Hospiteren voor beginners: neem je knuffelbare konijn mee, maar doe geen Mongoolse klanken na

‘Er was een keer een gast die zei dat hij heel goed Mongoolse klanken kon maken. Toen moest hij dat voordoen en werd het heel ongemakkelijk.’ Baan (20) is een van de zes deelnemers aan de training van de Landelijke Studentenvakbond (LSVb) in het centrum van Utrecht. De studenten hebben allemaal al rare hospiteeravonden (hospi’s) meegemaakt. ‘Ik was een keer bij een huis waar de bewoners de eis hadden dat je nooit mocht neuriën of zingen’, vertelt Helen (23) in de kleine ruimte van het LSVb-pand, met het geroezemoes van restaurantgangers in de Drieharingstraat op de achtergrond.

De zes studenten wonen bij hun ouders, hebben een tijdelijke kamer of moeten binnenkort uit hun anti-kraakwoning. Julian (25) pendelt iedere dag heen en weer tussen zijn ouderlijk huis in Zutphen en zijn afstudeerstage in Utrecht. Dagelijkse reistijd: drie uur. Hij heeft de kamermarkt de afgelopen jaren zien veranderen. Toen hij in het begin van zijn studententijd een kamer in Groningen zocht, hoefde hij niet te hospiteren. ‘Je kon gewoon komen kijken en ja of nee zeggen. Maar toen ik de stad dit jaar verliet, kreeg ik 200 reacties nadat ik mijn kamer online had gezet.’

Het wordt steeds belangrijker om goed voor de dag te komen op de hospi’s, waar kamerzoekende studenten kunnen kennismaken met hun potentiële nieuwe huisgenoten. ‘We zouden willen dat de training niet nodig is, maar er is een enorm tekort op de woningmarkt’, vertelt medewerker huisvesting Jeffrey Koppelaar (26) in het LSVb-pand in het centrum van Utrecht. Hij geeft de training vanavond samen met zijn collega Isis (22), student politicologie te Nijmegen.

Internationale studenten

Dat tekort is er zeker: uit de jaarlijkse Monitor Studentenhuisvesting blijkt donderdag dat de krapte alleen maar verder oploopt. Er is een groot gebrek aan beschikbare woningen en de vraag wordt gestuwd door een stijgend aantal studenten uit binnen- en buitenland.

Het is de eerste keer dat de LSVb de training organiseert. Jeffrey heeft zijn PowerPoint speciaal in het Engels gemaakt, maar dat blijkt niet nodig: de vier internationals die zich hadden aangemeld, laten het afweten. Terwijl zij juist nog meer een steuntje in de rug kunnen gebruiken. ‘In kameradvertenties op Facebook staat vaak in hoofdletters no internationals, of dat alleen meiden welkom zijn’, zegt LSVb-bestuurslid Carline van Breugel (23).

‘Huisgenoten willen liever Nederlands praten in huis. En ze willen niet elk semester een andere huisgenoot’, verklaart Jeffrey, verwijzend naar de korte periode waarin sommige internationale studenten in Nederland verblijven. Maar ook voor Nederlandse studenten is het vinden van een kamer geen sinecure. ‘Ik kwam laatst zelfs een kameradvertentie tegen waarin de verhuurder om een VOG vroeg (verklaring omtrent gedrag, red.)!’

Verplaswedstrijd

Hoe schrijf je nou een goede reactie op een Facebookadvertentie voor een kamer en hoe ga je om met medegegadigden die alle aandacht naar zich toetrekken tijdens een hospi? ‘Je moet er geen verplaswedstrijd van maken en elkaar gaan overbieden’, zegt Jeffrey. ‘De huisgenoten willen ook gewoon iemand die normaal is. Doe niet mee met de schreeuwcompetitie.’

‘Probeer jezelf te zijn’, voegt Isis toe. ‘Het maakt niet uit of je iedere avond aan het stappen bent of juist met een theetje op de bank zit.’ Julian wil weten of hij moet vermelden dat hij van slechte woordgrappen houdt. ‘Doe je niet anders voor dan je bent’, adviseert Jeffrey. ‘Als ze je niet leuk vinden, wil je daar ook niet wonen.’

De studenten leren dat ze moeten laten zien dat ze een kameradvertentie goed hebben gelezen en moeten proberen van tevoren vragen te bedenken die ze kunnen stellen. Eten de huisgenoten bijvoorbeeld vaak samen en is er een schoonmaakrooster? ‘Want waarom zou je je wel goed voorbereiden voor een sollicitatiegesprek en niet voor een hospi?’ vraagt Isis.

Don’ts

Ze geeft ook een lijstje don’ts: neem bijvoorbeeld nooit je ouders mee. ‘Een keer had ik een meisje uitgenodigd dat een vriendinnetje meenam. Die zat vervolgens de hele avond ongeïnteresseerd in een hoek kauwgom te kauwen.’ Ook niet doen: te ‘hyper’ zijn of zeggen hoe zielig je bent omdat je al zoveel hospi’s hebt gehad en ver moet reizen. ‘Daar zit niemand op te wachten.’

Na alle tips is het aan de studenten zelf: ze moeten een pitch van een minuut voorbereiden. ‘Ik sport graag’, vertelt Tirza (19). ‘Vooral yoga, dus stilzitten en ademen.’ Jeffrey complimenteert haar om haar zelfspot. Helen heeft een konijn dat Banaan heet, maar vraagt zich na haar pitch af of ze dat wel moet vertellen. ‘Geef gewoon in je reactie aan dat je graag je superknuffelbare konijn meeneemt’, tipt Jeffrey.

De laatste slide van de presentatie gaat over omgaan met teleurstellingen. Isis concludeert dat alle aanwezigen ‘geen gekke mensen’ zijn. ‘Jullie komen superleuk over. Neem het dus niet te persoonlijk op als je wordt afgewezen.’ Na afloop zijn de studenten enthousiast. ‘De training was nuttig. Ik kwam vaak onvoorbereid en nu weet ik dat je dan onprofessioneel overkomt’, zegt Baan. ‘Het gaat ook om bewustmaking: geef de hoop niet op.’