders dan in de jaren negentig toen president Clinton ze nog wel eens wilde schrappen om de kou uit de lucht te nemen. De Amerikanen lieten bovendien ook nog B2 stealth-bommenwerpers over het schiereiland vliegen. Dat was bedoeld als geruststelling voor de Zuid-Koreanen, maar werkte op de zenuwen van Noord-Korea, dat in de oefeningen toch al een daad van agressie ziet.
De VN-sancties die dit jaar werden ingesteld als reactie op een Noord-Koreaanse kernproef, zijn een verstandige reactie op wangedrag van een staat waaraan geen zinnig mens kernwapens wil toevertrouwen. Maar ze dragen ook bij aan het isolement van Noord-Korea. China, de enige bondgenoot, schaarde zich aan de kant van de internationale gemeenschap. Nu is het gevaar groot dat de in het nauw gedreven Kim nog gekkere sprongen gaat maken.
Na alle retoriek is hij welhaast verplicht tot nog verdergaande daden. Om die te vermijden is het tijd te pogen via een dialoog de altijd relatieve kalmte op het schiereiland te laten terugkeren. Het initiatief daartoe kan afkomstig zijn van de nieuwe Chinese president Xi, die zo zijn internationale prestige zou kunnen opvijzelen, of van zijn collega Obama, die zich zijn eerdere voornemen zou kunnen herinneren. Een gezamenlijk initiatief zou nog beter zijn. Hoe dan ook: bij een verdere escalatie is niemand gebaat.
undefined
