'Ik woon anti-kraak en heb sober geleefd'

Ik wil de stad tot leven brengen, met alle geluiden en ruis die daarbij horen. Dat hebben eigenlijk al mijn projecten gemeen: mijn kunst moet ten dienste staan van de werkelijkheid. Mensen bewuster maken van hun omgeving, niet door het voller te maken, maar juist door obstakels weg te nemen. De locatie staat bij mij altijd centraal. Ik merkte al snel dat de infrastructuur van de klassieke muziekwereld daar totaal niet op is ingesteld.

Over steun in de vorm van lovende recensies heb ik nooit te klagen gehad, maar financi zekerheid is en blijft een groot obstakel. Om me heen zie ik allemaal leeftijdgenoten met commerci businessplannen met gemak tienduizenden euro's lospraten bij banken. Maar als het zoals bij mij om een kunstproject gaat, wordt het opeens een stuk moeilijker. Ook subsidiegevers vinden dat ik me eerst maar eens een paar jaar moet bewijzen.

Omdat ik altijd anti-kraak heb gewoond, heb ik tijdens mijn studie zo'n tienduizend gulden kunnen sparen. Met dit geld als onderpand heb ik mijn eerste projecten van de grond kunnen krijgen. En er komt nogal wat bij kijken bij de opzet van bijvoorbeeld het muzieken dansstuk La Vie n'est pas un Chocolat op het ADM-terrein in het Amsterdamse Westelijke Havengebied: dansers, beveiliging, reddingsboten en wc-papier. Ik heb nu vier mensen in dienst die me daarbij helpen, dus alles wat ik verdien, gaat meteen terug in het bedrijf.

Ik woon nog altijd anti-kraak en gelukkig heb ik altijd sober geleefd. Als ik kook, maak ik meteen een voorraadje, want ik wil niet speciaal voor boodschappen opeens de deur uitmoeten. Verder probeer ik zo puur mogelijk te leven. Ik ben nog nooit dronken geweest en ik doe niks met blowen of andere drugs. Ik koop maar keer per jaar kleren en dat is met Koninginnedag, op straat.

Sparen voor mijn pensioen vind ik onzin. Ik investeer liever in mezelf en mijn projecten en dan komt het later hopelijk vanzelf wel voor elkaar.

Floor, mijn zakelijk leidster, weerhoudt me er vaak van al te snel ja te zeggen tegen te lage aanbiedingen. Zo had het Rijksmuseum voor de Museumnacht een in hun ogen ruim budget van tienduizend euro in gedachten. Maar ik wil zo'n gebouw dan echt in vuur en vlam zetten, met acteurs, een koor en honderd muzikanten. Dat maakt het voor mij dus ook moeilijk om te schnabbelen. Ik heb niet een of ander repertoire dat ik even kan opvoeren. Alles valt of staat met de locatie.'