Kasten

elukkig: de auralezer van Jelle Brandt Corstius heeft gelijk gekregen. Alles zou goed komen met die serie die de verslaggever maakte voor de VPRO. De man las het met vergrootglas van het voorhoofd van Brandt Corstius, zo was vorige week te zien in de eerste aflevering van Van Bihar tot Bangalore.

Diezelfde aflevering deed even twijfel rijzen of het wel echt zo goed zou komen. Geheel volgens traditie van de vaak uitmuntende reisreportages op de zondagavond (deze weken concurrerend met Michael Palin in Brazilië, op Canvas), stortte Brandt Corstius zich in een voor velen onbekend gebied: India. De eerste aflevering waagde hij zich aan het spirituele leven. Prijsschieten, in een land met zoveel goden, richtingen en opvattingen. Brandt Corstius toog door de straten en naar de oevers van de heilige rivier de Ganges, op zoek naar gekke mensjes, met zichzelf als stralend middelpunt.

Hij dronk zelf een glas Gangeswater, omdat dat reinigende kracht zou hebben. Hij onderging het zonder problemen, ook al is de rivier zwaar vervuild. Op straat probeerde iemand Jelle de kop van een levende slang in zijn keel te steken. Jelle nam een marihuanadrankje aan en ging op bezoek bij aanhangers van Osho (Baghwan), die zich nog altijd in paars-oranje kledij urenlang de kwade geesten uit het lijf stonden te huppelen in een grote zaal.

Toen Jelle later een rood touwtje door zijn neus trachtte te krijgen bij wijze van spirituele reiniging, rees zowaar even de herinnering aan Patty Brard, die zich jaren geleden voor het oog der natie onderwierp aan een klysma, om de uitgezeefde restanten nauwkeurig te onderzoeken.

'Misschien ben ik niet spiritueel genoeg', concludeerde Brandt Corstius. Die indruk had de kijker al. Net als het idee dat het zelden overtuigt verslag te doen met opgetrokken neus.

Vermoedelijk was het enkel bedoeld als opwarmertje, want in de tweede gooide Jelle het over een heel andere boeg. Vanuit Chandigarh berichtte hij over gearrangeerde huwelijken, zoals negen van de tien in India - trouwen uit liefde kan de dood betekenen in het land waar kasten elkaar uitsluiten. Vrouwen uit arme streken worden nogal eens uitgehuwelijkt aan mannen die drinken en slaan en hun vrouw delen met hun broer.

Geen ouder zit te wachten op de geboorte van een meisje dat je later voor veel geld zult moeten uithuwelijken. Geld voor - illegale - echo's hebben de meesten ook niet. Zo ontstaan gruwelijke taferelen. Vrouwen die dochters baren, worden met kind en al op straat gezet. Een vrouw had honden zien vechten om een prooi: een meisje dat werd verscheurd. 'Weggegooid' door een man die er al drie had en de bruidschatten te duur vond. Gelukkiger meisjes belanden in een weeshuis, waar zij Engels leren. Jelle: 'Moet je je voorstellen waartoe India in staat is, als al die meisjes zich niet meer ongewenst voelen.'

Het was het slot van een indringende reportage. Gefilmd (door cameraman Hans Pool) met dezelfde zeggingskracht als zijn eerdere berichten uit Rusland. Toch was er nog een zichtbaar verschil met die twee zeer geslaagde reeksen. Hoewel Brandt Corstius zich enigszins lijkt te hebben bekwaamd in het Hindi, is toch te merken dat hij in India geen jaren doorbracht, zoals wel in Rusland. De verteller bericht nu niet vanuit zichtbare overvloed aan kennis. Wel zo passend, in een land met zoveel armoe.

undefined