'Ik ben iemand die heel moeilijk níet zichzelf kan zijn'

Doorbreken is één ding, maar wat zangeres Caro Emerald (29) klaarspeelt, is een soort doorbreken, the next level: met een zelfuitgebracht debuutalbum een record van Michael Jackson breken dat nog stamde uit 1983, van toen ze zelf nog twee jaar was. Deleted Scenes From The Cutting Room Floor kwam in januari binnen op 1 en bleef daar 28 weken staan, twee weken langer dan Thriller, en werd daarmee de langst genoteerde nummer 1 plaat in Nederland. En dat terwijl haar eerste en grootste hit Back it up (2009) niet eens voor haar geschreven was, maar voor een Japanse zangeres voor wie zij het lied een keer als demozangeres inzong.

Inmiddels zijn er ruim 170 duizend exemplaren van haar album verkocht, een combinatie van jaren 40-50 ballroomjazz met moderne beats; drie keer platina. En sleepte Emerald – handelsmerk: classy jurken, rode lippen, roos in het haar – de ene na de andere nominatie en award in de wacht.

Nog geen jaar later is van haar rustig leventje als demozangeres en zanglerares niet veel meer over. Bruiloften en partijen zijn stadionconcerten en festivals geworden.

Jíj ziet jou natuurlijk ook overal op posters hangen. Gek?

‘Nou, ik heb mezelf nog niet gezien. Maar ik denk dat ik me wezenloos zou schrikken. Een vriendinnetje belde me laatst ook al op: ‘Ik zie je overal heel groot!’ In het begin zou ik er langs zijn gegaan, maar daar heb ik nu geen tijd voor. En eigenlijk ben ik dat stadium ook alweer een beetje voorbij.’

In welk stadium zit je nu?

‘Dat verandert heel erg. De afgelopen zomer heb ik enorm veel gespeeld. Met tussendoor elke dag een interview, een fotoshoot of een vergadering. Maar nu is het rustiger. De komende maanden zitten vol met buitenlandtrips. In eerste instantie ga ik langs radiostations en televisie, en wie weet komen daar ook weer optredens uit voort. En dan aan het eind van het jaar voor het eerst twee keer Heineken Music Hall. Een betere afsluiting van het jaar kan niet.’

Hoe zag je leven er twee jaar geleden uit?

‘Ik was freelancer, ik deed van alles, gaf zangles, twee dagen en twee avonden. En ik assisteerde bij de audities voor Kinderen voor Kinderen maar ook studioklussen, en invalklussen voor backing vocals. In het weekend trad ik op met mijn closeharmonygroepje Les Elles. Op bruiloften, op straat, op grote feesten.’

Werkte je toe naar groot succes?

‘Niet echt. Maar ik was wel aan het nadenken wat ik wilde. Ik zong alle stijlen maar had geen eigen sound. Mensen vroegen mij: wil je dan geen eigen plaat, en wil je niet doorbreken? Maar als zangeres voor een door een producer bedacht bandje – dat had me niet gepast. Ik wist dat als ik mijn eigen muziek wilde gaan maken, ik de juiste mensen tegen moest komen.

‘Demovocalen deed ik al een jaar of vijf. Op een of andere manier wist ik dat die opdrachten belangrijk waren, dat was mijn connectie met het hol van de muziekindustrie. Als ik werd gebeld, dan kwam ik altijd meteen. Zo ook die ene keer.

‘Maar ook als het allemaal niet gebeurd was, was ik gelukkig geweest hoor. Ik zal altijd zingen, tot ik erbij neerval.’

Wat is er zo lekker aan zingen?

‘Ik zing al vanaf mijn elfde. Het geeft een gelukzalig gevoel. Ik herinner me nog hoe ik als klein meisje in de zon in de tuin stond te zingen. Het feit dat jíj die klanken zelf kunt maken, zonder dat je iets nodig hebt. Daar komt een soort trots bij.’

Vind jij je muziek net zo lekker als je publiek?

‘Ja. Ik heb Back it up zelf ook heel lang in mijn hoofd gehad. Ik vond het gewoon zo’n tof nummer. Ik zette het ook heel vaak op, thuis. Eigenlijk elke dag wel, een jaar lang.’

Hoe is het om nu zo vaak je eigen liedjes te zingen?

‘Ja dat is best wel een ding hoor. Je denkt op een gegeven moment natuurlijk ook: nu ken ik het wel en dan wordt het een soort maniertje. Daar moet je jezelf uit halen en toch telkens weer inspiratie opdoen uit je eigen liedjes. Het is net als met een relatie: in het begin ben je verliefd maar op een gegeven moment wordt het gewoon. Soms speel ik dan een nummer op de piano, zonder beat, en dan kom ik weer in een vrijer ritme. Dat helpt me dan weer als ik voor 40 duizend mensen sta.’

Hoe is dat: 40 duizend man voor je?

‘Dat is zoveel groter dan je kunt behappen. Een paar duizend man gaat nog. Dan heb je wel interactie. Maar in een stadion kan dat niet. De eerste rij is heel ver weg, je ziet geen gezichtsuitdrukkingen, en de mensen achterin zijn zwarte puntjes. Je voelt ze niet. Het hangt heel erg van het geluid af. Hoe groter de setting, hoe grootser het geluid. Het is al raar om jezelf door boxen te horen, maar in zo’n stadion is dat nog veel erger.’

Heb je mensen die je advies vraagt?

‘Ja voor de clubtour heeft een regisseur me geholpen. Je kunt, zeker op een groot podium, niet zomaar wat doen. In het begin was ik er nog heel erg mee bezig: ok, nu hier staan en nu daarheen, maar gaandeweg gaat dat makkelijker. Ik had nog nooit een act van een uur gedragen. Dat was voor mij echt de uitdaging.’

Nu tevreden over je optredens?

‘Jazeker. Ik heb natuurlijk het afgelopen jaar zo’n sneltreinvaartschool gehad. Als ik denk hoe we er vorig jaar bij stonden. En dan ineens Koninginnedag op het Museumplein, Bevrijdingsdag op drie verschillende plekken, de Nijmeegse Vierdaagse, Concert at Sea. In het midden van de zomer dacht ik wel: ik kan dit niet. Hoe ga ik dit allemaal kunnen? Maar het laatste optreden van het seizoen, op Appelpop in Tiel merkte ik ineens dat ik de Diva durfde te zijn, dat ik het publiek bij de lurven durfde te pakken.’

Wanneer ontdekte je dat je kon zingen?

‘Op de basisschool. Tijdens het eindtoneelstuk mocht ik een solo doen Dream a little dream of me van The Mamas and the Papas. Ouders zeiden wel: wow wat kan jij goed zingen. En één leraar zei dat ik later jazz moest gaan studeren op het conservatorium. Maar verder ben ik helemaal niet met jazz opgegroeid. Mijn vader luisterde alleen klassiek. Ik had bandjes, van Kinderen voor Kinderen, Madonna en The Beatles.’

Je hebt helemaal je eigen stijl ontwikkeld – ballroomjazz, jaren vijftig glamour – hoe kwam je daarbij?

‘Op het Conservatorium was ik altijd wel bezig om popritmes onder jazzliedjes te zetten. Met bebop of freejazz had ik niets. Alleen met de oude vocale jazz: Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan, Billy Holiday. En close harmony: de Andrew Sisters.’

‘Met Jan (van Wieringen) en David (Schreurs), de producers, hebben we gewoon een keuze gemaakt voor de jaren 40-50 jazz. Dat is heel leuk want dan heb je een kader en kun je je laten inspireren. Ook met video’s en kleding. Daar hebben we allemaal met hulp van stylisten over nagedacht.’

Is het leven van een beroemde zangeres zoals je het je voorstelde?

‘Ja. Maar ik had wel gedacht dat er meer tijd zou zijn om ervan te genieten. De helft van de tijd ben ik toch aan het stressen en aan het racen. Het is heel hard werken en zoals dat gaat: genieten gebeurt vaak niet tijdens het werk, maar erna.

‘Maar, er zitten natuurlijk ook voordelen aan. Ik kan de hele tijd extravagante kleren aan. En bij allerlei klusjes krijg je hulp. Administratie doe ik niet meer, mail openen, autorijden. En ik heb een tourmanager die alles regelt en je koffer draagt als het moet. Dat is natuurlijk heel luxe.’

Al die aandacht, verandert je dat?

‘Ik heb wel door dat iedereen me herkent. Maar je moet je er een beetje van afsluiten. Anders ga je leven voor je buitenkant en dan word je een soort nepversie van jezelf. Maar ik ben er nog niet aan gewend om mezelf op de cover van een blad te zien staan.’

Ga je nog weleens in een joggingbroek over straat?

‘Ja zeg, ik moet me de hele week al opmaken. Ik loop echt niet elke dag in jurken. Ik zie er soms echt niet uit. Daar heb ik echt schijt aan.’

Kun je helemaal jezelf zijn tussen de bn’ers?

‘Ik ben wel iemand die heel moeilijk niet zichzelf kan zjin, maar tuurlijk, je zet iets vaker je sociale gezicht op. Ik ben vooral heel afwachtend. Je wordt geïntroduceerd in een nieuw leven.

‘Ik heb van te voren weleens nagedacht over hoe het is als bn’ers elkaar voor het eerst tegenkomen. Doe je dan of je elkaar kent, of ga je je voorstellen. Toen ik Marco Borsato voor het eerst in het echt ontmoette, zei hij: ‘Lieve schat, ik ben zo trots op je.’ Dat is dan heel onwezenlijk.’

Waarom heb je je plaat zelf uitgebracht? Was niemand geïnteresseerd?

‘Van de maatschappijen die we hebben gesproken, had niemand echt grote plannen voor ons. Dus toen dachten we: dan doen we het zelf. We hebben nog wel gebeld: we gaan dit doen, stap maar in, maar niemand hapte toe.’

Wat zullen die spijt hebben?

‘Ja daar is iets heel goed misgegaan. Ik denk dat hier en daar een A & R-manager ontslagen is. Want zo’n succes komt niet zo heel vaak voor in Nederland. We hebben bijvoorbeeld geen cent hoeven uitgeven aan marketing: alles ging vanzelf. Via gratis publiciteit, radio, tv, internet.

‘Ik was in Engeland. En dan word ik aangekondigd als de sensatie uit Nederland. Als ik daar te veel over nadenk, word ik wel zenuwachtig. Je moet het allemaal maar waarmaken. Dan denk ik: kom ik aan uit Nederland met mijn grote mond. Maar ze zijn dan toch best onder de indruk, terwijl daar ook mensen komen als Amy Winehouse en Duffy.’

Hoe ziet jouw leven er over twee jaar uit?

‘Back it up gaat nu in vijf landen tegelijk uit. En we gaan gewoon kijken of het lukt. En dan misschien Japan, VS, Zuid-Amerika. In de VS heb ik al fans zitten, terwijl ik daar nog niets heb gedaan. Het is heel moeilijk voor te stellen hoe dat zal zijn. Veel touren denk ik. Dan ben je een maand onderweg. Of misschien wel langer.’

CV
1981

Geboren in Amsterdam

1999

Een jaar rechtenstudie

2000

Toegelaten op het conservatorium

2005

Afgestudeerd aan conservatorium in Amsterdam, richting Jazz

Vanaf 2004

Freelance zangeres en zanglerares aan de school van Babette Labeij

2007

Inzingen van Back it up als demozangeres

Koninginnedag 2008

Live-optreden bij AT5, met Back it up ontketent een stroom aan telefoontjes en emails. Samen met een vriend produceerde ze vervolgens een low budget video voor youtube.

Juli 2009

Back it up komt uit op eigen label Grandmono Records, en wordt zomerhit

December 2009

A night like this (2e single)

Januari 2010

Album release Deleted Scenes From The Cutting Room Floor

Februari 2010

Zes weken rust en een corset vanwege een gebroken rug door val van paard

Voorjaar 2010

Clubtour door heel Nederland, Koninginnedag, Bevrijdingspop, Appelpop, Pinkpop, North Sea Jazz en andere festivals.

Mei 2010

That Man (3e single),

Najaar 2010

Record van Michael Jackson uit 1983 gebroken als langste nummer 1 in de Dutch Album Top 100.

Release Back it up in 12 Europese landen.