Infinita * * * *

Infinita door Familie Flöz. 28/9, De Veste, Delft. Tournee t/m 15/10. bigtop.nl

Van wieg tot graf en van begin tot eind. Dat neemt het Berlijnse collectief Familie Flöz letterlijk in hun woordeloze voorstelling Infinita, die deze weken door Nederland toert. Flöz laat zien hoe het levenseind van de mens vaak een spiegel vormt voor zijn eerste jaren. Bejaarden in een verzorgingshuis voeren onderling net zo veel strijd (om aandacht, pillen en autonomie) als toen ze nog als baby of peuter om een knuffel of een plekje vochten. Territoriumdrift en de vaststelling van de hiërarchie beheersen het onderling contact dat met lichamelijke ongemakken gepaard gaat, zoals zwakke benen en incontinentie.

De vier clowneske acteurs weten beide levensfasen prachtig te spiegelen door het gebruik van grote maskers, het handelsmerk van de Familie Flöz. Als peuters dragen ze bolle toeten met vragende ogen; als hulpbehoevende oudjes torsen ze een gerimpeld gelaat met hangwangen en peinzende blik. Telkens zorgen de forse neuzen voor een opvallend profiel. Hun motoriek past zich razendsnel aan: van de eerste onvaste stapjes, tot geschuifel achter een rollator. Af en toe neemt het viertal een loopje met de leeftijd van hun karakters: het doet een vreugdedans, sprong of pianoroffel.

Centraal staat een oude man in een rolstoel. Aan het graf van zijn vrouw - een voormalig celliste - mijmert hij over begin en eind van zijn leven, en over de liefde. Op een videoscherm zien we middels schaduwtheater hoe hij schuchter de kinderopvang binnenloopt en later zijn geliefde muzikante een aanzoek doet. Op het podium belandt hij als dreumes tussen vechtende peuters die hun seksualiteit ontdekken; een scène later rolt hij het verzorgingstehuis binnen waar zijn lieftallige celliste hem achter de piano achterlaat.

De scènes in het verpleeghuis zijn ontluisterend en onthutsend: het gebrek aan tijd en aandacht van de verpleegster - een knappe dubbelrol - en het onderling venijn van de bejaarden oogt confronterend en in de overdrijving behoorlijk realistisch. Ondanks de maskerade en de (soms misplaatste) grapjes en seksuele toespelingen, blinkt Infinita op deze momenten uit in emotionele poëzie. Jammer dat de groep net te veel zwalkt van grap en grol naar ernst en gevoel. Alsof ze niet wil kiezen tussen motorische acrobatiek en verstilde schoonheid. Ook het tempo is bij vlagen traag, al past dit bij beide levensfasen.

Het geeft de toeschouwer wel de tijd zijn eigen emoties en herinneringen te projecteren op de bewegingsloze maskers. Daardoor wint de poëtische verbeelding van 'wieg tot graf' het ruimschoots van de grappigdoenerij.

undefined