‘Ik ben blij dat Suse haar talenten zo ontplooit. Maar ze heeft het helemaal zelf gedaan’

Suse van Kleef (35) was voetballer en correspondent in Groot-Brittannië en is de eerste vrouwelijke radiocommentator bij het voetbal, een mijlpaal in de Nederlandse sportjournalistiek. Toch neemt haar vader Michiel van Kleef (65) het woord ‘trots’ niet in de mond: ‘Ik heb daar niets aan bijgedragen.’

Eigenlijk had Suse van Kleef (35) niemand willen inlichten toen ze dit jaar debuteerde als commentator bij Langs de lijn. Het zou haar een stroom van appjes met teksten als ‘succes hè’ of ‘spannend hoor’ opleveren. Goedbedoeld, maar die leidden alleen maar af van waarom ze daar zat, in het Willem II-stadion in Tilburg: haar werk zo goed mogelijk doen.

Maar toen na een enthousiaste tweet van haar NOS-collega Jeroen Grueter eenmaal was doorgesijpeld dat voor het eerst sinds de oprichting van Langs de lijn in 1967 een vrouw radiocommentaar zou geven bij een voetbalwedstrijd, besloot ze toch maar een berichtje te plaatsen in de gezins-WhatsAppgroep.

Haar vader, Michiel van Kleef (65), nestelde zich die 13de maart van dit jaar op de bank in de voorkamer van zijn Haarlemse grachtenhuis. Terwijl hij de zaterdagkranten doornam, schakelde de presentator vanuit de studio over naar Willem II-Heerenveen. ‘Het is hier spannend tijdens het debat, maar daar misschien ook wel. Of niet, Suse van Kleef?’ ‘Nou’, antwoordde zij, ‘er is hier tien seconden geleden afgetrapt. Met die spanning valt het nog wel mee.’

Een tikkeltje gespannen uitgesproken, die eerste woorden, hoorde haar vader op de bank (‘Ze zat wat hoog in de adem’), maar de kop was eraf. ‘Tweede flits ging al veel beter en derde was gewoon heel goed, bijna perfect’, zou hij haar na de uitzending appen. In het tv-programma De vooravond werd de entree van Suse van Kleef later ‘historisch’ genoemd. AD-columnist Angela de Jong sprak over ‘een revolutie die in betrekkelijke stilte was voltrokken’.

De vrouw die voor een mijlpaal zorgde in de Nederlandse (sport)journalistiek zit deze middag op het dakterras van de woning van haar vader in Haarlem. Uitzicht op de daken van de binnenstad, een karaf met muntwater binnen handbereik. Hoe ziet ze haar positie? Is ze het gezicht van de vrouwenemancipatie in de voetbaljournalistiek? En zo ja, wat is de rol van haar vader daarin geweest?

Na haar debuut werd Van Kleef van alle kanten benaderd voor interviews. Ze hield de boot af. ‘Ik ben op die plek gekomen omdat de chef Voetbal en hoofdredacteur Sport vonden dat ik er klaar voor was’, verklaart ze. ‘Niet omdat de NOS zo nodig goede sier wilde maken met een vrouw.’

Later in het gesprek benadrukt ze: ‘Ik wil mijn werk goed doen, dat staat voorop. Dat voelt voor mij beter dan om met een megafoon...’

Michiel: ‘...jezelf als een feminist te manifesteren.’

Suse: ‘Nou, ik ben wel feminist. Maar daar hoeft het niet de hele tijd over te gaan.’

Michiel: ‘Feminisme heeft voor mij soms een beetje een bijklank. Dolle Mina’s, verbeten, dat soort dingen.’

Suse, geamuseerd: ‘Gaat-ie meteen een beetje moeilijk kijken, zie je dat?’

Toen Claudia Neumann in 2018 voor de Duitse zender ZDF het WK in Rusland ging verslaan, brak er een ware hetze los op sociale media. ‘Neumann mag van mij de gang dweilen bij ZDF, maar alsjeblieft geen wedstrijden becommentariëren’, luidde een van de reacties op Twitter.

In Engeland verging het Vicki Sparks al nauwelijks beter. Ze was op het WK in Rusland voor het eerst te horen bij Portugal-Marokko, een wedstrijd die voormalig Chelsea-ster John Terry naar eigen zeggen ‘helaas zonder geluid had moeten kijken’.

Eerder had Sunderland-manager David Moyes haar na een kritische vraag over zijn positie bedreigd. ‘De volgende keer dat je hier bent moet je oppassen. Ook vrouwen kunnen een klap krijgen.’ De camera stond toen al uit, maar de opmerking werd met een telefoon opgenomen.

Hoe is dat bij Suse gegaan? Ze glimlacht en zegt: ‘Ik ben in elk geval nog niet bedreigd.’ Dan, serieus: ‘Trainers en voetballers zijn intussen gewend aan vrouwelijke verslaggevers, ik geloof niet dat het een issue is. En ik zit wel op Twitter, maar kijk nooit naar de reacties. Echt hoor, als ik me moet bezighouden met wat Henk op de bank ervan vindt...’

Michiel: ‘Met zijn 14 volgers.’

Suse: ‘Precies. Als Twitter niet bestond, zou ik die man ook niet hebben gebeld om te vragen wat hij van mijn werk vindt. Maar goed, daardoor mis ik soms ook de leuke dingen. Na de eerste keer, in Tilburg, zei Michiel: je moet echt even kijken, want er zijn zo veel mooie, ontroerende reacties.’

Blijkbaar deed je het gewoon goed?

Ze gaat rechtop zitten: ‘Maar dat gold voor Neumann en Sparks óók. Je zal wel gek zijn om daar als vrouw te gaan zitten als je er niks van kan. Bij dit soort reacties gaat het niet over kwaliteit, het gaat erover dat een conservatieve stroming in de maatschappij nog niet klaar is voor vrouwen in het voetbal. De voetbalwereld is een conservatieve wereld. Dat zie je in veel zaken terug: de bestrijding van racisme, het aanpassen van spelregels. Veranderingen gaan langzaam, dat is de realiteit.’

Van Kleef groeide op in Zaandam, in een journalistengezin met haar zus en broertje. Haar vader werkte voor verschillende vakbladen en is hoofdredacteur van Mr., een magazine en onlineplatform voor juristen. Moeder Cathérine van Houts was kunstredacteur en kinderboekenrecensent bij Het Parool en schreef de bijna zeshonderd pagina’s tellende biografie van schilder Karel Appel. Ze overleed aan kanker toen Suse 13 jaar was.

Thuis werden er drie kranten gelezen, er waren abonnementen op Elsevier en Vrij Nederland en een oom en tante waren ook journalist. Toch was het geen vanzelfsprekendheid dat Suse ook de journalistiek in zou gaan. Met name in de laatste jaren van de middelbare school spijbelde ze veel; ze had vaak geen zin om vroeg op te staan. Zolang de cijfers goed waren, tolereerde Michiel haar gedrag.

Dat werd anders toen bleek dat ze in twee jaar Europese studies (Suse: ‘Lekker breed’) welgeteld één keer was komen opdraven. Michiel: ‘Bij de inschrijving.’

Nu kan hij erom lachen. Maar, zegt hij er direct bij, het waren niet de leukste jaren in hun relatie. ‘Ik heb toen gezegd: ‘Suse, dit wordt niks, misschien moet je maar een vak gaan leren.’ Ik dacht: wellicht biedt een hbo meer structuur, en als ze tijdens haar studie een keer een goeie stage kan lopen, blijft ze daar misschien wel hangen.’

Suse: ‘Ik dacht: misschien is het wel een goed idee, die journalistiek. Mijn ouders ontmoetten veel interessante mensen, kwamen op bijzondere plekken, hadden veel vrijheid. Mijn vader zei altijd: ‘Voor het geld moet je de journalistiek niet in, maar je staat wel met je neus overal bovenop.’ Toen ben ik dat maar gaan doen.’

Suse noemt haar vader bij zijn voornaam, geen papa. Het resultaat van een vrije opvoeding, vermoedt ze. Michiel van Kleef is naast zijn journalistieke werkzaamheden ook manager van zijn stiefzoon Willem Rebergen, beter bekend als hardstyle-dj Headhunterz. Suse: ‘Zie ik ineens een filmpje van hem in de familie-app, staat-ie in een club in China met een confettigeweer en een anderhalveliterfles champagne in zijn handen. Dat is dan je vader.’

Inmiddels is hij ook háár zaakwaarnemer. Nadat ze vorig jaar na vijf jaar correspondentschap in Londen was teruggekeerd in Nederland, kwamen er steeds meer aanvragen voor dagvoorzitterschappen, presentaties en andere klussen. Suse: ‘Door Michiels achtergrond in de journalistiek, maar ook als ondernemer weet hij wat realistische bedragen zijn om te vragen. En het scheelt mij weer een ongezellig gesprek met een mogelijke opdrachtgever.’

Geregeld schuift ze aan bij talkshows om te praten over sport, het Verenigd Koninkrijk of een combinatie van beide. Deze sportzomer zijn het tropenmaanden voor haar, met wel ‘honderdduizend’ klussen: van een dagelijkse rubriek op 3FM tijdens het EK voetbal tot het presenteren van Radiolympia tijdens de Olympische Spelen. Eind augustus gaat ze voor de NOS vanuit Tokio de Paralympische Spelen verslaan.

Michiel volgt haar carrière betrokken en inhoudelijk. Haar debuut bij Langs de lijn noemt hij ‘ontzettend leuk’. Tegelijk is hij ook kritisch. ‘Als luisteraar wist ik soms niet op welk gedeelte van het veld de bal was. Dat zeg ik dan ook tegen haar.’

Was je niet gewoon ontzettend trots?

Zijn ogen glimmen. Suse begint hardop te lachen: ‘Let op, dit vindt-ie moeilijk.’

Michiel: ‘Ah, de trots-vraag, daar is-ie.’

Wat zitten jullie nou te lachen?

Michiel: ‘Het is iets wat veel mensen aan mij vragen: ben je niet trots? Nee, luidt dan het antwoord. Ik ben enorm blij dat Suse haar talenten zo ontplooit. Echt heel fijn. Maar ik heb daar niets aan bijgedragen, behalve dan mijn rol in’ – hij maakt visuele aanhalingstekens – ‘de verwekking en haar opvoeding. Verder heeft ze het helemaal zelf gedaan.’

Suse: ‘Ik weet dat hij mij waardeert en aanmoedigt vanaf de zijlijn, maar trots is een woord dat voor hem in dit verband geen betekenis heeft. En voor mij dus ook niet.’

Michiel: ‘Wat ik er meestal nog aan toevoeg, als mensen vragen of ik trots ben op Suse, is dat ik blij ben dat ál mijn kinderen interessante en relevante dingen doen. En dat ze hun hart volgen. Ik heb samen met mijn huidige vrouw vijf kinderen, die we supporten in alle keuzen die ze maken. Het belang van dat onvoorwaardelijke heeft zij me leren inzien. Daar varen we allemaal wel bij.’

Toen ze 7 was, ging Suse op voetbal, al bestond meisjesvoetbal begin jaren negentig nog nauwelijks. Wie als meisje wilde voetballen, deed dat tussen de jongens. Als ze zich niet thuis al had omgekleed, moest er een speciale kleedkamer voor haar worden vrijgemaakt.

Michiel: ‘Ze kon er nog helemaal niks van, maar was wel fanatiek. Toch hebben we haar na een paar jaar op hockey gedaan. We vonden het publiek langs de kant, nou ja, laten we zeggen: zoals je dat in documentaires over voetbalouders weleens ziet.’

Suse: ‘Maar ik bleef voetballen op straat. Elke dag die bal tegen de garagedeur schieten. Als ik mijn ogen dichtdoe, hoor ik die galm nog. Als je over schoot, moest je de bal halen bij die enge familie. Dat soort dingen blijven je bij.’

Ze werd beter en beter. Met schoolvoetbal werd ze ooit kampioen met haar team, met een doelsaldo van 25-1. Alle doelpunten werden door Suse gescoord. Maar ze was vooral boos over die ene tegengoal.

Via een vriendje werd ze geïntroduceerd bij SC Buitenveldert in Amsterdam, een van de voorlopers op het gebied van vrouwenvoetbal. Daar hadden ze wél meisjesteams. Michiel: ‘De leider belde op. Hij zei: ze is écht goed.’

Op haar 15de debuteerde ze in het eerste vrouwenteam van Buitenveldert. Ze werd geselecteerd voor de nationale jeugdselecties van de KNVB en schopte het uiteindelijk tot het Nederlands elftal onder 19 jaar.

Veel stelde vrouwenvoetbal niet voor. Interlands werden op winderige amateurcomplexen afgewerkt, meestal alleen voor een groepje insiders. De vrouwen droegen mannenshirts – ‘hobbezakken’, aldus Michiel. En geen marketeer die in die tijd op het idee kwam om de spelers ‘OranjeLeeuwinnen’ te noemen, zoals hun marketingnaam nu luidt.

‘Internet kwam net op’, vertelt Michiel. ‘Ik heb toen een website gemaakt voor Jong Oranje. Gingen ze naar IJsland voor een toernooi, belde ik de bondscoach op om te vragen hoe de wedstrijd was geweest, om er vervolgens een verslagje van te maken. Als ik geluk had, was er een ouder mee die een foto voor me maakte.’

Suse: ‘Ik had geen enkel uitzicht op een profcarrière. Je wist vaag dat je in Duitsland semiprof kon worden. En in Amerika kon je met een beurs naar een universiteit. Maar als iemand vroeg wie ik bewonderde, dan zei ik: Jari Litmanen.’

Van haar generatie zaten keeper Loes Geurts en verdediger Anouk Dekker nog in de selectie die op de Olympische Spelen in Tokio in de kwartfinale werd uitgeschakeld. Van Kleef stopte op haar 17de met voetbal, cold turkey, nadat ze tijdens een competitiewedstrijd haar kruisband had afgescheurd.

Waarom zo abrupt?

‘Ik dacht: nu moet ik negen maanden revalideren voor... ja, voor wat eigenlijk? Ik was me steeds meer gaan realiseren dat wat voor jongens was weggelegd, niet per definitie ook voor meisjes gold. Bovendien wilde ik ook iets met mijn hersenen gaan doen. Het was toch een bubbel, al die meisjes deden Cios of Alo (sportopleidingen, red.). Ik ben altijd wat breder georiënteerd geweest. Kirsten van de Ven, toen ploeggenoot, nu manager vrouwenvoetbal bij de KNVB, zei dat laatst nog in een radio-uitzending: Suse was altijd al anders. Ik had vrienden buiten het voetbal, nam boeken mee als we in het buitenland waren.’

In hoeverre was het ontbreken van een rolmodel van invloed?

‘Dat speelde ook mee. Het vooruitzicht was: voor een schamele onkostenvergoeding international worden, en daar ook nog eens fulltime naast blijven werken, terwijl je dat moest combineren met vijf keer per week trainen, naar het buitenland gaan, toernooien spelen. Deze journalistieke carrière had ik nooit gehad als ik destijds voor het voetbal had gekozen.’

Wat is het omslagpunt geweest voor het vrouwenvoetbal?

‘Het EK van 2017 in Nederland, dat we wonnen. De vrouwen werden sterren. Ze kwamen in reclames, hingen in de Nike-winkel met hun afbeeldingen. Ze waren overal.’

Hoe heb je dat toernooi beleefd?

‘Ik zat toen in Engeland vanwege het correspondentschap, maar kreeg natuurlijk wel mee wat er gebeurde. Toen ze de finale haalden, heb ik via mijn oud-teamgenoten kaartjes kunnen regelen. Ik heb meteen mijn vader gebeld. Voor mij was er niemand anders met wie ik daarnaartoe wilde gaan. Vanwege de hele reis die we samen hebben gemaakt. Mijn ouders hebben altijd langs de kant gestaan, en later reed Michiel me het hele land door. Zelfs vakanties werden om mijn wedstrijden heen gepland.’

Je had tranen in je ogen, las ik, bij de 4-2 van Miedema.

‘Toen we in Enschede arriveerden, keken we rond van: wat ís dit? Al die mensen in het oranje. Dat was iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Niet eens als een stip aan de horizon. Het was ook een trip down memory lane, overal in het stadion kwamen we oude bekenden tegen. Oud-teamgenoten die mijn vader groetten met ‘Dag meneer Van Kleef’.

‘Vervolgens ga je zitten op de tribune, zie je overal meisjes met de namen van Martens en Miedema op hun shirt. Dat beeld, dat ontroert me nog steeds. En ja, dan komt die bevrijdende 4-2 van Miedema. Ze moest er zelf ook van huilen. Het hele stadion ging uit zijn dak. Alles kwam bij elkaar.’

Zat er ook iets van spijt bij jouw tranen?

‘Nou, als er ergens wordt gevoetbald, denk ik altijd wel: hm, ik zou ook wel op het veld willen staan. Maar ik kan met volle overtuiging zeggen dat ik nergens spijt van heb. Als ik nadenk over hoeveel de spelers van mijn generatie ervoor hebben moeten doen en laten, dan ben ik echt alleen maar blij dat zij in de herfst van hun carrière daar nog een beloning voor hebben gekregen.’

Dus je denkt niet bij het zien van die shirts met namen: daar had Van Kleef kunnen staan?

‘Nee, want het gaat niet om mij. Het is veel groter dan dat. Die meisjes die daar op de tribune zaten, hebben nu iets wat wij niet hadden: het perspectief dat ze ook voetballer kunnen worden. Die vooruitgang, dat is heel mooi.’

Het gezin Van Kleef was geëmancipeerd. Michiel: ‘Cathérine en ik waren al tien jaar bij elkaar toen we ons eerste kind kregen. Ook omdat we niet goed konden inschatten: hoe moeten we dat combineren met ons werk? Toen heb ik tegen haar gezegd: misschien moet jij maar gewoon doorgaan met je carrière. Ik ben altijd wel oké geweest met mijn werk, maar Cathérine leefde er echt voor. Uiteindelijk gingen we beiden korter werken. En ik kon ook veel thuiswerken. Mede daardoor ben ik heel betrokken geweest bij de opvoeding van de kinderen. Ik was zeker geen traditionele zondag-vleessnijvader.’

Suse: ‘In mijn herinnering deed jij altijd de was en stond je te koken. Als ik aan Cathérine denk, dan zie ik haar in haar werkkamer zitten, schavend aan een verhaal.’

Michiel: ‘Op 1 stonden haar kinderen, op 2 haar werk en op 3 onze relatie. Toen ze overleed, draaide alles eigenlijk gewoon door, omdat ik al veel deed aan het huishouden. In juni overleed ze, in juli zijn we gaan kamperen in Frankrijk.

‘Ik had wel een camping met veel animatie uitgezocht, zodat de kinderen de hele dag op stap waren. Maar ja, dan zit je je wel alleen voor je tentje af te vragen: wat nu? Terugblikkend vond ik de periode van haar ziekte zwaarder. Haar dood kwam niet als een verrassing. Dus daarna ben ik vrij snel in de operationele modus gegaan. Het gezin moest draaiende worden gehouden.’

Suse: ‘Ik moest vier keer per week voetballen in Amsterdam. Daar maakte hij dan een heel rijschema voor met verschillende chauffeurs.’ Knipogend: ‘In Excel, daar is-ie fan van.

‘Ooms, buren, kennissen: iedereen leverde een bijdrage. Toentertijd dacht ik daar niet bij na. Nu denk ik: wát een werk zat daarin, dat alles doorliep. Een indrukwekkende prestatie.’

Michiel: ‘Praktisch liep het allemaal op rolletjes. Maar je bent wel geamputeerd als gezin.’

Suse: ‘Je ontkomt er niet aan dat je als gezin uit balans raakt. Michiel moest alle rollen tegelijk op zich nemen. Dat is onmogelijk.’

Michiel: ‘Wat het allemaal voor doorwerking op mijn kinderen heeft gehad, zul je nooit weten. Ik heb ook geluk gehad. Voor hetzelfde geld waren ze in de goot beland. Dat is niet gebeurd.’

Op welke moment missen jullie haar het meest?

Michiel: ‘Bij hoogte- en dieptepunten.’

Suse: ‘Twee jaar terug waren we met z’n allen op vakantie in Frankrijk. Michiel en zijn vrouw, mijn broertje, mijn zus, alle aanhang erbij. Dan zijn we heus heel gelukkig met elkaar. Maar wel incompleet. En bij de grote dingen in het leven natuurlijk: toen mijn zus kinderen kreeg, toen ik correspondent werd, mijn debuut bij Langs de lijn.’

Michiel: ‘Cathérine had niet moeilijk gedaan over het woord ‘trots’. Die had het zonder voorbehoud uitgesproken. Hardop en volmondig.’

Vier jaar lang werkte Suse als verslaggever bij NOS op 3, toen het correspondentschap Groot-Brittannië vacant kwam. ‘Volgens mij moet je solliciteren’, zei Michiel, ook al moest ze dan een vaste baan inruilen voor een onzeker bestaan als freelancer. ‘Als je het financieel niet redt, spring ik wel bij.’

Veel onderwerpen, snel schakelen: het bleek voor een generalist de perfecte baan. Het ene moment moest ze op Radio 1 vertellen over het Britse koningshuis, het andere moment voor het Jeugdjournaal de Brexit uitleggen. Daarmee trad ze in de voetsporen van haar tante, Tine van Houts, die ze in haar jeugd twee keer per jaar bezocht, met Kerst en in de zomervakantie.

Tijdens haar correspondentschap in Groot-Brittannië deed Suse voor Ziggo verslag van de Premier League. Het viel haar op dat vrouwen in de voetbaljournalistiek daar al veel gangbaarder waren dan in Nederland. Terwijl dat in de algemene journalistiek juist veel minder vanzelfsprekend bleek. ‘Het is meermaals voorgekomen dat ik werd aangezien voor de assistent van mijn collega-correspondent Tim de Wit. Andersom gebeurde dat nooit.’

Hoe word je nu als vrouwelijke voetbalcommentator bejegend?

‘Als ik aankom in een stadion, is er weleens verwarring. Als Langs de lijn-commentator heb ik een grote koffer bij me met allerlei apparatuur. Dat wil nog weleens tot misverstanden leiden. Bij ADO Den Haag werd ik een keer begroet met ‘Hallo, nou daar hebben we de visagiste van ESPN’. Dat hád gekund, zei ik, maar ik kom verslag doen voor Langs de lijn. ‘O, maar dat is leuk’, was de vervolgreactie. En toen vertelden ze dat ze het zo bijzonder vinden dat ik dat doe. Zo merk je dat het niet vanzelfsprekend is dat vrouwen voetbalcommentator zijn.’

Toen je werd gevraagd voor Langs de lijn, zei je dat er een afbreukrisico aan zat. Waarop doelde je?

‘Ik heb in die vijf jaar als correspondent een bepaalde reputatie opgebouwd als serieuze journalist. Commentaar geven bij een voetbalwedstrijd is een ander vak. Iets waarvan ik nog niet wist of het me lag, of ik het wel kon, en waarvan je vooraf weet dat het reacties gaat oproepen. Het was niet kiezen voor de makkelijke weg.’

Aan het begin van deze sportzomer werd ze inzet van een relletje, nadat ze bij de NOS samen met ex-international Mandy van den Berg de analyse van Engeland-Schotland had gedaan. Johan Derksen, analist van De oranjezomer van concurrent SBS, merkte op dat het duo had uitgeblonken in ‘trendy gelul over tactieken’. ‘We moeten al die vreselijke wedstrijden van dat damesvoetbal kijken, waarbij je in slaap valt. Nu moet je ook nog luisteren naar dat geneuzel. Vroeger lazen ze de Libelle en gingen ze zitten breien.’

Wat gebeurde daar nou?

Suse: ‘Ik heb het niet gezien, dus ik weet het niet.’

Een generatieconflict?

Suse: ‘Nu vraag je mij om uit te leggen wat hij bedoelde.’

Wat denk jij, Michiel?

‘Volgens mij deed Johan Derksen gewoon zijn act. Hij wordt betaald om dingen te zeggen waarvan de kijkers zeggen: dat vinden we leuk. Bij een deel heerst toch het sentiment: het voetbal is van ons, mannen. Daar speelt hij op in. Dat is zijn rol, en dit was zijn script. Ik sluit zelfs niet uit dat hij het eigenlijk helemaal niet meent, als je het hem op de man af zou vragen. Maar goed, dit denk ik, hè. Ik heb dit niet met Suse besproken.’

Suse: ‘Alles wat ik hierover zeg, geeft weer zuurstof aan een nieuwe discussie. Ik wist: zoiets zou een keer gaan komen. Nou, dit was ’m dus. Gewoon je Twitterfeed niet bekijken, dan is het leven heel rustig.’

Er is nog geen vrouwelijke voetbalcommentator op tv. Hoe kan dat?

Suse: ‘De buitenwereld is daar meer mee bezig dan ik. Ik vind het niet zo heel boeiend. Maar die vrouwelijke tv-commentator gaat er komen, binnen nu en vijf jaar.’

Ben jij dat?

‘Geen idee. In elk geval ga ik het komende seizoen verder met radiocommentaar. Meters maken, want ik heb tot nu toe maar zeven wedstrijdjes gedaan. Er zijn nu al zo veel vrouwen die verschillende rollen vervullen in de voetbaljournalistiek, die ontwikkeling is niet meer te stoppen. Na het succesvolle WK voor vrouwen was ik op reportage voor het Jeugdjournaal. Kinderen wilden toen weten of er ook een WK voor jongens bestond. Zo zie je: er groeit nu een generatie op die vrouwen in het voetbal een vanzelfsprekendheid vindt.’