Ik had mijn telefoon in een Griekse taxi laten liggen: dan ben je driekwart van je leven kwijt

Een minder handige bijwerking van de medicijnen die mijn chemokuren begeleiden is vergeetachtigheid. Die heeft al geleid tot een slotenmaker om mijn voordeur te openen omdat ik mijn sleutels was vergeten (2 keer, in een paar seconden, met een speciaal metalen kaartje), het verlies van de OV-chipkaart (2 keer), contant geld dat ik in de betaalautomaat had laten zitten (2 keer) en een zeer kreukelige was omdat ik die was vergeten op te hangen (4 keer).

Dramatischer was wat me overkwam op het vliegveld bij Chania, Kreta. Een taxi had me daar afgezet nadat ik de nacht had doorgebracht in het charmante hotel Lucia aan de haven van die prachtige stad. Alleen, want mijn vrienden waren een dag eerder vertrokken.

Ik stond een laatste (nep)sigaretje te roken, voor de ingang van Departures. Voor de zekerheid doorzocht ik mijn tas nog even naar mijn mobiele telefoon, want daarop had ik de instapkaart gedownload.

Het bloed pompte mijn hoofd vol, ik kreeg hartkloppingen en begon te zweten: geen telefoon in de tas. Ook niet in mijn broek of op de stoep.

Ik had hem in de taxi laten liggen.

Dan ben je driekwart van je leven kwijt, inclusief die instapkaart en de verklaring van de huisarts voor mijn medicijnen waarop de drugshonden ter plekke zeker zouden aanslaan.

Mijn eerste gedachte was: houd die twee patrouillerende POLICE-mensen aan, van wie er eentje trouwens best aantrekkelijk was, zeg dat je lung cancer hebt en niet al te stabiel bent, en sommeer ze alle taxichauffeurs van Chania en omstreken te verwittigen. Gelukkig kwam ik vrij snel daarna op een realistischer idee.

Ik stapte af op de eerste van een lange rij taxi’s, keek de chauffeur zo hulpbehoevend mogelijk in de ogen en vroeg of hij hotel Lucia wilde bellen, daar wisten ze vast in contact te komen met de collega die me hier had gebracht.

Schoorvoetend zocht hij op internet het nummer, belde en hing weer op na een geanimeerd gesprek waaraan geen einde leek te komen, in een soort Engels dat ik niet verstond: hij had gesproken met hotel Lucia in Ghana, en in plaats van zich zorgen te maken over de kosten moest hij daar onbedaarlijk om lachen.

Vijf collega’s hadden zich inmiddels bij hem gevoegd en gingen op zoek naar het juiste telefoonnummer, terwijl kostbare minuten verstreken. Eentje was zo snugger om te veronderstellen dat het hier om Hotel Loukia moest gaan (op z’n Grieks), belde en hing na een zeer kort gesprek weer op. ‘Yes, taxi driver will be here in 20 minutes, with your phone.’

20 minuten later kwam mijn chauffeur weer aanrijden. Hij schudde zijn hoofd, zei: shit happens en gaf me lachend mijn mobieltje terug. Hij wilde er absoluut niks voor hebben.

Had ik al verteld dat de Grieken beschaafd, vriendelijk en betrouwbaar zijn?