Intussen op het Binnenhof
Frans Weisglas heeft een 'zure nasmaak' overgehouden aan de documentaire De Tweede Kamer, waarvan de NPS gisteren het eerste deel uitzond....
Na het zien van de eerste twee delen denk ik dat er zowel bij Weisglas als bij Roelofs een behoorlijke misvatting leeft. Om met de filmer te beginnen: hij is kennelijk aan zijn project begonnen in de veronderstelling dat het inhoudelijke debat de alfa en de omega is van het parlementaire werk. Nu mag zeker worden verwacht dat het politieke discours een centrale plaats inneemt, en op dat punt laat Den Haag het te vaak afweten. Maar ook als er grootser en meeslepender zou worden gedebatteerd, zouden de Kamerleden nog steeds het grootste deel van hun tijd vullen met het handwerk dat nu eenmaal bij hun functie hoort: informatie verzamelen, contacten leggen, allerhande zaken regelen, wheelen en dealen.
Ik wil direct geloven dat de politiek een bovenmatige aantrekkingskracht heeft op ijdeltuiten en baantjesjagers – in De Tweede Kamer figureren enkele fraaie exemplaren, met CDA'er Theo Rietkerk als doyen – maar verder doen zich op het Binnenhof dezelfde mechanismen voor als in andere grote organisaties. Ook in een film over de dagelijkse praktijk in, pakweg, het Hilversumse Mediapark zouden huis-, tuin-en keukenbeslommeringen breed kunnen worden uitgemeten.
Aan de andere kant mocht Weisglas natuurlijk niet verwachten dat de documentaire bij wijze van spreken een megaversie van Den Haag Vandaag zou worden. Het was Roelofs te doen om een impressie van de binnenkant van het politieke bedrijf. En het begin van zijn project viel samen met een turbulente periode: de intrede van de LPF in de Kamer. Vooral het eerste deel draagt daar de sporen van. Philomena Bijlhout en Firouze Zeroual lopen erin rond als giechelende schoolmeisjes die voor het eerst zonder ouders op vakantie zijn.
De Tweede Kamer is onderhoudend en bevat een aantal saillante taferelen, zoals de hardhandige wijze waarop Jan Marijnissen fractiegenote Agnes Kant de mantel uitveegt vanwege een overbodige interpellatie. Maar ondanks de lengte is het geheel toch te vluchtig om echt schokkend te kunnen zijn. Of zouden er nog super-rechtlijnigen zijn die het Kant kwalijk nemen dat ze af en toe haar make-up bijwerkt? Dan heeft Roelofs raak geschoten: het komt drie keer in beeld.