Iedereen is een ster

Zondagochtend in Düsseldorf en iedereen is in diepe rouw. Niet omdat zijn of haar land de finale van het Eurovisie Songfestival heeft verloren, maar omdat het grootste feest van Europa ten einde is. Azerbeidzjan heeft de Olympische Spelen van de muziek gewonnen en dus moeten artiesten, fans, en pers weer naar huis. Dat vinden ze allen even erg, want het onderscheid tussen deze drie groepen bestaat hier niet. Iedereen leeft in dezelfde cocon.

Die cocon is de immense perszaal naast de Esprit Arena, waar de drie shows gehouden werden. Hoewel, perszaal? Er lopen hier meer 'geaccrediteerde fans' (herkenbaar aan een oranje pas met de letter F) dan 'geaccrediteerde pers' (herkenbaar aan een gele pas met de letter P). Beide kleuren duiken even fanatiek op de kandidaten, die hier regelmatig binnenwandelen om media-aandacht te forceren en daarna een 'spontaan' fotomomentje met fans inlassen.

Hun faam is betrekkelijk. Een voorbeeld: in de kantine zit een fragiel dametje met zwart haar, gekleed in een lange bloemetjesjurk. Ze oogt verveeld, misschien omdat er op haar papieren bordje niet meer ligt dan een hoopje sla. Ik herken haar eerst niet, maar het is Dana International. Winnaar in 1998, verliezer in 2011, en nu slechts een van de raderen in de machine van het Eurovisie Songfestival.

Het ene moment staan artiesten naast je om een kop koffie te halen (al dan niet in galajurk), het andere moment worden ze belaagd door dezelfde journalisten. De sterrenstatus van artiesten stijgt naarmate de deadlines van verslaggevers naderen. En als het rustig is, filmen journalisten elkaar. Zit je net lekker te tikken, staat er een cameraploeg uit Moldavië naast je met de vraag: wie gaat er winnen?

Zo is iedereen in Düsseldorf een ster, en tegelijkertijd: niemand. Neem nou Sonny Spells, verslaggever voor een 'queer radio program in Brisbane', die tijdens persconferenties meer aandacht trekt dan de kandidaten. Misschien omdat hij verkleed is in een turkooise pak, een platinablonde pruik en snor en witte shutterzonnebril draagt. Als Spells opstaat om een vraag te stellen, zijn delegatiehoofden op hun hoede.

De persconferenties zijn sowieso vreemd. De finalisten worden opgesteld alsof het de VN-veiligheidsraad betreft, inclusief vlaggetjes van de bijbehorende landen. Maar de journalisten stellen lachwekkende vragen. Zo vraagt iemand aan Mika Newton uit Oekraïne: 'Zijn de veren op je jurk echt?' En aan de zanger van de Deense band A Friend In London: 'Ren je zo veel over het podium om in vorm te blijven?' Een andere journalist luidt zijn vraag in met: 'Hi, this is your favourite stalker.'

De Eurovisieverslaggevers pretenderen niet onafhankelijk te zijn. Ze dragen hun vlag als cape (Spanje) of zijn behangen met blauwe boa's en zilveren paillettenjasjes (Frankrijk). Aan de bureaus waar iedereen hard hoort te werken, wordt vooral hard gejuicht als een land succes heeft geboekt. Verslaggevers maken vreugdedansjes en stuiteren bezeten achter hun laptop. In Nederland doen we misschien zuur over het Songfestival, maar mijn Europese collega's zijn extreem betrokken. En gezellig.

De journalisten doen ook hun best het gezellig met elkaar te hebben. In het perscentrum is het zien en gezien worden. Het merendeel van de reporters zijn immers homoseksuele mannen, en er wordt veel naar elkaar geloerd. Een Nederlandse collega vertelt me dat wel erg veel mannen met een iPhone Grindr hebben ingeschakeld, een applicatie die je laat zien welke homo's er in de buurt zijn. Ik heb medelijden met de twee dames die constant achter hun laptop hun make-up bijwerken. Niemand die naar ze kijkt.

En dan zijn er de feesten. Leuk hoor, die muziekshows, maar voor velen draait het om wat er daarna gebeurt. Elke delegatie geeft wel een feest in de Euroclub, een bestaande discotheek die voor twee weken wordt omgetoverd tot Eurovisiewalhalla.

Toen de Russische finalist Alexej Vorobjov (artiestennaam Alex Sparrow) woensdag een Russisch themafeest gaf, was het oorlog. Bij de ingang vormde eerst een rij, toen een massa, daarna gingen mensen duwen en schreeuwen. Helemaal omdat de gele pasjes (pers) wel naar binnen mochten en de oranje pasjes (fans) moesten wachten.

Als cynische journalist kun je afstand nemen van het circus. Stug achter je laptop serieuze stukjes tikken, vroeg gaan slapen, niet socializen met artiesten en collega's. Maar dan ben je een week lang ongelukkig. Dus ik danste tot diep in de dacht op het Russische feestje in de Euroclub, dronk de gratis wodka die werd geserveerd en juichte toen Alex Sparrow op het podium zijn shirt uittrok. Immers, als je al die talen om je heen hoort en overal lachende mensen ziet, kun je ook maar een ding concluderen: Europeaan zijn is één groot feest.

Homo's welkom in Azerbeidzjan

Azerbeidzjan heeft met het nummer Running Scared van het duo Ell/Nikki zaterdag de 56ste editie van het Eurovisie Songfestival gewonnen. Het land dat grenst aan Iran doet sinds 2008 mee en wint voor het eerst. In welke stad het Songfestival volgend jaar wordt gehouden, is nog onbekend. Op de vraag of het traditionele Azerbeidzjan wel klaar is voor een invasie van homoseksuele songfestivalfans, antwoordde zanger Eldar Gasimov tijdens de persconferentie: 'Dat beloof ik. Ik nodig jullie allemaal uit. Het wordt geweldig.'

undefined