'Ik vind mijn hoofd eigenlijk wel in proportie met de rest van mijn lichaam'

Ik ben de afgelopen vier weken uw gastcolumnist geweest hier op Volkskrant.nl. Het was een eer om te doen. Ik heb carte blanche gekregen en mocht schrijven waar ik over wilde schrijven. Geef mij mijn vrijheid en ik maak er gretig gebruik van. Mijn columns zijn goed gelezen en daarvoor wil ik u, de lezer, bedanken. U heeft massaal gereageerd op de sociale media en ik heb helaas niet altijd kunnen reageren. Daarom wil ik u met mijn laatste column antwoord geven op een aantal prangende vragen van uw kant.

Vraag 1.
'Wie denk je in hemelsnaam wel niet dat je bent?'
Dit is meteen een erg moeilijke en ook wel filosofische vraag. Ik zal proberen om u zo simpel mogelijk antwoord te geven. Ik denk dat ik een 33-jarige vrouw ben die eindelijk volwassen begint te worden en weet dat geluk grotendeels maakbaar is. Ik zeg grotendeels, aangezien we ernstige ziektes en de dood niet in de hand hebben. Ik heb op mijn 18de een ongeluk gehad op mijn waterscooter. Om een lang verhaal kort te maken, ik heb het op het nippertje overleefd en de artsen vonden het een wonder dat ik niet in een rolstoel terecht ben gekomen en voor de rest weinig mankeer. Ik heb er wel één ding aan overgehouden, namelijk levenslust. Ik heb na dat ongeluk een afspraak met mijzelf gemaakt dat ik niet de hele wereld kan pleasen, dat ik zelf het beste weet wat en wie mij gelukkig maken en dat je af en toe egoïstische keuzes in het leven moet maken om uiteindelijk dat leven te leiden waar je altijd van hebt gedroomd. En dat is wie ik op dit moment denk dat ik ben.

Vraag 2.
'Krijgt nu elke randdebiel een gastcolumn op Volkskrant.nl aangezien ze ook jou hebben gevraagd?'
Ik denk dat ik de de eerste en de laatste randdebiel ben die ze vragen.

Vraag 3.
'Kijk je weleens in de spiegel met je dikke lelijke hoofd?'
Ik ben nogal een ijdeltuit, dus ik kijk inderdaad heel vaak in de spiegel. Je zou het niet denken aangezien ik blijkbaar een dik, lelijk hoofd heb. Ik vind mijn hoofd eigenlijk wel in proportie met de rest van mijn lichaam. Ik heb zeven maanden geleden een kindje gekregen en heb tijdens mijn zwangerschap ALLES gegeten. Het was zo erg dat ik op een dag bijna een hap uit de wang van mijn man had genomen. Vandaar het dikke hoofd en dito lichaam. Ik ben nu aan het afvallen, maar vind het vooral belangrijk om lief te zijn voor mijn lichaam dat zoiets moois als mijn baby heeft geproduceerd. Ik zou mijn hoofd eerder omschrijven als charismatisch en leuk.

Vraag 4.
'Ik hoop niet dat je geld krijgt voor dit gezeik.'
Dit is technisch gezien geen vraag.

Vraag 5.
'Dat zeikstuk over onderbetaalde acteurs, heb je dat geschreven omdat je zelf niet aan de bak komt?'
Nee. Ik heb namelijk genoeg werk. Ik ben een cabaretier met een eigen show en ik zit bij de Comedytrain. We hebben een eigen comedyclub genaamd Toomler en ik sta daar regelmatig. Daarnaast presenteer ik festivals, evenementen en debatten. Ik mag als zzp'er absoluut niet klagen. Als je in die positie zit, moet je het juist opnemen voor de mensen die het moeilijker hebben.

En ik geloof dat frustratie een bron kan zijn van zelf ondernemen. Ik ben nu bijvoorbeeld een film aan het schrijven met een geweldige vriendin van mij. Als je geen rollen krijgt, dan schrijf je die toch?

Vraag 6.
'Je ben de beste en knapste cabaretier van Nederland. Hoe voelt dat?'
Dit is helaas niet zo. En ik begrijp dat je dat denkt aangezien je mijn moeder bent.

Dit waren mijn antwoorden. Bedankt voor uw liefde en kritiek.
Gegroet,
Soundos

^{Soundos El Ahmadi is actrice, presentatrice en stand-upcomedian. Afgelopen maand was zij gastcolumnist van Volkskrant.nl. Dit was haar laatste bijdrage.}