Jedem das Seine
Onze buurt ligt aan de grens met Duitsland en de kerkdorpen van de overkant horen er ook bij. Formeel loopt er een echte internationale grens, maar geen mens heeft zich daar ooit aan gestoord....
Nu heeft een tijdje geleden een Nederlandse meneer een oude Duitse boerderij gekocht. Hij is nijver aan het opknappen geslagen want dat was hard nodig. Vindingrijk en zuinig heeft hij het grote dubbele hek dat hij in de kelder aantrof in oude luister hersteld om er zijn erf mee af te sluiten.
En dat had hij nou niet moeten doen. Het smeedijzeren hek heeft namelijk een spreuk onder de vergulde krullen, die luidt: Jedem das Seine. Dezelfde (bijbelse) spreuk die de nazi's op het hek van concentratiekamp Buchenwald, vlakbij Weimar, zetten. Het lettertype in het boerenhek lijkt verdacht veel op het lugubere voorbeeld, zodat ik vermoed dat de eigenaar de SS-humor van pakweg zestig jaar geleden wel kon waarderen.
Bij mij ligt dat anders. Met fiets en camera ga ik op pad om het bittere stilleven te fotograferen. Dit gebeurt op een stille achternamiddag, maar blijft niet onopgemerkt door de eigenaar. Vanaf het dak, waar hij bezig is, roept hij dat fotograferen verboden is. 'Op die spreuk zit copyright', loeit hij bij wijze van argument naar beneden. Dat lijkt me stug na tweeduizend jaar.
Buurman klimt omlaag en dreigt eerst het filmpje, daarna de hele camera in beslag te nemen. Daar komt natuurlijk niets van, maar - getrouw aan menig bezettingsscenario - verlies ik wél mijn fiets. Een zinnig gesprek zit er niet in en van een handgemeen hoef ik het niet te hebben.
Met mijn camera stijf onder de arm stap ik naar huis. Daar bereik ik, na enige telefonische omzwervingen, de politie 'van de overkant'. De dienstdoende agent is het met me eens dat mijn fiets niet zomaar gestolen, maar inderdaad 'geroofd' is. Als hij de historische achtergrond hoort, wil hij er wel een patrouillewagen tegenaan gooien. Of ik die maar naar de plek des misdrijfs wil geleiden.
De aanblik van de groenwitte auto met twee rustige Polizisten tovert mijn fiets terug. Buurman geeft toe dat hij wel nattigheid had gevoeld met die spreuk in zijn hek. Daarom was fotograferen natuurlijk niet welkom. Mocht er narigheid van komen, zo stelt hij dreigend, dan ben ik voor de schade aansprakelijk. De agenten informeren intussen of ik aangifte wil doen, vanwege de fiets dan.
Zo komt het toch nog tot een gesprekje met de bouwvakkende buur, die haast niet kan geloven dat hij net zo goed Ich bin ein neonazi op zijn gevel had kunnen zetten. Dat is hij heus niet, zegt hij.
Geen streekroman zonder happy end. Recente inspectie leert dat de tekst van het hek af is. In even mooie letters prijkt er nu Coela Alta, Alatis Patent op. Zeer vrij te vertalen met: 'wie niet waagt die niet wint'. Van mij mag het.
