Hype III

Ze zat nu een jaar of dertig in het boekenvak en nog nooit was ze met tegenzin - of ongedoucht - naar haar werk gegaan.

Haar toewijding was niet onopgemerkt gebleven.

Ze had topauteurs begeleid, vanaf het moment dat ze - friemelend aan het stofmapje waarin hun eerste verhaaltjes zaten - hun opwachting maakten, tot aan hun eerste televisie-optreden en ver daarna.

Het was een plezierige tijd. Hoe goed herinnerde ze zich nog de jonge O., die al bij zijn tweede boek het verpletterende succes mocht beleven van een verkoop ver boven de tweehonderdduizend. Zo maakte je literatuur, dacht ze trots.

Maar er waren fusies gekomen, of liever gezegd, eerst samenwerkingsverbanden, en toen fusies, en toen de dictatuur van de allergrootste mediamoloch uit de vaderlandse geschiedenis, en van lieverlee was de sfeer veranderd. De bazen (háár bazen) waren ingewisseld voor nieuwe, frisse krachten die niet meer over boeken praatten, of gedurfde literaire plannen ter tafel brachten, maar de mond vol hadden van tools en targets en vooral. . .budgetten.

De oude bazen waren er niet tegen bestand gebleken en nu was er de Grote Hyper die de hele handel, zoals hij zei, kwam saneren. En dan, dacht Thera, het woord van Lucebert indachtig, godverdomme geen genade.

Daar had je hem. Ze voelde de rode vlekken in haar hals alweer aangloeien (en vergeten een coltrui aan te trekken). Thera, vroeg hij, hoe is 't gegaan?

Ze had de hele nacht door, eenzaam woelend in haar bed, die vraag gevreesd. Geen wonder dat ze de Grote Hyper al meteen onder de douche was tegengekomen. Zelfs je hoofd was in dit bedrijf niet meer vrij. Als-ie maar met z'n poten van haar lijf afbleef, maar dat zou wel meevallen. Van haar schrijvers wist ze dat managers vaak impotent waren, kunstenaars niet.

Eh. . . hoe het gegaan is? Ze probeerde zich te concentreren. Ik ben ermee opgehouden.

Je bent ermee opgehouden? Je bent er godverdomme mee opgehouden?

De Grote Hyper leek te ontploffen.

Ja, sprak ze unverfroren, rode vlekken of niet. Ik ga geen vijftigduizend dollar voor een onbekende Amerikaan betalen. Jij weet ook wat ik moet hypen om dat terug te verdienen. Ik doe het niet.

Wel, gvd, en de redactie zeurt me al weken de kop gek dat we ook jonge Amerikanen moeten hebben. Wij zijn langzamerhand de enige uitgeverij die géén jonge Amerikanen heeft. Hoe denk je dat wij het volgend jaar redden?

Ik heb geen idee.

Het is toch niet naar Robbert Ammerlaan, hè? brulde de Grote Hyper haar nu woedend in het gezicht.

Ik zou het niet weten, sprak ze rustig. En o, ja onze twee eigen bestsellende auteurs hebben afgezegd. De een heeft nog minstens één jaar nodig om z'n boek af te krijgen. De tweede wil het er voorlopig helemaal niet meer over hebben. Zit in een diepe crisis.

Godverdegodverdegodver, steunde de Grote Hyper, terwijl hij paars aanliep, alsof ergens in de buurt van zijn hart de bloedtoevoer dreigde te worden afgesneden. Die ongehoorde klotelullen, die hufters. Nederlandse auteurs, ik kan er wel op schijten. Verwaande zakken. Ik trap ze er allemaal uit. Allemaal, hoor je?

Thera hoorde hem. Stijlgevoelig als ze was, vond ze het jammer dat hij ophield. Ze hield van schelden, ze hield van Céline, maar ze hield niet van de Grote Hyper, ze hield alleen van haar auteurs.

Weet je wat jij kunt, sprak ze, jij kunt de boom in. Ik verlaat nu het pand, ik bel al m'n Nederlandse auteurs en ga gezellig met hen een feestje bouwen. Zo.

Toen liep ze de deur uit. Achter zich hoorde ze een verontrustend menselijk geluid, maar ze vermande zich en keek niet meer om.