Hoe een Belgische bierzaak in niemandsland belandde door de gesloten grens

Bart Cuypers runt zijn Bierparadijs in niemandsland. Dat wil zeggen, de hal met 1.000 vierkante meter vol reguliere en exotische speciaalbieren ligt in een bureaucratisch niemandsland, precies op de grens tussen Nederland en België. Nederlanders kunnen er komen, maar mogen niet. Belgen mogen er - met een beetje goede wil - komen, maar kunnen niet.

Dus zit Cuypers vrijwel geheel zonder klanten. ‘Een omzetklap van 80 à 90 procent.’ Zijn personeel betaalt hij door via de Belgische variant van de NOW-regeling, de bank was zo vriendelijk om kredietaflossingen op te schorten, en verder eet Cuypers zijn opgebouwde bedrijfskapitaal op om de huur te betalen en andere lopende kosten te dekken.

Want wat is nu het geval, zegt hij met de kaart bij de hand: zijn zaak ligt in Belgisch territorium, maar is alleen bereikbaar via een afslag van de A16 aan de grens met Nederland. Die afslag naar het industrieterrein waar het Bierparadijs is gehuisvest, loopt nog net binnen Belgisch grondgebied. Maar de grenscontrole die België wegens het coronavirus opnieuw heeft ingesteld, vindt vanuit België bekeken plaats vóór de afslag naar zijn zaak, op enkele honderden meters van de grens. Die controle geschiedt op de A16 alleen richting België; Belgen kunnen het Bierparadijs bereiken, maar op terugweg rijden ze in een fuik.

Geen geldige reden

Nederlanders kunnen probleemloos naar zijn winkel toe, als ze maar de afslag Meer pakken net vóór de grenscontrole van de Belgen. Maar dat mag niet; het Bierparadijs ligt in België, en daar mogen Nederlanders zonder geldige reden niet komen. Bier kopen telt niet. En Nederlanders vormen 98 procent van zijn klandizie, zegt hij; een Duvel of Paulaner is een kwart goedkoper dan in de Albert Heijn, en weinig slijterijen in Nederland evenaren Cuypers’ assortiment aan Belgische speciaalbieren.

_{Lees verder onder de kaart.}

Belgen die zich schuldig maken aan ‘niet-essentiële verplaatsingen’ kunnen een boete van 250 euro tegemoet zien. Nu kom je in België zelf vaak wel weg met een tripje, maar bij een grenscontrole ben je altijd de pineut. Dus Belgen kijken wel uit voordat ze een grenscontrole trotseren om bier in te slaan bij de zaak van Cuypers. En dat is treurig, want Cuypers hoort van zijn collega’s in regulier België dat mensen dezer dagen behoorlijk diep in het glaasje kijken. ‘Het is prachtig weer, mensen zitten de hele dag thuis, dus drinken ze bier.’

Tot op ministerieel niveau heeft hij zijn zaak bepleit. Eerst was hij anderhalve maand dicht, deels omdat er geen klanten waren, deels omdat hij zelf na een skivakantie tweeënhalve week door het coronavirus werd geveld. Kijk dan, zei hij: de zaak is ingericht, ik heb afstanden op de vloer aangegeven, en ik heb maar vijftien winkelwagentjes voor een zaak waar eigenlijk honderd mensen in mogen, er is geen enkel risico. Maar het ministerie was onverbiddelijk: wet is wet.

Gemengde gevoelens

Toen hij twee weken geleden op Facebook meldde dat het Bierparadijs weer geopend is, leverde dat gemengde gevoelens op onder zijn online gevolg. ‘Leuk, maar wij Nederlanders mogen er niet komen, toch?’ zei er een. Cuypers vouwt zijn handen open, terwijl op zaterdagmiddag een medewerker de lichten in zijn reusachtige lege bierhandel uitdoet. ‘Wat moet ik dan doen, Nederlanders oproepen de Belgische wet te overtreden?’

Zoals veel Belgische horecaondernemers heeft hij zijn hoop gevestigd op 8 juni, wanneer de Belgische overheid mogelijk een versoepeling naar Nederlands voorbeeld aankondigt. Hoog tijd, zegt Cuypers, want het wordt zo langzamerhand potsierlijk. ‘De Nederlanders zijn wat laks geweest in hun omgang met het coronavirus, dat vind ik ook. Maar kom aan, feitelijk zijn we dezelfde mensen, nietwaar?’