Inside Obama's White House toont aan hoe gebonden de president is

Nog een paar maanden en het tijdperk-Obama zit erop. Acht jaar presidentschap werd deze week 's avonds laat samengevat in vier keer een uur televisie, in Inside Obama's White House. Het hele parcours werd gevolgd, van de crisis, de problemen rond Guantanamo en de klimaatconferenties tot Syrië, IS, de wapenwethervormingen en de Ferguson-rellen.

Iedereen kwam aan het woord: naaste medewerkers, prominente Republikeinen, journalisten en Obama zelf. Over alle afleveringen lag de paradox van de intelligente, humoristische en empathische man van de speeches tegenover het politieke handwerk, een dagelijkse praktijk waarin iedere Congres-druiloor moet worden gemasseerd en sufgeargumenteerd om iets gedaan te krijgen. Moeizame, soms moedeloos stemmende sessies die zelfs de grootste positivo cynisch zouden krijgen. Niet Obama. Zelfs uit de interviews met zijn politieke tegenstanders kwam hij naar voren als een uitstekend politicus. Onorthodox en onvermoeibaar.

Lang niet alle change die hij beloofde, heeft Obama bewerkstelligd. Als de vier uur IOWH - soms wat ingewikkeld, of lang, maar nooit saai - iets aantoont, is het hoezeer een Amerikaans president gebonden is. En in de tijd die nodig is om een historische doorbraak te realiseren op het ene vlak (Obamacare), zijn er elders alweer twee nieuwe problemen opgedoken. De president als Heracles, vechtend tegen de hydra van Lerna, terwijl de Tea Party aan zijn arm trekt.

Een ingewikkelde wereld, die van politiek en diplomatie, een ondoorzichtig beslag waar je als documentairemaker toch een smakelijke taart van moet zien te bakken. Dat lukte in Post Beiroet maandag ook erg goed. Geen reconstructie, maar een achter-de-schermen-docu over de Nederlandse ambassade in Libanon, op het hoogtepunt van de Syrische vluchtelingenstroom richting dat land. Ambassadeur Hester Somsen werd gevolgd, terwijl ze in een gepantserde auto van het ene moeilijke gesprek naar het andere werd gereden. Onder alle omstandigheden bleef Somsen kalm en voorkomend, professioneel maar met oog voor detail: 'Nooit een lunch skippen, anders ga je op zielen staan.' In een wankelend land diende Somsen te allen tijde haar evenwicht te bewaren. Dat lukte, gracieus.

Voor wie genoeg had van gratie en diplomatie, werd gisteravond de HBO-documentaire Man Hunt herhaald. Ook weer een reconstructie, ditmaal van leven en werk van Osama Bin Laden en hoe de Amerikaanse veiligheidsdiensten hem decennialang op de voet volgden. De opbouw was eender als die van de Obama-docu - pratende hoofden en archiefbeelden, soms bekend, soms nieuw - maar het resultaat verschilde. Veel spannende muziekjes, veel details ook - Osama had de handdruk van een bankmanager - maar weinig inzicht. Niet de vijand begrijpen, maar hem elimineren. Met als hoogtepunt een spion met de stem van Woody Harrelson in True Detective, die bezig leek een getikte tekenfilmheld in te spreken: 'We got a lot of bad guys off the streets.'

Je zou bijna vergeten onder welke president zich het slotstuk van die man hunt had voltrokken.

_{V's televisierecensententeam bestaat uit Julien Althuisius, Hanna Bervoets, Gidi Heesakkers, Haro Kraak en, deze week, Frank Heinen.}