Jackie Groenen: 'De trekker overhalen, dat kan nog beter'

Ze is een romanticus van 1,63 meter op kicksen. Ze houdt van Cruijff en Bergkamp, van krakende lp's en van de Beatles. Ze is de motor op het middenveld van het Nederlands elftal, alsmede de prinses van de dieptepass.

Jackie Groenen (22) rent overal, maar op deze persdag in Zeist loopt ze rustig langs, met een lp onder haar arm: Born to run van Bruce Springsteen. Het is geen toeval. Ze is geboren om te rennen. Maar ze doet meer dan dat: ze pakt ballen af, ze passt, ze dribbelt, ze draait ultrakort weg en ze speelt schitterend diep.

'Het EK is een soort droom. Ik besef steeds meer dat dit EK iets is dat misschien nooit meer zal terugkomen. Het mag blijven duren van mij.' Allereerst donderdag dus, in de halve finale tegen Engeland, voor dertigduizend toeschouwers in Enschede.

Waar anderen zich trachten af te sluiten, volgt ze bijna alles, juist om nu al volop te genieten. Positivisme neemt ze mee, van kritieken tracht ze te leren. Maar Groenen krijgt vooral respect voor haar bruisende, aanstekelijke spel. Louis van Gaal prees 'die nummer 14', het nummer dat ze bewust draagt omdat ze idolaat is van Cruijff. 'Wij moeten keihard werken voor respect. Dan is het fijn als dat soort mensen gaan zien wat het kan zijn.'

Dat is een mooie zin: 'Gaan zien wat het kan zijn.' Groenen is zelfkritisch. Verzot op voetbal. Ze kan heerlijke anekdotes vertellen. Woonachtig in Poppel, België, reed het gezin forse stukken vroeger, want zij en haar zus voetbalden al jong in Duitsland. Dan keken ze naar Cruijff of Bergkamp op van die tv-tjes achterin de auto. 'Oude wedstrijden, door opa opgenomen. Ik heb allerlei dvd's met de beste goals van Cruijff, Bergkamp... Ik ben ook van de oude films. Dat is een rare fascinatie. Oude liedjes. The Beatles. Ja, ik heb een platenspeler. Ik houd ervan als er een haakje in de muziek zit, als het echt met een bandje is gemaakt. Nu is het soms te perfect.'

Voor de wedstrijd luistert ze naar de voormalige grootheid Ray Charles. 'Daarvan word ik rustig.' Stevie Wonder, ook goed. 'Bij Cruijff hield ik van zijn manier van spelen, zijn houding. De manier waarop hij iemand kon omspelen zonder een beweging te gebruiken, was heel indrukwekkend. En de manier waarop hij scoorde. Alles eigenlijk.'

Het is soms alsof je naar een ouwe voetbalromanticus luistert in plaats van naar een vrouw van 22. Als iemand mooie verhalen kan vertellen over vroeger, is het Jackie Groenen. Hoe haar vader vertelde dat in de tuin een kerstcadeau stond: het was een echte goal met een vangnet. Hoe hij haar en haar zus Merel trainde en soms achter een boom ('we woonden in een bos') stond om ballen aan te gooien. Keihard, om de 'functionele techniek' van zijn dochters te verbeteren. 'Dan moest ik de bal één, twee keer aanraken en op goal schieten.'

Dat haar ouders haar stimuleerden was mooi, maar ze wilde toch al van zichzelf. 'Ik wilde altijd naar buiten, trainen. Als ik alleen was, schoot ik tegen de muur. Mijn vader had eerst niet zo veel met vrouwenvoetbal. Toen we zeiden dat we wilden voetballen, zei hij: oké, dat mag. We gingen altijd naar zijn wedstrijden kijken. Mijn zus begon, toen moest ik er natuurlijk achteraan.'

_{Tekst gaat verder onder grafieken.}

Groenen praat gedetailleerd. Over dieptepasses bijvoorbeeld. 'Er moet soms meer maat in de ballen. Vaak gaan diepteballen te hard. Ik probeer daarin meer gevoel te leggen. Als ik ergens een hekel aan heb, is het een dieptebal die over de achterlijn rolt. Verschrikkelijk.'

Hoe ze leerde schieten? 'Ik was echt heel klein. Koppen kleiner dan tegenstanders. Ik heb een periode gehad dat ik niet op goal kon schieten. Dat haalde ik gewoon niet, ik had de kracht niet.' Ze dribbelde de bal dan tot in de goal. 'Dat moet ik nu nog verbeteren: het moment zien om te scoren, de trekker overhalen.' Haar vader annex toenmalige trainer droeg haar soms op de bal tien minuten niet meer af te geven, als ze over de middenlijn kwam.

Thuis heeft ze een prachtige foto, van een wedstrijd tegen jongens. Een piepklein meisje, met wapperend haar, tegen grote, oudere, terugdeinzende jongens. Op één dag voetbalde ze bij C1 en B1 en op zondag met Dames I. 'Hartstikke leuk.' Anderen noemden haar Duracell-konijn. Op stap? Nooit. Ja, een terrasje, een keertje shoppen.

Bij haar club Frankfurt speelt ze op tien, haar favoriete positie, terwijl ze bij Oranje rechtshalf is. Ze is dan iets meer positiegebonden, met meer verdedigend werk. En nu voetbalt ze een EK. Ze was al best bekend, alleen niet in Nederland, om de eenvoudige reden dat ze hier nooit bij een grote club voetbalde. Het is haar eerste jaar bij Oranje. 'In Duitsland krijg ik vanaf mijn 15de veel waardering. Het is hartstikke leuk dat ze ook hier nu zien wat ik kan.'