'Ik wil veilig zijn en in vrijheid kunnen leven'

Dit van vuilniszakken aan elkaar hangende tentenkamp in de duinen is toch niet helemaal wat hij zich had voorgesteld bij een leven in Frankrijk. 'Ik voel me moe', zegt Nasr. 'Geestelijk, bedoel ik.' Hij weet daarom nog niet of hij vannacht opnieuw gaat proberen de trein door de Eurotunnel te beklimmen. 'Als ik geluk heb, kan ik naar Engeland. Maar als het niet lukt, probeer ik misschien asiel te krijgen in Frankrijk. Ik weet het nog niet.'

Het is nog maar twintig dagen geleden dat hij in het donker aan de kust van Libië op een vissersbootje stapte. 600 euro betaalde hij om aan boord te mogen van het gammele ding. 'We zaten met 95 mensen op de boot, maar er was geen eten en heel weinig water.'

Voor 600 euro had Nasr wel verwacht dat de kapitein de weg zou weten naar Italië. 'Maar de man had geen idee! We gingen eerst die kant op, en dan weer daarheen. We hebben zeven dagen rondgevaren, het was verschrikkelijk. Aan het einde hebben we water uit de zee gedronken omdat we anders dood zouden gaan van de dorst.'

Oromo

Nasr werkte in Ethiopië in de bakkerswinkel van zijn vader. 'Hele goede cake verkopen we daar.' Maar zijn familie behoort tot de Oromo, de grootste etnische groep van het land die door de regering wordt onderdrukt en vervolgd. Een Amnesty-rapport van eind 2014 beschrijft hoe Oromo's worden gemarteld met elektroshocks, hete metalen buizen en gesmolten plastic, hoe vrouwen in groepsverband worden verkracht en mensen soms zelfs geëxecuteerd.

'Het is in mijn stad zelfs gevaarlijk om Oromo te spreken op straat', vertelt Nasr. 'De politie kan komen om je in elkaar te slaan.' Hij is bang dat zijn familie gevaar loopt als hij zijn verhaal vertelt, daarom wil hij niet met zijn volledige naam of met zijn gezicht in de krant. 'Ik heb de typische gezichtstrekken van mijn familie, ze herkennen me meteen.'

Rust

Omdat deze jongen op roze slofjes de oudste zoon is van het gezin - hij heeft nog drie zussen en een broertje - besloot zijn vader vorig jaar dat Nasr zou worden afgevaardigd naar Europa. Hij kreeg geld mee dat hij verstopte in zijn onderbroek. Zeven maanden had hij nodig om zijn weg door Libië te vinden. 'Een verschrikkelijk land met gestoorde mensen', zegt Nasr. 'Ze haten zwarten.' Hij belandde in de cel omdat hij weigerde zijn papieren te laten zien. 'Ik zat met twintig mensen in één cel, vijftien dagen lang.' In een onbewaakt moment wist de groep het slot los te krijgen. 'En toen zijn we gaan rennen zo hard we konden.'

Maar hij heeft het gehaald. En of het nu Engeland of Frankrijk wordt, Nasr verlangt van zijn toekomstige land eigenlijk maar één ding: rust. 'Ik hoor mensen hier praten over geld, maar daar gaat het mij niet om. Misschien kan ik later studeren ja, en ik wil ook best een baan. Maar dat is niet de reden dat ik ben gekomen. Ik wil veilig zijn en in vrijheid kunnen leven.'