IJzersterk, fysiek spel van vier Vlaamse actrices

Vier vrouwen vinden elkaar achter de lopende band van een chocoladefabriek – alhoewel, dat is misschien iets te snel: ze leveren eerst strijd met elkaar achter die band. Twee zijn er nog jong, de andere twee al wat rijper, maar een ieder met verlangens en geheimen, wensen en frustraties.

Annemarie Slotboom (1978) schreef de tekst, en of het nu te wijten was aan de akoestiek van de loods of aan de techniek, die was soms slecht te horen afgelopen zaterdag. Zonde, want afgaande op de verstaanbare delen, miste je hieraan een hoop moois.

Aan begrip aangaande de verhaallijn deed het verder niet af; de spannende, heldere enscenering van de Vlaamse regisseuse Leen Braspenning (1980) bleef met gemak overeind, evenals het ijzersterke, fysieke spel van de vier Vlaamse actrices.

Het is een genot om te zien hoe de personages elkaar bespelen, elkaar en hun publiek steeds even op het verkeerde been zettend. De jonge Nathalie (Roos Van Vlaenderen) is een cynische, opstandige meid, die in de prostitutie terechtkomt; daar ontmoet ze de wat oudere Annick (Katelijne Verbeke), een door de wol geverfde dame. Samen besluiten ze na een traumatiserende ervaring de prostitutie vaarwel te zeggen en in de fabriek te gaan werken. Alwaar Linda (Karlijn Sileghem) de baas speelt aan de lopende band en de wanhopige jonge moeder Inge (Marie-Ange Gillis) verlangt naar een beter bestaan. Gaandeweg blijken er dan ook nog allerlei (ingewikkelde) dwarsverbanden te bestaan tussen de dames.

Er zijn momenten dat ze elkaar wreed de tent uitvechten. Maar uiteindelijk verlangt eenieder ernaar even vastgehouden te worden en vinden ze elkaar echt wel een beetje, achter die lopende band, onderwijl het publiek vergastend op een dosis spanning afgewisseld met ontroering (en met een paar fraaie regievondsten, gevat in fraaie beelden).

Ertegenover, op de Y-helling van de NDSM-werf, speelt Het Syndicaat in samenwerking met ISH de voorstelling Barry, voor jongeren vanaf 16 jaar in regie van Daniëlle Wagenaar. Helaas is die voorstelling minder geslaagd.

De titelheld is een clown die zijn métier uiterst serieus neemt maar door steeds meer mensen voor ‘Bassie’ wordt uitgemaakt, hetgeen hij als een flagrante belediging beschouwt. Wat dan volgt is een woedende monoloog van Barry, waarin hij zich kwaad maakt over de versimpeling van de maatschappij en uitvaart tegen degenen die niets doen om dit een halt toe te roepen; waarop hij zich uiteindelijk verliest in een exposé over de dreiging van het volk en het gevaar van de massa, terwijl hij cliché op cliché stapelt tot het tenenkrommend wordt.

Niek van der Horst als Barry valt niet zoveel te verwijten, maar wat verbaast is dat Jibbe Willems, die genoeg goede teksten schreef, nu met deze op de proppen komt.