JEANNE PRISSER

Amsterdam, 10 juni

Ik arriveerde daags na de bruiloft. De tafels waren leeg. De gasten naar huis. Discoverlichting knipperde voor niemand in het bijzonder. Dit was in de Amsterdamse Warmoesstraat, in kunstinstelling W139, bij de tentoonstelling What do you want? Your whole life in one night? Een bijzondere tentoonstelling, een ceremoniële. Zij vormt de huwelijksreis van twee newlywed W139'ers, Alice Moritz en Paul Roos heten ze, en gaat dus over liefde, het huwelijk en relaties in de 21ste eeuw.

Nu ga ik u hier absoluut niet vermoeien met mijn opvattingen betreffende het reëel bestaande huwelijk, in de 21ste eeuw of elders (een kooi, zij het een gerieflijke: merde, doe ik het toch), maar niet gek hoor, deze tentoonstelling; ze verraste me in haar dubbelzinnigheid. Zij is geen clichématige viering van het matrimoniale; er is oog voor de schaduwzijde, de ik-ben-je-beste-maatje-maar-verlang-ook-naar-de-buurman-vrouwkant. De strijd tussen autonomie en geborgenheid. Veel werk is voor tweeërlei uitleg vatbaar.

Niet het eerste werk. Dat is puur kijkplezier; ik zag het en was verkocht. Het betreft een zogenaamde Fahrradi (Hannes Langeder), een levensgrote sportauto met trappedalen! Een ding waar kinderen van dromen, en dat een of andere sjeik voor z'n verwende zoontje koopt, die er vervolgens een dag of wat in rijdt, waarna het een leven lang veronachtzaamd in de garage staat. Het is operatief. Het vervoerde het bruidspaar naar de tentoonstelling. Het is een ondubbelzinnig romantisch werk zoals ook die hangende papieren zwaantjes, dat Anna-Blume-gedicht en dat schattige tweepersoonstentje ondubbelzinnig romantisch zijn. Andere objecten lieten me langer peinzen.

Een krab-wand gemaakt van chocolade(melk) met daarachter - soms pijnlijke - aforismen. Een drietal tekeningen van Lily van der Stokker. Droedels, een bankstel, en daarboven de naam van de maker, plus die van haar geliefde, Jack, met hun respectievelijke leeftijden: 41 (Lily) en 57 (Jack), 44 en 60 et cetera... Portret van de kunstenares en haar partner als couch potato's, zoiets. Je kunt er een waarschuwing in zien, of een geruststelling, afhankelijk van wat groter is, je angst voor sleur of die voor eenzaamheid. You want freedom as much as you want love, las ik halverwege op een muur. Zo waar, zo naar. Ik wens Alice en Paul veel geluk en wijsheid.

Pinkstermaandag, Zwolle

'Zodra ik een koekoek hoor word ik al misselijk', zei Oscar Wilde en ook ik zie de natuur bij voorkeur aan een muur. Maar toch, deze betrekking roept, en zo vond ik mijzelf terug aan de poort van Landgoed Anningahof, net buiten Zwolle.

Ongenadig bikte de zon op het beeldenpark, op de 92 buitensculpturen en op mijn aangelijnde hond. Die werd onrustig van het beeld Honden III van Jeroen Henneman: een hond-silhouet dat plat en toch zo diep was dat het er inderdaad wel drie leken. In een vijver dreef als een gele luchtspiegeling Floating Point: een uit zeil genaaide kopie van de Mont Saint-Michel (Gerard Groenwoud en Tilly Buij). Om een boom groeide een wolk van witte plastic deeltjes, als een virus van Brussels kant (Tanja Smeets)... ik kwam in de stemming; de kunst gleed naar binnen als verkoelend roomijs. De namen waren me grotendeels onbekend, de uitleg in het gidsje van ondergeschikt belang. Directeur Hib Anninga, een boerenzoon en ex-bankmedewerker van 70 plus met groene vingers en ontwikkelde kunstvoelsprieten, begrijpt dat kunst in de buitenlucht liefst op slenterniveau begrepen wordt. Het was, ik zeg het zonder reserves, héérlijk.

Toen: de schaduw in, voor de kleine groepstentoonstelling Coup de Foudre, samengesteld door Pim Trooster. Zes kunstenaars gaven behoorlijk wat tegengas aan al dat groen daarbuiten en Stefan Gross nog wel het meest. Zijn beelden van suikerspinroze plastic zijn een chemische orgie. In een metalen rek hing een apocalyptische stad die zowel boven- als ondergronds leek te bestaan. Exit landerige natuurstemming, enter Robocop en Doom. Bij nadere inspectie bleek veel roze plastic een afgietsel te zijn van gebruiksvoorwerpen: doppen, kabels en stekkers, dat alles met elkaar verbonden door roze, slijkerige draden. Aan de onderkant dropen de wortels van de stad omlaag, als tentakels uitgevoerd in een iets bleker roze.

Daarmee zou, zo leek het, het artificiële dus kunnen wortelschieten. Een experiment dat ik graag aan de rand van de - in haar locatie door een provinciale weg bedreigde - Anningahof, in het groot uitgevoerd zou zien. Ik zie dat plastic al woekeren als een roze reuzen-doornenhaag, het winnen van de infrastructuurplanners, de heer Anninga beschermend als een Doornroosje op leeftijd. Daar zou ik elk seizoen voor terugkomen.

vINFO

What do you want? Your whole life in one night? W139, Amsterdam. T/m 22/6.

Landgoed Anningahof, open t/m 26/10. Coup de Foudre t/m 6/7.

undefined