Indierockband Canshaker Pi is hechte vriendenclub

Je debuutalbum opnemen met een van je muziekhelden aan de knoppen. Iets om bloednerveus van te worden natuurlijk, maar de vier jongens van de Amsterdamse indiegitaarrockband Canshaker Pi ogen rustig in de E-Sound Studio te Weesp. Het is maart 2016 en krokusvakantie. Handig moment voor de plaatopnamen, want twee van de vier bandleden zitten nog op de middelbare school. Zanger Willem Smit heeft net opnieuw de zangpartij voor het liedje The Naked Flower of the Wiz ingezongen. Aan de andere kant van het glas zit Stephen Malkmus (49), vooral bekend als voorman van Pavement, de legendarische Amerikaanse indiegitaarband uit de jaren negentig en favoriet van Canshaker Pi. Hij stelt voor dat de band het wat trager speelt en rustiger begint.

Bijzonder

'Is het goed zo?', vraagt Smit. 'Yeah, cool', is het antwoord. 'Maar jullie moeten zelf maar uitmaken welke versie je beter vindt hoor.' Malkmus is niet het soort producer dat zijn mening wil opdringen. 'Dit is hun eerste plaat, ze hebben geweldige liedjes en een goede, rauwe garagesound', zegt hij tijdens een pauze. 'Daar moet je niet te veel tussenkomen, maar ik ben gevraagd ze te helpen en adviseren, dus geef ik graag mijn mening.'

Malkmus is er speciaal voor ingevlogen uit Portland. Op verzoek van de band en hun geluidsman Remko Schouten, een generatiegenoot van Malkmus. 'Remko is sinds 1994 mijn geluidsman en een goede vriend', vertelt Malkmus. 'Hij stuurde me demo's en vroeg of ik wilde helpen met opnemen.'

Met een vlucht en tien dagen verblijf in een Airbnb woning als enige vergoeding, vervult hij nu de rol als medeproducer. Heel bijzonder, zo'n deal met een van hun muzikale helden, maar niet iets waarbij de vier bandleden stil lijken te staan. Zo ver stond Malkmus niet van hen af. Ze kenden hem al een beetje uit de verhalen van hun geluidsman. Bovendien moet er in Weesp gewoon hard gewerkt worden. Schouten bedient in Weesp de mixtafel, Malkmus geeft advies en zal later tijdens de mixfase via e-mail nog wat bestandjes opsturen met 'crazy rocking noises', zoals die bijdragen in het inlegvel bij de plaat worden genoemd.

Afstandelijk

In november, acht maanden na Malkmus' komst, is het titelloze albumdebuut van Canshaker Pi verschenen. Een plaat vol harde, gruizige, en toch melodieuze gitaarliedjes. Je hoort hun invloeden als Dinosaur Jr., Pixies en zeker ook Pavement. Vooral in het prijsnummer The Naked Flower of the Wiz, dat in de door Malkmus voorgestelde versie op het album terecht is gekomen. Het intro wordt door Smit rustig gezongen, langzaam neemt de spanning toe, waarna er door Boris de Klerk (18) een schitterende, lyrische gitaarpartij overheen wordt gelegd. En dat alles in iets meer dan tweeënhalve minuut.

Zanger Willem Smit (20) nu: 'Gek toch. In Weesp waren we natuurlijk best zenuwachtig en deden we vooral ons best zo min mogelijk als Pavement te klinken. Juist dankzij Stephen klinkt het liedje nu precies zoals Pavement klonk. Maar ik ben er heel blij mee. Ik denk dat het de beste producer is die we konden wensen.'

Al was Malkmus best een beetje een rare in de omgang, vindt bassist Ruben van Weegberg (20) die samen met Smit meegekomen is om in een Amsterdams café het afgelopen jaar te evalueren. 'Hartstikke aardige man, maar ook nogal afstandelijk. Hij is er dan een week bij, maar daarna hoor je ook niks meer. Zo gaan die dingen, maar dat is wennen.'

Hechte vriendenclub

Het debuut werd goed ontvangen. Er volgde een tournee, die dezer dagen is afgerond. Daags voor Kerstmis speelde de band in een vol Utrechts Ekko, waar opnieuw bleek wat een geweldig liedje The Naked Flower of the Wiz is geworden. Maar ook een paar nieuwe nummers doen het goed. De tijd tussen opnamen en albumrelease heeft het viertal zo te horen nuttig besteed aan het schrijven van nieuw materiaal.

Bang dat de creatieve bron al is opgedroogd, is de band daarom niet. Van Weegberg: 'Willem schreef eerst alle liedjes zelf, maar langzaamaan komt er meer inbreng van ons.' Smit, lachend: 'Er komt een eind aan mijn dictatorschap.'

In elk geval is Canshaker Pi een hechte vriendenclub. Toch iets wat ontbrak aan de vorige band waarin Smit en Van Weegberg speelden: Palio Superspeed Donkey. Van Weegberg: 'Wat wil je? We waren 13 jaar en ik werd op school van de gang geplukt. Ik speelde toch basgitaar, kon ik niet meedoen?'

Garagerock

Palio Superspeed Donkey maakte net als Canshaker Pi nu een soort garagerock. Na een veelbelovende start kwam de klad er in en werden de bandleden het volgens Smit ook onderling moeizamer eens. De leden van Canshaker Pi, dat eruit voortkwam, wisten van meet af aan wat ze te doen stond.

Van Weegberg: 'We luisteren al vanaf ons 10de naar dezelfde soort gitaarmuziek. Daar waren we op school de enigen in. Het was een niche en is dat nog steeds. We hebben het nooit gespeeld als rebellie tegen anderen hoor, het is gewoon wat we mooi vinden.'

In het geval van Willem Smit is het ook muziek waarmee hij opgroeide. Vaak ging hij met zijn vader, John Cees, mee naar diens band Scram C Baby, en hoorde toen al het soort opzwepende rockmuziek dat hij nu zelf speelt. 'Of het nu hip is of niet, het is een geweldig gevoel om in kleine donkere zaaltjes dit soort muziek te maken.' Daarvoor zetten de bandleden voorlopig alles opzij. Al weten ze dat er ook gewoon moet worden gewerkt, want de kost zullen ze er (voorlopig) niet mee verdienen.

Tienduizend euro

Geamuseerd lazen ze laatst in de krant dat de gemiddelde popmuzikant het met een jaarsalaris van tienduizend euro moet doen. Van Weegberg: 'Nou, met dank aan Marco Borsato werd dat gemiddelde nog behoorlijk opgekrikt, denk ik. Maar goed, we studeren niet, wonen allemaal nog thuis en proberen ernaast te werken binnen de muziek.' Van Weegberg is manusje-van-alles in Paradiso en Smit geeft gitaarles.

Voorlopig kijken ze vooral uit naar het moment waarop ze zelf een busje mogen huren om zichzelf en hun instrumenten naar optredens te rijden, dat mag pas als je 21 bent. Smit: 'Dat is het meest irritante van jong zijn en in een bandje spelen: dat je veel niet mag. Laatst kwamen we een zaal niet in waar we zelf moesten spelen omdat een van ons zijn ID niet bij zich had. Dat is hopelijk dit jaar voorbij.'

_{Canshaker Pi, 14/1 Noorderslag, Marathonzaal.}

10 tips voor Eurosonic Noorderslag

Mario Batkovic

De Bosnische accordeonist Mario Batkovic bespeelt zijn instrument zoals niemand dat eerder heeft gedaan. Batkovic hamert op de knoppen, bij wijze van percussie, en laat zuchtende bassen uit de blaasbalg waaien. Een beetje zoals Colin Stetson zijn saxen verkent en uitwoont.

Toch is de muziek van Batkovic geen gimmick of muzikaal gekkigheidje: hij maakt hypnotiserende en etherische minimal music, waarin de grootheden uit dat genre, van Philip Glass tot Steve Reich en Terry Riley, te herkennen zijn. Batkovic speelde vorig jaar op het Utrechtse festival Le Guess Who, en dat concert was een van de hoogtepunten van het festival. Wees dus gewaarschuwd.

_{11/1, Der Aa-Kerk; 12/1, Grand Theatre
Robert van Gijssel}

Klangstof

Zelden te zien in Nederland, maar al volop over de grens. Klangstof, het project van de ex-Moss-bassist Koen van de Wardt, doet het goed in vooral de VS. Vorige week werd bekend dat Klangstof staat geprogrammeerd op het belangrijkste Amerikaanse popfestival, Coachella, en dat is natuurlijk vreselijk stoer.

Dat is ook zijn debuutplaat Close Eyes to Exit, die in november uitkwam bij het Amerikaanse label Warner. Van de Wardt weet hoe hij ragfijne popliedjes moet arrangeren rond nostalgische maar frisse synthesizermelodieën en tingelende gitaartjes. Een beetje indie, een heel klein beetje synthpop, en dance. Dat gaan we horen op Eurosonic én Noorderslag.

_{13/1, De Machinefabriek; 14/1, De Oosterpoort
Robert van Gijssel}

Pink Oculus

Maar je mag ook Esperanza Denswil zeggen. Als Pink Oculus, genoemd naar een middeleeuwse Afrikaanse tovenares, roept de Nederlandse Denswil haar magie op als actrice op tv (Onderweg Naar Morgen) en als zangeres op het poppodium. Sinds 2013 wordt ze begeleid door de knapperig droge electrohiphop en funk van haar twee man sterke backingband Badjekkah. Giel Beelen pikte haar vorig jaar op waarna ze bij DWDD kwam zingen. Nu toert ze door het hele land. Als Pink zingt, heeft ze de waardigheid van een Erykah Badu, als ze rapt een flow die stroomt als water. Minimale en percussieve soulhiphop die blijft prikkelen.

_{13/1, Platformtheater; 14/1, De Oosterpoort
Pablo Cabenda}

Bry

Bry gaat het maken, dat kan niet missen. Hij speelde vorig jaar in het voorprogramma van Twenty One Pilots in de Heineken Music Hall, en die reuzenzaal pakte hij volledig in. Bry is een Ierse singer-songwriter van de hartenbrekende soort vandaar ook dat hij de meidenpopulatie in de HMH aan zijn voeten kreeg.

Bry is onweerstaanbaar charmant en zijn praatjes tussen de liedjes door zijn bijna net zo ontwapenend als de liedjes zelf. De zonnige Bry-singles You're Alright en Don't Go Alone van zijn titelloze debuutplaat zijn al flinke hits. Meezingen dus. Nog snel even meepikken deze man, voor hij Groningen is ontgroeid.

_{13/1, Vrijdag
Robert van Gijssel}

Linde Schöne

Denk je alles wat er aan kruisbestuivingen in de pop mogelijk is wel te kennen, verschijnt er in september 2016 ineens een EP met een volkomen uniek soort Nederlandstalige r&b. Liefde Van De Vloer heet die, en de maakster is Linde Schöne. De Nijmeegse benaderde heel brutaal labelbaas Jiggy Djé van het hiphoplabel Noah's Ark en daar hoort ze thuis. Zwoele, verleidelijke stem die tegen het rappen aanhangt. Spannende beats en heerlijk brutale teksten. Zorg dat je er vroeg bij bent, zaterdag in de Oosterpoort.

_{14/1, De Oosterpoort
Gijsbert Kamer}

45 Acid Babies

De Babies rijden brutaal, groovy en sexy op tegen je trommelvliezen. De garagepunkelectro van de Utrechtse, op de Herman Brood Academie geboren band, schuurt als een slijptol. Daarnaast was 45 Acid Babies vorig jaar een van de meestgevraagde bandjes van het landelijke bandjesconcours de Popronde en heeft zo een gedegen livereputatie opgebouwd. Tel daarbij nog een zangeres, Sophia Mutiara de Geus, die een muur omver kan schreeuwen, en riffs (in Just In Rot) die de eigenschap hebben zich in je hoofd te vreten als The White Stripes' Seven Nation Army, en een heldenstatus lijkt verzekerd.

_{14/1, De Oosterpoort
Pablo Cabenda}

The Mysterons

Twee geweldige singles lieten The Mysterons onlangs op ons los. Liedjes met vurige 60's gitaren en een net niet uit de bocht gierend orgeltje. Maar vooral liedjes die gezongen worden met een bijzondere stem. Die van Josephine van Schaik. Ze weet zich omgeven door onder meer leden van Jungle By Night, die dit er blijkbaar even bij doen, en brachten eerder dit jaar al een EP uit. Volgende maand komt hun debuutalbum uit en in interesse uit het buitenland is er ook al. Alleen dat gitaar-intro van Turkish Delight is onweerstaanbaar, zoals ook de buitenlandse conferentiegangers donderdag op Eurosonic zullen vaststellen.

_{12/1, Machinefabriek
Gijsbert Kamer}

Anna Meredith

Muzikale eigenzinnigheid die zich net zo thuisvoelt bij elektronische als conventionele instrumenten. Wat de Schotse componist Anna Meredith, ooit composer in residence bij de BBC Scottish Symphony Orchestra, ook als gereedschap gebruikt, dominant zijn altijd de simpele, repetitieve patronen. Meredith stapelt tot er torenhoge bouwwerken ontstaan en het je oren duizelt. Soms neigt het naar minimal music, soms naar dance. Meredith werd voor het eerst aan een groot publiek voorgesteld tijdens de 2008-editie van de Britse Night of the Proms. Ze had er werk voor gecomponeerd en bleek een blijvertje. Haar debuutalbum Varmints werd vorig jaar in Schotland uitgeroepen tot beste Schotse album van het jaar.

_{11/1, Grand Theatre
Pablo Cabenda}

Joost Dijkema

Voor wie geen geld had of te laat was voor kaartjes voor ESNS is er altijd nog de randprogrammering. Grunnsonic is een van die gratis festivalletjes die in dezelfde periode worden georganiseerd. Aandacht is er vooral voor Groningse acts, en, hoewel een geboren Drentenaar, maakte Joost Dijkema zijn debuutalbum in Groningen. En wat een prachtplaat is Sacred Revelations geworden. Americana zoals ze die in de VS nauwelijks meer durven maken. Blues, country en folk vermengd met het soort van de duivel bezeten akoestische gitaarinstrumentaaltjes uit de school van John Fahey en Jack Rose. Ronduit subliem wat ze in Groningen al weten en na vrijdag hopelijk ook daarbuiten.

_{13/1, Grunnsonic: Men At Work
Gijsbert Kamer}

Dool

Nooit zullen we The Devil's Blood vergeten, de magistrale Eindhovense rockband die na de dood van gitarist Selim Lemouchi uit elkaar viel. Maar zangeres Ryanne van Dorst alias Elle Bandita blaast met Dool nieuw leven in de occulte en morbide, maar toch toegankelijke gitaarrock, ook dankzij bandleden die afkomstig zijn uit The Devil's Blood. Volgende maand verschijnt de debuutplaat Here Now, Here Then van Dool, en dat is een album om naar uit te kijken. Luister vast naar het fijn gearrangeerde rocknummer Oweynagat, met venijnige en fijn op elkaar gestapelde vocalen van Bandita. Het optreden op Eurosonic kon ook weleens onvergetelijk worden, dus Dool mag niet worden gemist.

_{12/1, Der Aa-Theater
Robert van Gijssel}