Honderd billen op een bril

Geneeskundestudenten lijden nogal eens aan de 'kandidatenziekte'. Ze beelden zich in dat ze een enge ziekte hebben. Het verschijnsel komt zoveel voor onder medische studenten omdat zij zich intensief met ziektebeelden bezighouden. Het lijkt me vervelend om rond te lopen met een ingebeelde tumor. Ik ben een tijdlang bang geweest een dodelijke ziekte te krijgen. Uiteindelijk heb ik mijn angst losgelaten. Stel dat je 90 wordt, dan is het zonde als je jarenlang gepiekerd hebt!

Gelukkig is de kandidatenziekte niet chronisch. Na een tijdje storten studenten zich onbezorgd in het 'typische' studentenleven: veel alcohol, weinig sport en vitaminen.

Het is haast onmogelijk zowel hypochonder als student te zijn. Op een doorsnee collegedag kom je heel wat ziektekiemen tegen: 's ochtends stap je in de trein, bus of metro. Heb je een staanplaats, dan moet je zorgen dat je je goed vasthoudt. Meestal zijn de stangen zo glibberig van andermans zweethanden dat je hand een paar centimeter naar beneden glijdt. Heb je een zitplaats dan loop je kans dat je buurman losbarst in een niesbui. Eenmaal op de universiteit vormen de wc's een risico. In ons gebouw zijn tientallen dameswc's, die elke ochtend keurig worden schoongemaakt. Er zijn duizenden studentes, die elke dag minstens één keer naar de wc gaan. Honderd damesbillen op één bril, het klinkt niet hygiënisch. En dat is het ook niet, blijkt uit het Nationaal Toiletonderzoek 2003.

De toiletbril wordt in de top drie van 'verontreinigde toiletdelen' gevolgd door de kraan en de spoelknop. Het brilgevaar vermijden door wc-papier op de bril te leggen, er boven te gaan hangen, of gebruik te maken van 'wc-brildoekjes' lost dus niets op.

Ook studentenkeukens zijn vaak smerig. Pannen zijn beschimmeld en een vaatdoekje bevat na een week meer bacteriën dan een hondentong.

Het is lunchtijd en ik koop een krentenbol. Even overweeg ik mes en vork te pakken maar dan grijp ik de krentenbol met twee handen vast. Ach, die paar bacteriën zijn goed voor de weerstand.