'Ik balanceer nu tussen drie werelden'

'Door het volleybal ben ik een wereldburger geworden. Maar het blijft een 'vreemde gewaarwording dat ik als Russin met een Nederlands paspoort nu voor het Italiaanse Ravenna speel. Dat had ik nooit voorzien toen ik als meisje van veertien mijn ouders in Kaliningrad verliet om me bij de Russische bondscoach Nikolai Karpol in Jekatarinaburg verder te ontwikkelen.

In Nederland staat Karpol vooral bekend als de coach, die tijdens time-outs zo vreselijk tekeer kan gaan. Karpol is een trainer van het oude stempel, hij heeft de klassiek Russische mentaliteit. Maar het schelden is de buitenkant, hij coacht altijd op die manier. Karpol is keihard, hij bepaalde ook je leven buiten de sport. Dat ging me te ver, maar alle Russische internationals hebben ook veel aan hem te danken.

Het was voor mij dan ook een emotionele confrontatie, toen ik vorig jaar voor het eerst met het Nederlandse team tegen Rusland speelde. Ik wilde graag in Europa volleyballen. Mijn leven in Jekatarinaburg bestond voornamelijk uit trainen. Ik deelde met mijn teamgenoten een huis, we aten in dezelfde keuken. Zes jaar geleden kwam ik bij AMVJ terecht, daar ging letterlijk een nieuwe wereld voor me open.

In Amstelveen trainde ik minder dan ik gewend was, ik kreeg de tijd voor een sociaal leven. Pierre Mathieu was destijds bondscoach en hij vroeg me of ik beschikbaar was voor het Nederlandse team. Mijn ziel is voor altijd verbonden met Rusland, maar ik vond het als volleybalster een mooie uitdaging om voor Nederland uit te komen. Ik ben echt trots op dat oranje shirt.

Toch viel het me zwaar om tijdens het toernooi in Montreux mijn vroegere landgenoten te ontmoeten. Eerst werd het Russische volkslied gespeeld en ik durfde nauwelijks door het net heen te kijken. Aan de andere kant stonden meisjes met wie ik in Jekatarinaburg zes jaar lang een kamer had gedeeld. Ik was bang dat ze me een landverraadster zouden vinden. Bovendien vreesde ik het oordeel van Karpol.

Ik was dan ook erg opgelucht, toen alle Russische internationals me vriendelijk begroetten. Zelfs Karpol bromde iets van 'goedenavond, alles goed met je?'. Meer zei hij niet. Maar ik kon uit zijn blik opmaken dat mijn naturalisatie zijn instemming had. Volgens mij is Karpol stiekem trots dat ik voor een ander land op het hoogste niveau speel. We verloren wel van Rusland, toen voelde ik me weer Nederlandse en had ik zwaar de pest in.

Hoewel ik nu voor Nederland volleybal ligt mijn toekomst vermoedelijk in Italië. Ik heb een Italiaanse vriend en hier heb ik de warme familiecultuur gevonden, die ik nog uit Rusland ken. Nederlanders zijn afstandelijker, ze willen op hun achttiende op eigen benen staan en dan is de familie niet belangrijk meer. De Italiaan is traditioneler, mama heeft hier dezelfde status als in Rusland.

Toch ben ik eerste instantie voor het volleybal naar Italië gegaan. Ik was na vier jaar AMVJ toe aan een nieuwe uitdaging en ik ben nu bezig aan mijn derde seizoen bij Ravenna. In het begin viel het niet mee, ook in de Serie-A bij het volleybal heerst een typisch Italiaanse chaos. In mijn eerste jaar heb ik enkele maanden op mijn salaris moeten wachten, nu is dat beter geregeld.

Ravenna heeft elk seizoen een nieuwe hoofdsponsor, nieuwe speelsters en een nieuwe coach. Daarom staan we momenteel één na laatste, de vaste patronen ontbreken nog. Ik ben bij Ravenna wel herenigd met spelverdeelster Riëtte Fledderus. Ik voel me een beetje ongemakkelijk nu ik me vanaf maandag met de Nederlandse selectie ga voorbereiden op het olympisch kwalificatie-toernooi in Azerbeidzjan en Riëtte niet.

We hebben bij Ravenna niet meer gesproken over haar vertrek bij het Nederlandse team. Dat is een zaak tussen Riëtte en bondscoach Frigoni, ik kan er niks aan veranderen. Ik weet wel dat ze me ook bij Ravenna uitstekend aanvoelt.

Ik kijk uit naar mijn verblijf in Amsterdam, kan ik snel nog wat vrienden bezoeken. Ik balanceer nu tussen drie werelden, daardoor kom ik telkens tijd tekort'.