Jongeren zijn serieuze gesprekspartners

Familie en vrienden van Marianne en Froukje organiseerden een stille tocht. Er is gehandeld in de geest van de twee meisjes en dat levert naast alle verdriet en pijn een zeer hoopgevend beeld op van jongeren, van de nieuwe generatie. Geen racistische beschuldigingen, geen wraakgevoelens die tot verdere escalatie kunnen leiden, maar een oproep. Zes jonge mensen lezen een gedicht voor: Mensen gezocht. . .

De broer van Froukje, gesteund door zijn zus, geeft aan dat het niet gaat om meer controle van buitenaf (door politie, camera's). Er zullen altijd wel wegen gevonden worden om die controle te ontlopen. De echte oplossing moet komen vanuit mensen zelf.

Er komen zeker allerlei gesprekken op politiek niveau over mogelijke maatregelen die getroffen kunnen worden om zinloos geweld tegen te gaan. Op zich is dat waarschijnlijk nodig, maar: wat wordt er gedaan met de oproep van die zes jonge mensen.

De mensen rondom Froukje en Marianne, de jonge mensen vooral, hebben getoond dat zij niet alleen sterk betrokken zijn, maar ook serieus nadenken over de problemen. Zij (en andere jongeren) moeten veel meer betrokken worden als serieuze gesprekspartner in de discussies rondom de strijd tegen zinloos geweld.

ROSMALEN

Marjan Blok van der Velden

Broos

Je dochter wordt zomaar doodgeschoten door een stel gekken en dan schrijf je zo'n ontroerende en warme brief (U-pagina, 16 januari). Hulde, respect en medeleven.

Laat deze brief gelezen worden door hen die menen dat het recht op een eigen leven hen ontslaat van de plicht tot samenleven. Laten we onze kinderen leren dat mensen broos en kwetsbaar zijn. Zo opgeleid en opgevoed vormen zij de samenleving van het derde millennium.

DELFT Roy Spanjers

Ontroerd

De manier waarop de ouders van Froukje Schuitmaker de gebeurtenissen van de afgelopen week, het leven van hun dochter en hun visie op de maatschappij hebben beschreven, heeft me diep ontroerd.

WADDINXVEEN Rob Aalbers

Contrast

Diep ontroerd was ik door de brief van de ouders van Froukje Schuitmaker. Deze brief getuigt van een grootsheid die maar weinigen gegeven is. In schril contrast hiermee staat het ernaast geplaatste stukje van de ombudsman.

Wat een gedraai om te proberen recht te praten wat krom is. Valt er met argumenten misschien nog te discussiëren over de vraag of de etnische afkomst van verdachten in de krant vermeld zou moeten worden, het gebruik - als citaat - in het artikel 'Hoe leg je het onbegrijpelijk uit' van de term 'Turkse klootzakken' is op geen enkele manier te rechtvaardigen!

ARNHEM Hans van Poppel

Wantrouwen

Wat is het toch dat me zo stoort aan alle emoties rond die doodgeschoten meisjes? Twee meisjes vinden de dood omdat een of andere gek het nodig vindt te gaan schieten. Vreselijk natuurlijk. Volstrekt onnodig, en een drama voor familie, vrienden en omstanders.

Maar wat is er dan zo irritant aan de foto van huilende mensen, aan de bloemen, de stille tocht en het klokgelui?

We adopteren collectief het verdriet. Maar het verdriet gaat over in agressie. We jammeren met elkaar even over de meisjes, maar al snel over de maatschappij van tegenwoordig. Tot overmaat van ramp zijn de daders Turks, dus je kan nu hardop zeggen wat je steeds al dácht. Dit zogenaamde medeleven levert niets anders op dan wantrouwen en intolerantie. En mensen die de deur niet meer uit durven, ouders die met angst en beven wakker blijven als hun dochter of zoon de kroeg in is. Ook al is de kroeg vele malen veiliger dan de rit erheen.

We gebruiken het schietincident om onze angst te voeden en we vinden het héérlijk. Samen bang zijn, samen klagen, samen het slachtoffer uithangen. Lang leve de gemeenschappelijke vijand.

UTRECHT Mathilde Bos

Opgeblazen

Ik vind het prima dat mensen een stille tocht willen houden en ik vind het allemaal zeer treurig dat het gebeurd is, maar toch vind ik het hele gebeuren een beetje opgeblazen. Elke dag worden er mensen mishandeld en vermoord om wat voor reden dan ook, expres en per ongeluk. Die halen alleen niet de media en daarom weet de gemiddelde burger daar niets van af. Toch zijn veel van die zaken net zo belangrijk als de dood van die twee meisjes.

In Nederland is momenteel een beetje een cultuur gekomen dat als iets in de krant staat, het belangrijk is en alle aandacht moet verdienen, want je kan geen krant openslaan of tv aanzetten of je komt wel wat tegen over de dood van de twee meisjes. Maar waar blijven de aandacht en de stille tochten voor de andere slachtoffers. Ik denk dat in plaats van al die aandacht aan de dood van die meisjes te besteden beter aandacht besteed kan worden aan het probleem op zich. Daar help je veel meer mensen mee. Nieuwe slachtoffers kunnen voorkomen worden als we aandacht besteden aan het probleem zinloos geweld.

ZWOLLE Hannie Blokzijl

Knop om

Het is goed om het debat over massabijeenkomsten en volksemoties scherp te houden, maar in het tv-programma Buitenhof zondag ontbrak er naar mijn mening een element. Keer op keer werd de doelstelling van die tocht bestempeld als een roep naar de politiek om een einde te maken aan alle zinloze geweld door harder en strenger op te treden. Daarbij worden dan wel alle mensen over het hoofd gezien, zoals ikzelf, die meeliepen om samen met al die andere mensen te beseffen dat er in de samenleving als geheel iets niet goed zit en waar we met z'n allen, dus niet alleen de politiek, richting aan moeten gaan geven.

De knop in de hoofden van mensen moet om. En misschien zit het goede van een stille tocht dan wel in het feit dat je in het licht van dat besef elkaar ontmoet in plaats van thuis te blijven en het 'ieder voor zich'-principe te laten gelden. Want is het niet dat principe dat mede oorzaak is van alle geweld in onze samenleving?

SLEEUWIJK Froukje Geerts

Actiefilm

Het is ontroerend om te zien hoe massaal we meeleven met de omgekomen meisjes in Gorinchem. Meteen daarna konden we weer 'genieten' van een serie actiefilms op de tv.

VOORHOUT Marcel Konijn

Zinken

Het nieuws van afgelopen maandag werd uiteraard bepaald door de gebeurtenissen in Gorinchem. Grote delen van de voorpagina en pagina 3 werden eraan gewijd. Na het lezen verdringen gevoelens elkaar: ongeloof, kwaad en triest. Helemaal onderaan pagina 3 een klein bericht, bijna weggedrukt. 'Automobilist heeft een meisje van 7 geschept en is doorgereden. Het meisje is in het ziekenhuis overleden'. De automobilist heeft in ieder geval te hard gereden en er zal wel drank in het spel geweest zijn, hoewel het bericht dat niet vermeldde. Maar er is een kind vermoord en de dader en de lafaard is doorgereden. Mijn verstand stond stil en mijn hart sloeg over. Hoe diep kan een mens zinken?

Voor deze keer maandag had dat bericht uitvergroot op de voorpagina mogen staan.

GRONINGEN Pierre Cavalini