Kampusch haalt uit naar politie
De Oostenrijkse Natascha Kampusch, die vanaf haar 10de 8,5 jaar ontvoerd was, levert in haar biografie kritiek op de politie
‘Ik vernam na mijn ontsnapping dat mijn ontvoerder destijds bijna was opgepakt, als de politie de zaak echt serieus had genomen’, schrijft de nu 22-jarige Kampusch in haar 284 pagina's tellende boek getiteld 3096 Dagen. Dat is het aantal dagen dat ze vastzat.
Tv-politieseries
Kampusch beschrijft dat ze als kind fan was van tv-politieseries. In haar ondergrondse cel fantaseerde ze hoe de politie haar zou opsporen met DNA-onderzoek en kledingstukken.
‘Maar de politie deed zoiets niet’, stelt ze vast. De politie ondervroeg haar ontvoerder kort na haar verdwijning, maar zelfs toen hij geen alibi kon geven deden de agenten niets. ‘Ze verontschuldigden zich bij Priklopil en gingen weg, zonder een goede blik te werpen op zijn auto of huis.’
Kampusch klaagt ook dat de politie haar behandelde als een crimineel toen ze in 2006 ontsnapte uit het huis van Priklopil. Terwijl ze doodsbang door de tuin van de buren kroop, bevolen agenten haar om stil te staan en haar handen in de lucht te steken. ‘Dat was niet hoe ik me mijn eerste kennismaking met vrijheid had voorgesteld.’
Geen redders
Ze kreeg de indruk dat de politie geërgerd was dat zij zichzelf had bevrijd. ‘In dit geval waren het geen redders, maar de mensen die gefaald hadden om me al die jaren te vinden.’
Kampusch beschrijft hoe ze huilde toen ze hoorde dat Priklopil (44) vervolgens zelfmoord had gepleegd door onder een trein te springen. ‘Met mijn ontsnapping had ik mezelf niet alleen bevrijd van mijn folteraar. Ik was ook iemand kwijtgeraakt die onvermijdelijk steeds dicht bij me was.’
Ze vindt dat Priklopil een ‘ziek soort liefde’ zocht. ‘Hij wilde iemand hebben voor wie hij het belangrijkste in de wereld zou zijn. Hij wist niets anders dan een verlegen tienjarig meisje te ontvoeren.’
Paranoïde controlfreak
Kampusch haat haar ontvoerder niet, hoewel die haar zeer vaak sloeg en haar voortdurend uithongerde. Ze beschrijft hem als een paranoïde controlfreak die een hekel had aan vrouwen en aan anorexia leed. Ze probeerde enkele malen zelfmoord te plegen. De Oostenrijkse schrijft niets over seksueel misbruik: ‘Ik wil een laatste stukje privacy behouden.’
