Jonge dansers tussen ambitie en vriendschap

Regisseuse Jellie Dekker volgde de twee Nederlandse deelnemers op de voet: de negentienjarige Maartje Hermans uit Heerlen en de zeventienjarige Golan Yosef uit Gouda, beiden studerend aan de Nationale Ballet Academie in Amsterdam. Alles ademt de spanning van een concours: de ontvangst in het vernieuwde Royal Opera House, de repetities van het duet uit Perfect Skin (choreografie Ed Wubbe), de kennismaking met de concurrenten. Mooi hoe het tweetal laveert tussen tijdelijke vriendschappen en het aftasten van andermans ambities.

Gelukkig dit keer geen details van blaadjes sla en naar anorexia neigende ballerina's , maar eerlijke antwoorden op de vraag waaraan een danserslichaam anno 2001 moet voldoen. Veelzijdigheid lijkt het sleutelwoord voor succes, de spitz moet net zo soepel aanvoelen als de blote voet.

De opmars van het tweetal is naast hun talent ook te danken aan de accenten die Bains aanbrengt in hun vertolking van het duet. Ze geeft het bekende advies 'uitstraling gaat boven techniek' gestalte door hen te leren hoe ze gebruik kunnen maken van het humeur van de dag.

Natuurlijk bedient een enkele deskundige zich ook van clichés zoals: 'Dans is geen kunst om te winnen'. Maar de jury kiest duidelijk voor lef en eigenzinnigheid. Nooit eerder in de twintigjarige geschiedenis van het concours kwam Nederland zo ver als dit keer.

Misschien is het toevallig, maar de vrienden die het tweetal maakt, scoren net als zijzelf hoog in Londen: de Belgische Jeroen Verbruggen (17) die zichzelf choreografeerde in Hyperballad ('Mijn voeten flodderen een beetje'), en de Poolse broers Dawid (16) en Marcin Kupinski (17) in Legend Op.17 excerpts, Brothers van Emil Wesoowski. Over die laatste zegt Yosef: 'Ze zijn een beetje gek, maar wel leuk.' Gek maar wel goed voor bijna achttienduizend gulden prijzengeld.