'Eind november vorig jaar kreeg ik te horen dat het bedrijfsonderdeelwaar ik verkoopmedewerker was in januari naar Haarlem zou verhuizen. Ikwerkte er al zestien jaar en woonde vijf minuten van het werk. In eersteinstantie zei het management dat ik mocht nadenken of ik mee wilde, maardaarna werd gezegd dat ik gewoon in Haarlem moest werken.

'Ik kreeg geen reiskostenvergoeding aangeboden, pas na onderhandelingenwerd een voorstel gedaan om mij met honderd euro per maand tegemoet tekomen. Dat zou ongeveer een kwart van de reiskosten hebben gedekt.

'De verhuizing zou betekenen dat ik vier uur per dag moest reizen. Toenik hiertegen bezwaar maakte stelde het bedrijf voor dat ik de eerste driemaanden twee uur in de tijd van de baas mocht reizen naar Haarlem, endaarna nog twee maanden één uur tijdens werktijd mocht reizen. In dietijd moest ik gewoon proberen naar Haarlem te verhuizen.

'Ik raakte overspannen, ik at niet, ik sliep niet. Ik wist niet wat ikmoest. Terwijl ik ziek thuis zat vroeg het bedrijf mijn ontslag aan.Volgens de Arbodienst was ik namelijk gezond genoeg om te werken. Datvonden mijn eigen arts en de controle-arts niet. Ik was zelfs aan de prozacgegaan en zag het allemaal niet meer zitten.

'Toch kreeg mijn werkgever afgelopen februari van de rechter gelijk. Derechter zei tegen mij: U had het moeten proberen in Haarlem.' En dat washet, ik was mijn baan kwijt. Terwijl ik fysiek niet in staat was te werkenen de reiskosten naar Haarlem niet kon betalen. Als klap op de vuurpijlwerd mijn aanvraag voor een WW uitkering afgewezen. Ik was namelijkverwijtbaar werkeloos.'