'Ik was eigenwijs, de bliksem sloeg in'

'Ik ben gelukkig getrouwd en heb twee kinderen en ik heb een verhouding met een vrouw in Amerika die ik nooit heb ontmoet. Ze is 46 jaar, iets ouder dan ik, ze woont in een conservatieve staat en heeft een man en vier zonen. Ik leerde haar een jaar geleden kennen via een internetspelletje. Door persoonlijke ontboezemingen tussen haakjes te zetten, hielden we onszelf voor de gek, alsof die er niet toe deden. Maar al snel waren het juist die en passant geplaatste opmerkingen waar we naar uitkeken. We delen gedachten die we met niemand anders delen, de hele dag door.

Je kunt denken dat onze wederzijdse aantrekkingskracht wordt gevoed door het stiekeme of tenminste door het feit dat onze verhouding gedoemd is en illusoir, maar dan onderschat je de kracht van een virtuele verhouding. Soms spreken we twintig minuten lange boodschappen voor elkaar in, die we in een Dropbox zetten. We praten over wat we hebben meegemaakt en luisteren naar elkaars stem. Het zijn simpele wederwaardigheden, zoals laatst, toen ze vertelde dat ze naar het postkantoor ging en tot twee keer toe een brief vergat die ze wilde posten. Geen geile, opwindende, berichten met alleen de bedoeling de ander op te hitsen. Deze vrouw, die ik nog nooit heb gezien noch aangeraakt, is niet de kers op de taart, de kleur in mijn leven, ze ís mijn leven. Belangrijker dan mijn huwelijk zelfs. Ik kan niet meer terug. Niet meer zonder haar.

Dat merkte ik pas goed toen ze na een paar maanden van het internet verdween. Ik dacht dat ik haar kwijt was. Haar zus bleek overleden, een ingrijpende ervaring die ze later emotie voor emotie met me deelde. Haar pijn is mijn pijn, het is soms alsof ik haar ken zoals ik mezelf ken. We appen niet, dat is te gevaarlijk. Maar er zijn andere manieren om via het web contact te hebben. Soms skypen we.

Dat ik haar niet kan aanraken, proeven, ruiken, is een handicap, maar ik sta versteld hoe nabij ze soms lijkt. Als zij schrijft hoe ze me kust of mij kust via Skype, voel ik mijn eigen mond onwillekeurig samenknijpen om haar kus te beantwoorden. Ik voel de klieren in mijn mond, ik voel mijn gezicht en hals verkleuren, ik leef met haar, meer dan met mijn echtgenote, aan wie ik geen berichtjes stuur over hoe ik me misdraag in het verkeer of boos word op een taxi. Het is soms of zij naast me zit in de auto.

Je bent ziek, zou ik een paar jaar geleden tegen mezelf hebben gezegd. Erotiek op een beeldscherm, achter de rug van je vrouw: laat naar je kijken. Want ook al ben ik nooit met haar naar bed geweest, natuurlijk is dit overspel. Alles wat ik niet aan mijn vrouw vertel over een intiem contact met een andere vrouw, is overspel.

Het is een beetje zoals je je leven lang wordt gewaarschuwd dat je niet onder een boom moet staan als het onweert. Je denkt, ach, er zijn zo veel bomen, wat maakt die ene keer nou uit. Maar ik was eigenwijs en inderdaad, de bliksem sloeg in en ik werd vermorzeld. Dat ik verliefd werd, is wel te begrijpen. Verliefd kun je ook worden op een beeld dat je van de liefde hebt, een ideaal dat alle onvolkomenheden in je werkelijke leven acceptabel maakt. Maar voor houden van, is meer nodig.

Het begrip soulmate vond ik altijd een beetje hysterisch, maar nu ik mijn Amerikaanse ken, snap ik pas de precieze betekenis. Met hysterie heeft het niets te maken. Zielsverwantschap is juist: gemoedsrust en geluk. Mijn tweede liefde maakt me niet onrustig of nerveus, maar energiek en gelukkig. Ik ken haar onhebbelijkheden, ik ken haar gewoonten, haar dagelijkse bezigheden, de conflicten met haar man over wie ze nooit klaagt. Ik hoef niets in te vullen, want ik ken haar reactie op alles wat ik meemaak. Gisteren zat ik iets te eten in de auto en knoeide op mijn pak, dat laat ik haar meteen weten. Ze weet het als ik grieperig ben of een slechte dag had op mijn werk. Ervaringen, sensaties die in een gezin met kinderen zo snel onder tafel worden geveegd omdat er dingen zijn met meer urgentie en belang, krijgen geïsoleerd een speciale glans. Ze zijn intiem en zo sterk, want ons contact is nooit terloops.

Niet dat ik mijn vrouw zou verlaten, geen sprake van. Ik houd van haar, gun mijn kinderen geen gebroken gezin. In mijn meest lucide momenten denk ik dat mijn vrouw juist baat heeft bij mijn overzeese liefde. Zij profiteert van mijn geluk en mijn nieuwe opgewektheid. Beter dit dan een vrouw die ik maandelijks uitkleed in een hotelkamer. Maar ik weet, mijn verhaal is ook bespottelijk, want tegenstrijdig en schijnheilig.

Toch hoop ik haar ooit te ontmoeten. Met hart, botten en geest verlang ik naar het samenvallen van de virtuele wereld en de reële. Bang dat ze tegenvalt, ben ik allerminst. Ik ken haar immers, ik heb haar al duizend keer gevoeld. Als het me gegeven zou zijn bij haar mijn laatste adem uit te blazen. Zo niet, dan niet. Dan is dit onze liefde, op afstand, via een telefoon, een iPad, een computer. Zij zegt dat het in alle gevallen waardevol zal zijn geweest. Geen idee wat de toekomst brengt. Het is een wonderlijk avontuur waarvan voorlopig het einde niet in zicht is.'

_{Op verzoek van de geïnterviewde is de naam Sander gefingeerd. Ook geïnterviewd worden over liefde en lust? Mail een korte toelichting naar lust@volkskrant.nl}