'Jos Brink van beroep'

Tussendoor was Brink vol overgave predikant in Amsterdam, buddy, voorzitter van een charitatieve instelling en nog veel meer. ‘Gelukkig heb ik een ijzeren gestel’, zei hij in een kranteninterview in juni 2004.

Brink was aanvankelijk liever kunstschilder geworden, maar dat leek zijn vader om economische redenen een slecht plan. Dan maar het toneel, zei vader, alsof dat wel zekerheid bood. Brinks eerste soloshow was Wobbewoaf in 1969. Hij brak door in de jaren zeventig, met zijn cabaret Tekstpierement (1972-1979) en dankzij de televisie. De wel zeer goedlachse Brink was een graag geziene gast in populaire tv-programma's als Babbelonië en won zijn eerste Televizierring met Avro's Puzzeluur (en in 1986 nog een met Wedden dat). De een zag hem als een knuffelbeest, de ander als een kwijlebabbel. Gerrit Komrij betitelde hem ooit als ‘een niet te omschrijven voorwerp in de amusementsindustrie’.

Jos Brink ging in tv-beelden over de wereld, nadat hij koningin Juliana had gekust tijdens een aan haar opgedragen programma. (‘Ik dacht: het is eigenlijk net mijn moeder’, verklaarde hij later.) In de jaren tachtig schreef, speelde en produceerde Brink zijn eigen musicals, zoals Maskerade, Amerika-Amerika, Evenaar, Max Havelaar en Sonneveld. Aan zijn zijde, vaak zakelijk en altijd privé, wist hij altijd Frank Sanders. Ze trouwden zodra het mogelijk was.

Wim Sonneveld was Brinks grote held en het leek er vaak sterk op dat hij hem imiteerde. In de musical Sonneveld, waarin Brink eind jaren negentig de grote legende probeerde neer te zetten, werd duidelijk dat Brink het toch met wat minder talent moest doen. De voorstelling werd op alle fronten afgekraakt, al amuseerde Brinks eigen publiek zich er erg goed mee. Liefhebbers van Sonneveld waren vaak minder enthousiast.

In de musical bracht Brink uitvoerig Sonnevelds relatie met Hubert Jansen en Friso Wiegersma voor het voetlicht, hoewel Sonneveld zijn homoseksualiteit altijd voor het publiek verborgen wilde houden. Hij vond zijn eigen geaardheid eigenlijk vreselijk. Brink betreurde dat, omdat Sonneveld in zijn ogen heel wat voor de emancipatie van de Nederlandse homo had kunnen betekenen. Brink en Sanders namen die rol een beetje op zich en met succes, want Brink was populair bij een breed en niet-elitair publiek. ‘Een homo, goedgekeurd door de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen’, grapte iemand eens. Brink schreef ook voor de Gay Krant en toonde heel Nederland zijn bezorgdheid, toen bij Sanders longkanker was geconstateerd. Sanders genas. Brink schreef ook een toneelstuk over aids: Een nieuwe dood.

Na 2003/2004, waarin de zestiger Brink met matig succes Het Hemelbed bracht met Liesbeth List, maakte hij al weer plannen voor de musical Hello Dolly en voor een programma over de omstreden tekstschrijver Jacques van Tol. Die voorstelling, Als op het Leidscheplein, zou een van zijn grootste theatersuccessen worden. Zijn ingetogen vertolking van Van Tol werd geroemd door vriend en vijand.

In dezelfde perode presenteerde hij Tv-toppers voor de NCRV, vooral een succes bij oudere kijkers.