Idols

Wat kunnen wij doen?! Eigenlijk niet zo veel. Laten we maar naar Idols kijken zodat we niet aan zijn bedreigingen hoeven denken.

Ik wens voor de jongens en meisjes van Irak een eigen Idols. Een gezellig avondje met hun ouders voor de tv. Geen bommen! Geen kogels! Maar chips en cola!

Idols heeft een wonder-formule. Iedereen die maar een beetje kan zingen, mag meedoen. En wij gaan kijken wie de beste wordt.

Het is interessant om te zien hoe de echte talenten geleidelijk naar voren komen.

Idols is spannend en gezond voor kinderen. En ook voor hun ouders. Gelukkig zullen de Amerikaanse bommen niet op onze kinderen vallen.

Hier is de jeugd met een andere strijd bezig. Het kiezen van hun popidool. Een verschijnsel van een samenleving waarin het gebit van de kinderen regelmatig wordt gecontroleerd door tandartsen en ze een beugel krijgen als een van hun tandjes een beetje scheef zit. Idols is een teken van hoop. Ik wens het alle kinderen van de wereld toe. En vooral de Irakese jeugd, deze dagen.

Nooit meer oorlog! Lang leve Idols!

Altijd muziek, dans, make-up, kleren en hoge hakken.

Altijd tranen van geluk en weemoed.

Lang leve het winnen en verliezen op tv.

Ik heb respect voor de bedenkers en de makers van zo'n programma. Een eenvoudige formule die miljoenen kinderen gelukkig maakt. Honderden kandidaten deden mee, één voor één gingen ze voor de jury staan. Sommigen maakten zich belachelijk, waren nerveus, brutaal. Sommigen waren lief of verlegen. Sommigen mooi, dik, dun. Anderen hadden een beetje stem, weer anderen helemaal niet. En opeens komt er een meisje opdagen met een stem waar je kippenvel van krijgt. En je denkt: 'Ja, zij is het!'

De kandidaten zijn een afspiegeling van de jeugd. Gezond, vitaal, vrolijk, en ze hebben allemaal een droom.

Ik prijs de harde taal van de jury. Het is goed voor kinderen. Zo leren ze kritiek op te vangen en er mee om te gaan. Een eerlijke, harde benadering is nodig.

Van de achtduizend kandidaten zijn er vijf overgebleven. Zij zijn de talenten, degenen die op een eerlijke manier naar voren zijn gekomen.

Ik mag Hind. Zij is een mooi donker meisje van Marokkaanse afkomst. Hind is een natuurtalent. Ze komt op het moment tevoorschijn dat de Marokkaanse jeugd onder druk staat in dit land. Het is niet toevallig dat ze mooi is. Niet toevallig dat ze mooi zingt. Zij is het juiste antwoord op de vraag.

Nederland heeft een enorm tekort aan popzangers, en zangeressen. Het land lijdt er onder. We hebben één Marco Borsato en een halve Anouk. De immigranten kunnen, moeten deze markt veroveren.

Dewi mag ik ook. Zij heeft een mooie stem. Maar als ik moet kiezen, kies ik niet voor haar als popidool. Ze heeft iets onechts in haar gezicht. En dat komt door veel kleur, verf en potlood.

Jamai is ook goed. Hij is een vrolijke jongen en blijft zichzelf, maar ik kies hem niet.

Jim is knap. Hij heeft veel aandacht van de meisjes gekregen. Hij kan een zangcarrière krijgen, maar hij is nu nog een moederskindje. Hij mag wel naar huis en om hem niet alleen te laten, mag David met hem mee.

Vanaf nu heb ik niets meer met Bush.

Ik ben fan van Hind en Dewi geworden.