Je duikt onder en je neemt mee...

Het was nog zoveel spannender dan de gemiddelde televisiekijker kon waarnemen. Ayaan Hirsi Ali praatte tegen zo'n honderd streng gefouilleerde journalisten en plots dook op de stoel naast ons een breedgeschouderde medewerker van de Dienst Koninklijke en Diplomatieke Beveiliging op. Zijn colbertjasje hing open, zijn rechterhand rustte met de duim op de broekband en in de schaduw van het linker jaspand was nog net de holster van zijn pistool te zien. Zijn ogen priemden naar de man aan de overgang van het gangpad, die even daarvoor de aandacht van heel de zaal op zich had gevestigd, door in een onbegrijpelijk koeterwaals met harde g-klanken een beschuldigend klinkende vraag aan de VVD-politica te stellen. Nu richtte hij een kleine filmcamera op haar en naderde in een merkwaardige hurkloop. Toen hij het hoofd van het VVD-Kamerlid precies in zijn vizier had, beseften we dat de lijfwacht naast ons maar één scenario voor ogen stond: dat er in de camera een wapen verborgen was. Nog tien centimeter, verwachtten wij, en de lijfwacht zou ingrijpen. Vijf. . . en toen retireerde de filmer-aanvaller, keerde op zijn stoel terug en zagen wij de DKDB'er langzaam ontspannen.

Ayaan is dus back in town en het zal niet de laatste maal zijn dat het haar beveiligers koud om het hart wordt. Over haar onderduik wil ze niet praten. In de rechtzaak tegen Mohammed B. betoogt het Openbaar Ministerie dat de aanslag haar werk als volksvertegenwoordiger heeft belemmerd. Alles wat zij nu zegt (bijvoorbeeld dat ze 'lekker veel gelezen en geschreven' heeft) kan tegen haar gebruikt worden.

Duidelijk is wel dat ze die derde november met gloeiende haast het land uit is gebracht. Wat zouden collega-Kamerleden doen als de DKDB plots voor hún deur stond en tien minuten gaf om de koffer te pakken? Adri Duivesteijn (PvdA), helemaal vol van een zojuist aangeschafte cassette met alle films van de Marx Brothers, kiest toch voor alleen een creditcard en z'n paspoort. Misschien nog de koran, die hij onlangs in vertaling kocht. Laurens-Jan Brinkhorst, D66-minister van Economische Zaken, is bezig in Philip Roths Het complot tegen Amerika. Dus dat gaat mee. 'Een geloofwaardig verhaal', roemt hij de vertelling over vorming van de fascistische staat Amerika. Maar als ze volgende week aanklopten lag Der Zauberberg van Thomas Mann klaar. Voor herlezing. 'Het boek speelt in een sanatorium in Davos, waar ik volgende week heen ga. Als ik het lees, komen herinneringen terug van toen ik een kleine jongen was en mijn vader een jaar in een sanatorium lag.'

Gert Jan Oplaat (VVD) zou snel wat cd's van country-held Garth Brooks in de koffer gooien en wat Duits-Oostenrijks repertoire. Boek? 'Eh, ik ben nu bezig in Godin van Jacht van Heleen van Royen. Op pagina 60, waar ze op de kopieermachine ligt. Dat wil ik wel uitlezen.'

Sybrand van Haersma Buma (CDA) probeert eerst zijn kinderen in de koffer te vouwen. 'Want ik kan echt geen zes weken zonder.' Dan pakt hij zijn mobieltje, de laptop en ook de bijbel, ja. 'Dat zeg ik niet omdat ik een CDA'er ben, maar omdat je die altijd weer kunt herlezen.'

Khadija Arib (PvdA) denkt dat ze zo in paniek is dat ze naast haar pyjama alleen de föhn pakt. 'Die heb ik altijd bij me.' En daar komt Pieter Hofstra aangesloft. 'Pff. Ik ben apneu-patient, dus de helft van de koffer zit al vol met mijn medicijnen.' In de kerstvakantie verpoosde hij zich met Olivier B. Bommel, hij kan evenwel goed zonder. 'Ik ben niet zo'n lezer.'

Maar er is er behalve Ayaan natuurlijk maar één die echt weet wat er in het koffertje gaat: Geert Wilders. Drie bewakers en enkele uren later horen we van hem wat er nu in ligt: Madame secretary, de autobiografie van Madeleine Albright.