Home is troostrijke ervaring in verwarrende tijden

Huiselijk is het decor van Home zeker niet, integendeel: hard, kil en kaal in dit ontwerp van Thomas Rupert. De betonnen muren vertonen sporen van lekkage en een uitgebeten vlek ontsiert de vloer onder een gietijzeren wasbak met iel kraantje. Oké, er staat een bed, maar daarin rust een ontwortelde boom onder een vale deken. Het symbool voor een gebrek aan thuis, voor mensen die huis en haard hebben verlaten om verderop een veilige slaapplek te vinden.

Menig choreograaf of theatermaker zou de vaalgrijze wanden hebben gebruikt voor megaprojecties: teksten, protestleuzen of videobeelden van actuele migratiestromen. Zo niet de rustige, Rotterdamse choreografe Conny Janssen in deze jubileumproductie - haar gezelschap bestaat 25 jaar. Janssen laat een danseres wat woorden krabbelen, zo klein dat we slechts kunnen gissen naar de inhoud. Misschien is het een gedicht in het Hebreeuws of Arabisch: ze schrijft tenslotte van rechts naar links.

Intens troostrijk

Juist dat vermoeden van het behoedzaam zoeken naar beschutting maakt Home tot een intens troostrijke ervaring in een verwarrende tijd. Alle dertien dansers lijken onbeschermd, in hun dunne hemdjes, rokjes, negligés, bloezen en broeken, flets van kleur. Ze dansen blootsvoets of op sokken. Toch vinden ze beschutting, bij elkaar of in zichzelf verzonken. Niet de omgeving is het anker, maar de mens, de groep, ook al verschillen ze enorm in lengte, huidskleur, haardracht en achtergrond.

Ze schokschouderen met armen dicht op het lichaam, krabben aan hun slapen en pompen met hun hand op de hartstreek. Ze omhelzen, blazen hun borstkas tegen die van een ander, geven ruggensteun of draaien geruisloos een rondje. Stagiaire Liza Wallerbosch (vierdejaars Fontys Dansacademie) valt op met haar ongekend doorleefde vertolking, naast de trefzekere souplesse van ervaren dansers als Mitchell-Lee van Rooij en Remy Tilburg.

Kwetsbaar

Soms blijven ze met tien of twaalf personen steken in die ene smalle deuropening en kijken ze verschrikt naar een eenzame collega, die kwetsbaar zijn of haar weg zoekt in die onbarmhartig kale ruimte. Dan weer foerageren ze als trekvogels of dansen ze een duet op druppelend water.

Verloren zijn ze niet. Ze laten zich gidsen door de uitdijende klankwereld van de live spelende muzikanten Michel Banabila en Maarten Vos. Hoog in een nis bouwt dit duo met keyboard, cello en elektronica aan een warme, verlangende soundscape. Die begint met gekrabbel op een snaar, en dijt via een vraag-antwoordspel met lange tonen uit tot een steeds vollere compositie, gevuld met tromroffeltjes, geroezemoes, treingeluiden én melancholieke volksliederen van de jonge Oekraïense Maryana Golovchenko.

Boven de muzikanten hangt het enige romantische rekwisiet: een vogelkooitje met twee vogeltjes. Mocht het deurtje openspringen, vliegen ze vast niet weg. Dit Home is hun pleisterplaats.