Iedereen moet door sluis naar het kloppend hart van het ziekenhuis

Hoe dichter je in het ziekenhuis de intensive care nadert, hoe stiller het wordt. De brede gangen van route 61 zijn leeg. Bezoekers komen hier nauwelijks meer, de wachtruimte is verlaten.

Pas als de deuren naar de intensive care openslaan, blijkt dat dit nu het zenuwcentrum van het ziekenhuis is. Artsen en verplegers vechten er voor de coronapatiënten die het virus niet op eigen kracht uit hun lijf krijgen. ‘Hier werken de helden van Breda’, staat op een spandoek aan de gevel van het ziekenhuis. Het zou ook hier kunnen hangen.

Voor één keer neemt intensivist Nardo van der Meer, die sinds begin deze maand weinig anders meer doet dan het virus bestrijden, me mee naar het kloppend hart van het ziekenhuis. Zijn avonddienst zit er net op, maar hij wil toch laten zien waar de komende maanden tientallen Brabanders door hem en zijn collega’s worden behandeld.

De hal, normaal gesproken een steriele, lege ruimte, staat vol infuuskarren, voorraden en beademingsapparatuur. De piek van patiënten, verwachten ze hier, moet nog komen.

Naast de deur staat een mobiele intensive care-unit, een soort kar met daarop essentiële apparatuur om iemand in levensnood te redden. Als een patiënt op de spoedeisende hulp beneden in nood is, is een intensivist meestal al onderweg met de unit. De afgelopen week is de kar vaak gebruikt.

We lopen de afdeling op, Van der Meer gaat voor. Hij wordt meteen aangesproken door een longarts die ook net de intensive care betreedt. ‘We moeten een scopie doen op kamer 12. Is dat de covid-unit?, vraagt ze met een strakke blik. Ja, dat is zo. ‘Je moet door de sluis’, zegt Van der Meer tegen haar. ‘Daar kun je je omkleden. Masker, bril, muts en blauw pak. De instructies hangen op de muur.’ Voor artsen die hier niet dagelijks zijn, is het ook nog even wennen.

De intensive care van Amphia is niet een grote ruimte, zoals je vaak ziet in films. Er zijn dertig eenpersoonskamers die onderverdeeld zijn over vier compartimenten. Wij staan op de ‘gewone’ afdeling, waar mensen liggen na een zware operatie of een ernstig ongeval. De drie andere compartimenten, met 24 bedden, zijn ingericht voor coronapatiënten. Zestien bedden zijn momenteel bezet. Mochten er plots veel nieuwe patiënten binnenkomen, dan kan gelijk worden uitgebreid naar een andere afdeling, waar nog eens 30 bedden klaarstaan.

Normaal gesproken gaat het personeel heen en weer tussen compartimenten door glazen deuren. Nu zijn daarvoor roodwitte linten gespannen. Op elk raam is een A4 geplakt met een rood verbodsbord. Iedereen moet door de sluis.

Toen bleek dat het virus Brabant had bereikt, werd snel een tussenwand gebouwd. Dat is nu het begin van de sluis. De deur leidt naar een gangetje waar artsen en verplegers zich hullen in donkerblauwe pakken om zichzelf zoveel mogelijk te beschermen. Daarna gaan ze een volgende deur door en zijn ze in coronagebied. Ze lopen in en uit.

De sfeer is hier anders dan in de rest van het ziekenhuis. Daar lachen mensen soms en is de artsenhumor nog niet verdwenen. Hier staan de gezichten gespannen. Allemaal zijn ze hiervoor opgeleid. Maar de meesten hadden niet verwacht het ooit echt mee te zullen maken. Wat komt er nog op ze af?

Door het glas zijn ze te zien, de kamers waarin mensen vechten voor hun leven. De gordijnen zitten dicht. Aan de onderkant zijn nog net de voeten van artsen en verplegers zichtbaar. De kans is groot dat de patiënten het niet bewust meemaken: de meesten worden snel na binnenkomst in slaap gebracht.

Eén kamer is leeg. Door het gordijn heen zijn gelijkmatige bewegingen te zien. De vloer is nat, er wordt gedweild.