Huisvesting vluchtelingen
Erkende vluchtelingen kunnen na drie maanden de hun toegewezen woning inruilen voor een woning in de stad van hun keuze....
De vraag is of de voorgestelde maatregel daaraan bijdraagt.
Vanwege zijn grote voorraad goedkope huurwoningen trekt Rotterdam veel migranten aan. Net zoals jonge autochtone gezinnen graag in een vertrouwde omgeving wonen, zoeken ook andere etnische groepen elkaars gezelschap op. Het liefst zou het stadsbestuur de mogelijkheid krijgen tot actieve spreiding. Gedwongen spreiding op basis van etnische achtergrond komt evenwel neer op discriminatie – en is dus uit den boze.
Spreiding van nieuwkomers kan wel gelden voor nieuwkomers die nog geen band met Nederland hebben. De verplichting tot inburgering van mensen met een vluchtelingenstatus zou kunnen worden gekoppeld aan spreiding over het land. Alleen na volledige inburgering krijgen mensen dan het recht op vrije vestiging.
Een dergelijke maatregel levert echter niet meer dan een marginale bijdrage aan het probleem waar Rotterdam mee zit: de concentratie van kansarmen. Het gaat wat betreft Rotterdam om 250 vluchtelingen in 2004. Bovendien zijn vluchtelingen over het algemeen geschoolde mensen die zich na inburgering goed kunnen redden.
De ketelmuziek van wethouder Van der Tak van Rotterdam is dan ook vooral bedoeld om medewerking van de omliggende gemeenten en van het rijk te krijgen bij de aanpak van de verloedering van zwarte wijken. Minister De Graaf, verantwoordelijk voor het grotestedenbeleid, beziet momenteel of de steden meer bestuurlijke armslag nodig hebben om de sociale problemen te kunnen aanpakken.
Zijn collega Verdonk van Vreemdelingenzaken reageerde wel erg afwijzend op het protest van Rotterdam. Zij hield vast aan de wettelijke verplichting van elke gemeente statushouders te herbergen en riep Rotterdam op illegalen en uitgeprocedeerden op te sporen en uit te zetten. Dat is makkelijk praten, want juist het rijk laat het op dit punt afweten. Het zou goed zijn als Verdonk de suggestie van VVD-leider Van Aartsen opvolgt om met het stadsbestuur van Rotterdam te gaan praten. De lasten van de migratie zijn immers ongelijk verdeeld. Een betere samenwerking tussen Vreemdelingenzaken en de grote steden is geen overbodige luxe.
Dit neemt niet weg dat het voorkomen van gettovorming in de eerste plaats een zichtbare en voelbare aanwezigheid van de politie vereist. De bewoners van de zwarte wijken hebben zelf het meest te lijden van de verloedering. Mensen die overlast veroorzaken en zich inlaten met criminele activiteiten moeten niet naar andere wijken of gemeenten worden gestuurd, maar worden opgesloten of uitgewezen.
