'Ik denk dat ik Europese gluten wel mag eten'

Mijn zus is in Amerika gediagnosticeerd met de glutenziekte. Niet met glutenallergie, want je kunt, zegt mijn zus, niet allergisch zijn voor gluten. En gluten is trouwens geen meervoud. Er bestaat niet zoiets als één gluut. Vertelde ze me. Je moet altijd gluten zeggen.

Ik wil niet denigrerend doen over de glutenziekte, ik ken een aantal mensen die absoluut geen gluten tolereren, maar het wonderlijke met mijn zus is dat ze zelf, nadat ze iemand het hele verhaal over haar glutenziekte heeft verteld, altijd toevoegt dat ze misschien ook wel helemaal geen glutenziekte heeft. Dat het alleen een experiment van haar Amerikaanse arts is om haar op een glutenvrij dieet te zetten.

En dan vraag ik mij af - stilzwijgend, want je moet familierelaties niet op de proef stellen - waarom het dan zo vaak over gluten gaat sinds zij waarschijnlijk, maar misschien ook wel helemaal niet, de glutenziekte heeft.

Als mijn zus iets ziet waar gluten in zitten, zegt ze: 'Dat mag ik niet.' Als ze iets ziet waar geen gluten in zitten, zegt ze: 'Dat mag ik wel. Want daar zitten geen gluten in.'

Als ze bij iemand binnenkomt, roept ze door de kamer: 'Ik heb zelf glutenvrij brood meegenomen!'

Als ze door de stad fietst, zegt ze soms zomaar ineens: 'Ik mag geen gluten.'

Misschien is het een bijwerking van de mogelijke glutenziekte dat je heel vaak het woord gluten zegt.

Ik begrijp ook wel hoe vervelend het moet zijn om waarschijnlijk glutenziekte te hebben. Vooral als je in Amerika woont en even in Nederland bent, alwaar het brood zoveel heerlijker, knisperiger en knapperiger is dan in Amerika. Dan zit je naar dat brood te kijken, je denkt aan die Amerikaanse arts, en je vraagt je af hoe erg het nou precies zou zijn om een sneetje brood te nemen, met een paar heerlijke plakjes boerenkaas erop.

Zo zat mijn zus aan onze ontbijttafel, op haar eerste dag terug in Nederland. Voor haar vriend, een volbloed Amerikaan die inmiddels doorheeft dat een Nederlandse boterham met kaas de grootste delicatesse ter wereld is, had ik vers brood en kaas gehaald. Hij at een flinke stapel boterhammen. Mijn zus keek toe en zei af en toe een zin waarin het woord gluten voorkwam. Ik had met haar te doen.

En toen zag ik een sprankeling in haar ogen. 'Ik denk dat ik deze week wel brood ga eten', zei ze. Ik keek haar verbaasd aan. Had ze het nu al een jaar in elke hoofd- en bijzin over gluten gehad, ging ze ineens brood eten, de as van het glutenkwaad.

'Ik denk dat ik alleen gevoelig ben voor Amerikaanse gluten', zei ze. 'Ja, ik denk dat ik Europese gluten wel mag eten.'

Ik heb er maar niets over gezegd.