Ingrediënten voor een geslaagde kerstfilm volgens de schrijver van ‘Oogappels’ en ‘Kerstappels’

Oogappels gaat over vier gezinnen en hoe die de boel bij elkaar proberen te houden. Volgers van de serie, die wekelijks rond de miljoen kijkers trekt, weten na vier seizoenen alles van het wel en wee binnen die families. ‘Dan ben je denk ik ook benieuwd hoe zij Kerst vieren en wat er dan allemaal misgaat’, zegt Roos Ouwehand, samen met Lex Passchier verantwoordelijk voor het scenario.

Dus is er Kerstappels, een extra lange aflevering van Oogappels op speelfilmlengte: 93 minuten, met hoofdrollen voor onder anderen Ramsey Nasr, Malou Gorter en Jeroen Spitzenberger.

In een scène zit Chris (Thor Braun) op de bank met zijn vriend Sammie (Moos Boeke). ‘Wat gaan we kijken?’, vraagt Sammie. Chris: ‘Niet zo’n laffe kerstfilm waarin iedereen met geföhnde haren onder een boom zit.’ Sammie: ‘En waarin het altijd in de laatste scène begint te sneeuwen.’

Wat zijn dan wél de ingrediënten voor een geslaagde kerstfilm? Roos Ouwehand legt uit.

Herkenbaarheid

Ouwehand: ‘Ik vind het altijd fijn als problemen herkenbaar zijn’. Zoals hoogoplopende discussies tussen verschillende generaties, overmatig alcoholgebruik en de planning. ‘Volgens mij wordt er in veel gezinnen al vanaf november flink wat geklaagd en gezeurd over wie, waar en op welke dag gaat komen. Daarnaast bestaat er in veel families een vreemde, stilzwijgende hiërarchie tussen de belangrijke Eerste Kerstdag en de iets minder belangrijke Tweede.’

Wat kijkers ook bekend voor zal komen: de hoge verwachtingen – de soundtrack van Oogappels, het nummer Under Pressure van David Bowie en Queen, is ook in Kerstappels te horen. ‘Doordat het uitgangspunt is dat het zo’n leuke en gezellige avond moet worden, komt er een nare spanning op, die kan leiden tot teleurstellingen. Dus dat is niet het beste uitgangspunt.’

Waarachtigheid

Ouwehand: ‘Love Actually is voor mij de kerstfilm der kerstfilms. Daar zitten een paar onwaarschijnlijk goede scènes in, waardoor de film meer is dan een lekkere wegkijker.’

Ze noemt de scène waarin Karen (Emma Thompson) een cadeau dat ze van haar man heeft gekregen openmaakt en teleurgesteld kijkt. Ze krijgt een cd en weet daardoor dat de ketting, die ze haar man heeft zien kopen, voor zijn minnares was bedoeld. Ontdaan loopt ze vervolgens naar hun slaapkamer, waar ze haar uiterste best doet om haar tranen binnen te houden, om de Kerst voor haar zoontjes maar niet te verpesten. ‘Er wordt niks gezegd en toch is het hartverscheurend. Door hoe Thompson het speelt en omdat alle details goed zijn. Haar ietwat ouwelijke, net iets te lange rok. En vooral het moment waarop ze even met haar hand de deken over het bed gladstrijkt, terwijl dat bed al keurig netjes opgemaakt ís. Dat verraadt zo mooi hoe ze haar wanhoop probeert te beteugelen. Als een kerstfilm zo’n scène heeft, kan ik daarnaast veel clichés hebben.’

Happy end

Ouwehand: ‘Dat hoort bij een kerstfilm. Zeker in deze tijd, waarin er veel misgaat, heb je behoefte aan een film zonder enge of onverwachte gebeurtenissen, waarin alles uiteindelijk goedkomt. Dat hoef ik verder toch niet uit te leggen?’