Iedereen in de Fab4cast weet onnatuurlijk veel van The Beatles af, wat nieuwe effecten oplevert

Vaak ging het hier over ‘rare Beatlesgesprekken’, wel vier keer.

Mooi. Straks, als iedereen met z’n gebundelde coronacolumns komt, gaap, liggen daar mijn in marokijn gebonden rare Beatlesgesprekken, goud op snee, slipcase eromheen, vijf leeslinten, eentje voor John, eentje voor Paul, eentje voor George, eentje voor Ringo, en eentje voor?

‘Elvis.’

Juist. The King heeft hele rare Beatlesgesprekken op zijn conto, bijvoorbeeld met Nixon in 1970, de Beatles waren net uit elkaar, wat Elvis er niet van weerhield de president te waarschuwen voor hun anti-Amerikaanse ideeën, ook al bestonden dus niet meer. Ol’ Sideburns wilde waakzaam blijven.

Prima raar Beatlesgesprek. Ik denk vanwege de hoog ingesmeerde mosterd na de Beatlesmaaltijd, en ook de gevoerdheid ervan in The Oval Office, met als top-spuit elf The King. Blij mee dus, al is het een nogal ‘gewoon’ raar Beatlesgesprek, omdat het, zoals de meeste rare Beatlesgesprekken, leunt op raadselachtige onkunde en, in dit geval, agressie.

Alleen al daarom hou ik van de Fab4cast, de Beatlespodcast die stijf staat van Beatlesgesprekken die raar zijn, maar om tegenovergestelde redenen. Iedereen in deze show weet onnatuurlijk veel van The Beatles af, wat nieuwe effecten oplevert. De presentatoren, Wibo, Jan-Cees en Michiel, behandelen The Beatles zoals je de Eerste Wereldoorlog zou behandelen, of Napoleon. Zeggen ze zelf, hè. Ze weten meer van de The Beatles af dan, noem eens iemand, Paul McCartney, die zich laatst nog voor Disney+ liet interviewen door een barrevoetse kabouter, Rien Poortvliet junior dacht ik even, maar het was Rick Rubin, de befaamde producer.

Meteen erna beluisterde ik de Fab4cast erover. Mja, ja, tja, was de teneur, vrijwel alles wat McCartney vertelde, hadden de mannen al driehonderd keer gehoord, en zo niet, dan vonden ze het meestal, uhm, onzin. ‘Er is geen mens op aarde die niet weet dat Yesterday in een droom tot McCartney is gekomen’, zei Wibo of Michiel, ‘maar Rubin zegt ‘Wauw!’ – dan ben je dus geen kenner.’ Danwel een kabouter.

Even later vertelt McCartney over Fela Kuti, die hij in 1973 in Lagos zag optreden, een de grote muzikale momenten in zijn leven, hij moest huilen. ‘Wauw.’ (Rubin.)

Zo niet de Fab4cast, zeg. Die geloven er niks van. ‘Maar Michiel’, zegt Jan-Cees, ‘als dat nou echt zo’n belangrijk moment voor je is, dan heb je het daar toch veel vaker over? Zoals hij het altijd over Jimi Hendrix heeft?’

Nee, ja, haha, vindt ook Michiel, tuurlijk. Kijk, dit zijn dus mannen die zeker weten dat McCartney de afgelopen 48 jaar nooit iets over dat concert heeft gezegd, nergens niet. Ze kennen dus alle interviews.

Ik mag erin, komende week, in de Fab4cast. Waarom eigenlijk? Vanwege mijn verzamelde rare Beatlesgesprekken? Soms tuur ik peinzend voor me uit. Het zal toch niet dat, na 171 afleveringen, de koek op is? Dat alle echte experts, Mark Lewisohn, Piet Schreuders en consorten, op zijn?

Aan die Schreuders bijvoorbeeld, schrijver van onder andere The Beatles’ London, vroeg Jan-Cees, enigszins terloops, wat hij van het Beatleslogo vond. Er volgde een uiteenzetting over zeven varianten die er bestaan, op Ringo’s vroegste drumkit, op bepaalde lp’s, op de Amerikaanse drumkit voor Ed Sullivan, waarom ze getekend werden, door wie, welke de mooiste zijn. En weet je wat, die Jan-Cees vulde Schreuders hier en daar aan.

Word ik zelf een raar Beatlesgesprek? Is dat het? Dan valt er niks te vrezen.